Habemus κυβέρνηση λοιπόν και μάλιστα «εθνικής σωτηρίας» ονομασθείσα. Μόνο που ο αναδυθείς καπνός, κάπως άτολμος, αδύναμος και πολύ βαθυμπλές μάς φάνηκε. Εκεί δε που την περιμέναμε εικοσαμελή, μας προέκυψε σαρανταμελής. Ασε που πριν αλέκτορα φωνήσαι κάποιοι τη μάτιασαν, ως φαίνεται. Δύο βασικά στελέχη της, Πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών, βρέθηκαν στο νοσοκομείο. Περαστικά ευχόμαστε και γρήγορη επάνοδο. Συνέβη όμως και άλλο αναπάντεχο. Χάσαμε παντελώς τις γυναίκες. Μόνο δύο υπουργοί θηλυκού γένους. Γιατί; Τι συμβαίνει; Θεωρούνται ακόμα υποδεέστερες, ανίκανες για υπουργικούς θώκους; Και οι τριάντα οκτώ άνδρες απολαμβάνουν όλοι «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών»; Αμφιβάλλουμε. Πολλοί εξ αυτών, γνωστά δοκιμασμένα πολιτικά πρόσωπα, ελάχιστη λαϊκή αναγνώριση και αποδοχή έχουν. Η δυστυχία τού να είσαι γυναίκα… Κι όμως οι δυτικοί εταίροι μας άλλη άποψη έχουν, τις εμπιστεύονται. Φαντάζεστε αλήθεια μια ελληνίδα «Καρυάτιδα» με μυαλό ξυράφι ν’ αντιμετώπιζε τα δύο φοβερά και τρομερά θηλυκά τέρατα που δυο χρόνια τώρα μας υποβαθμίζουν, μας τιμωρούν και μας μαλώνουν, την κοντοχοντρούλα κ. Μέρκελ και την ψηλόλιγνη κ. Λαγκάρντ; Και να πεις ότι δεν διαθέτουμε τέτοιες γυναίκες; Είναι πασίγνωστο ότι στα ανώτατα ιδρύματα τα κορίτσια υπερτερούν, σε αξία, των αγοριών. Δεν είχαμε όμως ποτέ γυναίκα πρωθυπουργό, ούτε πρόεδρο Δημοκρατίας. Παρά τις κρίσιμες καταστάσεις που διανύουμε, το θέμα γυναίκες δεν είναι ούτε θέμα φεμινισμού ούτε λαϊκισμού, είναι θέμα πολιτισμού και Δημοκρατίας.