Παρασκευή απόγευμα, στην προβολή της ταινίας των Οσκαρ «The Artist» σε παλιό κεντρικό κινηματογράφο, τεράστια αίθουσα, βελούδινα καθίσματα. Τρεις θεατές όλοι κι όλοι και οι τρεις, γυναίκες κάποιας ηλικίας. Λόγω θέματος; Το πέρασμα από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο; Ή μήπως για τον γνωστό… οικονομικό λόγο; Ο νοών νοείτω! Δεν έχω ξανανιώσει τέτοια ερημιά, χρόνια φανατική θιασώτρια της μαγείας των σκοτεινών αιθουσών με τη λάμπουσα οθόνη. Ο κινηματογράφος όπως και το θέατρο είναι τέχνες συνάθροισης, ομαδικής συμμετοχικής παρακολούθησης. Βγαίνοντας, για την επόμενη προβολή, τέσσερις μόνο υποψήφιοι θεατές. Απογοητευτικό! Τα πράγματα στενεύουν οδυνηρά, δυσοίωνες εποχές ανέχειας επέρχονται. Ο πολιτισμός, η αφρόκρεμα της ζωής, πλήττεται θανάσιμα. Η Μελίνα έλεγε απογοητευμένη: «Ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια». Θέατρα κλείνουν, άλλα φυτοζωούν μειώνοντας εισιτήρια, το Θεατρικό Μουσείο στενάζει, αδυνατεί ν’ αντεπεξέλθει στον σημαντικό ρόλο του, οι «Δεσμοί» υποφέρουν, το Κέντρο Κινηματογράφου στέγνωσε, δεν επιδοτεί ταινίες. Το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου στον αέρα. Μέσα Μαρτίου και καμιά ανακοίνωση. Ψίθυροι υπόκωφοι ηχούν παράταιρα ότι μπορεί και να ματαιωθεί. Το μέγα πολιτιστικό γεγονός του καλοκαιριού, με ιστορία χρόνων; Πού οδεύουμε; «Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» έλεγε το σοφό ρητό. Κι αν ο άρτος εξαφανίζεται για πολλούς, κάποιοι επιτήδειοι χορταίνουν με κλεμμένο παντεσπάνι παντός είδους και γεύσης. Τι κάνουμε; «Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα/ προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα»; Μα τα θάματα τελείωσαν. Ομόθυμη αντίδραση, θέληση, απόφαση, ελπίδα και ιδέες χρειάζονται. Οι τέχνες είναι «ο άρτος» της ψυχής όλων μας. Οι δύσκολες εποχές γεννούσαν πάντα αντιστάσεις συλλογικής προσφοράς και δημιουργίας, όχι ομαδικές αυτοκτονίες.