Εφτασε η ώρα της κρίσεως για το ΠΑΣΟΚ – σήμερα αρχίζει το Εθνικό Συμβούλιο και αν βρεθεί κάποιος να απαντήσει με το κλασικό «κι είχαμε μια σκασίλα», εγώ θα είμαι ο τελευταίος που θα τον κατακρίνει. Διότι όταν γύρω σου καταρρέει το Σύμπαν και δεν ξέρεις αύριο τι σου ξημερώνει, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι αν ο Γιώργος θα παραμείνει αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ ή θα φύγει… μένοντας και θα βάλει στη θέση του τον Καστανίδη να παίζουν τις κουμπάρες. Οχι πως έχω τίποτε με τον Χάρη, όχι. Μια χαρά είναι το παλικάρι και καλά τα λέει, αλλά εδώ που έχει φτάσει το πράγμα, μικρή σημασία έχει ποιος θα είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αύριο. Διότι το ζητούμενο, πατριώτες, δεν είναι αυτό. Είναι το αν θα υπάρχει ΠΑΣΟΚ αύριο. Θα μου πεις κακό είναι (να μην υπάρχει); Θα σου απαντήσω ευθέως και όπως θέλεις πάρ’ το: Κακό είναι. Πολύ κακό. Είναι, ας πούμε – κάν’ το εικόνα σε παρακαλώ – πώς βρέθηκε ο κόσμος το ’89 όταν κατέρρευσε η Σοβιετία και έμειναν να κάνουν τα κουμάντα οι Αμερικάνοι; Ε, έτσι ακριβώς!

Οι κουμπάροι επιστρέφουν

Υπερβολές θα μου πεις, αλλά δεν θα συμφωνήσω. Διότι – κάν’ το πάλι εικόνα – πες ότι διαλύεται το ΠΑΣΟΚ εις τα εξ ων συνετέθη. Και πηγαίνουν άλλοι στον Τσίπρα, άλλοι στον Κουβέλη, μερικοί στη Δεξιά και τίποτε σκόρπιοι εδώ κι εκεί – ΚΚΕ, ΛΑΟΣ και τέτοια. Και έρχεται ο Αντώνης Σαμαράς να κυβερνήσει, κουβαλώντας μαζί του όλον αυτό τον θίασο που γνωρίσαμε στα 5½ χρόνια που κυβέρνησε εκείνη η τεράστια μορφή, «εθνικό κεφάλαιο», Κώστας Καραμανλής. Σκέφτεσαι τι θα γίνει; Θα κάνουν πάρτι καθημερινά (κουμπάροι, κολλητοί, φίλοι – κάθε λογής λαμόγια. Διότι, μη νομίζεις, αυτοί είναι και πάλι στα πράγματα στη ΝΔ) και απέναντι δεν θα υπάρχει αντίπαλον δέος να τους συγκρατήσει. Οπότε θα σηκωθούμε ένα πρωί και θα διαπιστώσουμε ότι στη ρημαγμένη χώρα δεν υπάρχουν πια ούτε πόμολα στις πόρτες! Και αυτά θα τα έχουν πάρει!..

Για ένα πουκάμισο αδειανό…
Γι’ αυτό σου λέω, είναι κακό να μην υπάρχει ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να υπάρχει, να είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό, ικανό και εκσυγχρονισμένο. Αλλά τι ΠΑΣΟΚ; Εμ, εδώ σε θέλω τώρα. Φτάσαμε, όπως ο κόμπος, στο χτένι. Τι ΠΑΣΟΚ. ΠΑΣΟΚ του Γιώργου, όχι ασφαλώς. Δηλαδή, όχι κόμμα κηπουρών με νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ασαφή προσανατολισμό. ΠΑΣΟΚ με θολό ιδεολογικοπολιτικό προφίλ; Ούτε. ΠΑΣΟΚ με μια διμοιρία αρχηγών και ισάριθμων κομματικών στρατών που θα συγκρούονται «για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη»; Οχι, όχι. Τότε; Να ρε παιδιά ένα ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα μπορεί να απαντήσει θετικά στη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα και στα όσα μέλλει να (της) συμβούν. Που θα έχει πολιτική ταυτότητα και θέσεις πραγματικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Που θα διαθέτει ξεκάθαρο ιδεολογικό πλαίσιο στη θέση της σημερινής μουντζούρας. Για ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ μιλάω.

Εχει τα χίλια κακά της μοίρας του!

Πάμε τώρα στο άλλο κρίσιμο ερώτημα. Μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ; Ελα ντε, μπορεί; Λοιπόν, θα μιλήσω με όρους της διαφημιστικής αγοράς. Το ΠΑΣΟΚ, ως ΠΑΣΟΚ, είναι πλέον απαξιωμένο εντελώς. Είναι ένα προϊόν που δεν πουλάει πια γιατί έχει πίσω του, μέσα του, πάνω του, τα χίλια μύρια κακά της μοίρας του. Δεν πουλάει γιατί πολύ απλά δεν μπορεί και δεν γίνεται, να πουλήσει. Είναι, ρε παιδί μου, σαν να πηγαίνεις στο χασάπικο της γειτονιάς σου να αγοράσεις ας πούμε κιμά και παρά την επιγραφή «ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη», επιστρέφοντας στο σπίτι διαπιστώνεις ότι μέσα στον κιμά κινούνται με ευλυγισία κάτι πράσινα γλοιώδη σκουλήκια και, επιπλέον, αυτή η άμορφη μάζα βρωμάει και ζέχνει, που έλεγαν παλιά.

Υπάρχει περίπτωση να καταναλώσεις αυτό τον κιμά; Υπάρχει περίπτωση να ξαναπάς στο συγκεκριμένο κρεοπωλείο; Οχι βέβαια. Απέξω να περνάς και να σε περιμένει ο άλλος με τη λευκή μπλούζα να σου χαρίσει όχι ένα άλλα εκατό κιλά κιμά, πάλι δεν θα πάρεις, ακόμη κι αν τον έχει τυλίξει σε χρυσόχαρτο!

Ενα βήμα πριν από τη χρεοκοπία

Με καταλαβαίνεις τώρα; Αρα, γιατί να εξακολουθείς να (υπο)στηρίζεις ένα κόμμα το οποίο, εντάξει, δεν έφταιγε στην παρούσα φάση τουλάχιστον τόσο για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ – έφταιγε όμως στο παρελθόν. Και σημασία έχει ότι είτε έφταιγε δέκα είτε έφταιγε πενήντα, η ουσία είναι πως βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία και όλο αυτό έγινε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ. Του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου. Που θες δεν κατάλαβε, θες είχε άλλα στο μυαλό του, θες τον κορόιδεψαν, τον δούλεψαν, τον αποπροσανατόλισαν – συνέβη. Αρα αυτό το ΠΑΣΟΚ, χαίρετε. Χαρήκαμε που το γνωρίσαμε, που το στηρίξαμε, που το βοηθήσαμε, αλλά ώς εδώ. Αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει, θα πρέπει να αλλάξει. Παντού. Σε όλα. Από το όνομα και το σήμα με τον μισό πράσινο ήλιο, μέχρι τη στελεχική πυραμίδα του. Ετσι πάντως, όπως είναι σήμερα, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Θα σέρνεται σαν τον κατεστραμμένο (από ποτά, ναρκωτικά, ασωτίες) που δεν βλέπει την ώρα να εγκαταλείψει αυτό τον μάταιο κόσμο – και τις αμαρτίες του. Εγινα σαφής;

Οχι καλλιστεία αρχηγών

Το ελπίζω! Γιατί ακούω και βλέπω πράγματα που με «φτιάχνουν» τρελά. Από τον Γιώργο που τον πίεζαν (οι από γύρω) να παραμείνει στη θέση του σαν άλλος Ελ Σιντ, μέχρι το να παίζουν μπουνιές υποψήφιοι αρχηγοί, οι οποίοι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να γίνουν ιππότες στο (συγγνώμη, αλλά θα το πω) «κουραδόκαστρο», αδιαφορώντας για όλα τα άλλα – και κυρίως όσα προανέφερα. Κι έχει δίκιο ο Τζουμάκας που δηλώνει ότι παιδιά ναι, αρχηγοί, αλλά με ποια πολιτική; Του νεοφιλελευθερισμού και των αγορών; Αυτή την πολιτική που υποστηρίξατε μέχρι τώρα και μας έφερε μέχρι εδώ; Ή κάτι άλλο; Ξεκάθαρο και αποσαφηνισμένο; Κάτι που να απαντά στις νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία; Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή. Και ελπίζω, αλήθεια το λέω, ότι σήμερα και αύριο στο Εθνικό Συμβούλιο αυτός θα είναι ο πυρήνας της συζήτησης και όχι τα καλλιστεία αρχηγών!