Σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ υπολογίζονται τα χρέη και οι ζημίες που κληροδότησε στον Δήμο Θεσσαλονίκης η διοίκηση Παπαγεωργόπουλου, όπως προκύπτει από τους ελέγχους που έγιναν προκειμένου να συνταχθεί ο ισολογισμός του 2010.
Ο ισολογισμός επρόκειτο να παρουσιαστεί στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου την ερχόμενη Δευτέρα, ωστόσο πήρε αναβολή – πιθανότατα για τα μέσα Φεβρουαρίου – καθώς δεν υπήρξε συμφωνία στο ταμείο του δήμου, ενώ δεν κατέστη δυνατό να ταυτοποιηθούν με ακρίβεια οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία, που προέκυψαν από το σκάνδαλο της υπεξαίρεσης. Κι αυτό αφενός μεν γιατί υπάρχουν μπερδεμένες εγγραφές, που πρέπει να ελεγχθούν ως προς την εγκυρότητά τους, αφετέρου δε εξαιτίας της έλλειψης μηχανοργάνωσης στις υπηρεσίες του δήμου.
Σύμφωνα πάντως με πληροφορίες, ο ισολογισμός που θα παρουσιάσουν οι ορκωτοί λογιστές και ελεγκτές εμφανίζει μόνο από ζημίες παθητικό ύψους άνω των 50 εκατ. ευρώ, ενώ τεράστια είναι και τα ποσά που αφορούν τα χρέη προς τρίτους.
Οι λογιστικοί έλεγχοι επιβεβαιώνουν ουσιαστικά τις αρχικές εκτιμήσεις της νέας δημοτικής Αρχής ότι τα χρέη που εμφάνιζε η διοίκηση Παπαγεωργόπουλου ήταν πολύ μεγαλύτερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους πρώτους κιόλας ελέγχους είχε διαπιστωθεί ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης χρωστούσε στις αρχές του 2011 περισσότερα από 30 εκατ. ευρώ σε προμηθευτές και 42 εκατ. ευρώ σε τράπεζες. Σε αυτά έπρεπε να προστεθούν η μαύρη τρύπα των 51,4 εκατ. ευρώ από το σκάνδαλο της υπεξαίρεσης των φορολογικών και ασφαλιστικών εισφορών, τα 17 εκατ. από τα επιβληθέντα φορολογικά πρόστιμα και οι οφειλές ύψους 1,5 εκατ. ευρώ από τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις για οφειλές προς τους μουσικούς της συμφωνικής ορχήστρας του δήμου και τους δασκάλους του δημοτικού ωδείου, ποσά τα οποία κλήθηκε να αποπληρώσει ή να διακανονίσει η διοίκηση του Γιάννη Μπουτάρη. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί φαίνεται ότι παράλληλα επιβεβαιώνουν την οργανωτική δυσλειτουργία και τις παρατυπίες των οικονομικών υπηρεσιών, όπως το κλείσιμο του ταμείου με «καρφωτές» λογιστικές εγγραφές, η έλλειψη μητρώου και συστήματος παρακολούθησης των αποθηκών και παγίων στοιχείων, δηλαδή της περιουσίας του δήμου, το πλήθος των πλασματικών υπερωριών που δίνονταν σε «ημέτερους», η συστηματική καταστρατήγηση φορολογικών διατάξεων και η τακτική της διοίκησης να μεταφέρει πιστώσεις από ειδικούς λογαριασμούς, όπως η ΣΑΤΑ, στον γενικό λογαριασμό του δήμου, με αποτέλεσμα να μένουν απλήρωτα τα χρηματοδοτούμενα έργα.
