Χίλιοι ενενήντα πέντε περιμένουν νεφρό. Τριάντα περιμένουν καρδιά. Ογδόντα περιμένουν συκώτι. Και όλοι περιμένουν χρόνια. Η μεγαλύτερη αναμονή σε όλη την Ευρώπη. Αλλά γιατί; Αφού είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε τροχαία, με περισσότερους από 1.200 νεκρούς κάθε χρόνο. Γιατί δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε όλα αυτά τα όργανα και τα αφήνουμε να θάβονται στο χώμα; Γιατί οι Ισπανοί – για να σας το κάνω πιο συγκεκριμένο – μπορούν και οι Ελληνες δεν μπορούν; Γιατί αρνούμαστε να σκεφτούμε ότι το πιο πιθανό είναι να χρειαστούμε κάποιο όργανο παρά να δώσουμε; Γιατί μεγάλα νοσοκομεία των Αθηνών δεν είχαν όλο το 2011 ούτε έναν δότη και το Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη είχε 9; Γιατί νοσοκομεία με δεκάδες νεκρούς κάθε μήνα δεν δίνουν όργανα και δίνουν περιφερειακά νοσοκομεία όπως του Ηρακλείου, της Λαμίας, της Ελευσίνας; Γιατί η Εκκλησία δεν κάνει σημαία της τη δωρεά οργάνων; Και γιατί η κοινωνία δεν κοιτάει το συμφέρον της; Ενας νεφροπαθής σε αιμοκάθαρση στοιχίζει στο κράτος 50.000 ευρώ κάθε χρόνο. Και έχουμε 11.000 ανθρώπους σε αιμοκάθαρση. Σύνολο; 550 εκατομμύρια ετησίως. Ενας μεταμοσχευμένος νεφροπαθής στοιχίζει 5.000 ευρώ. «Μόνο τα λεφτά από τα αναλώσιμα των αιμοκαθάρσεων αν γλιτώναμε, θα μπορούσαμε να διπλασιάσουμε τις εντατικές», θα μου πει ένας γιατρός στον διάδρομο ενός νοσοκομείου. Τι συμβαίνει λοιπόν με τις μεταμοσχεύσεις; Εν αρχή είναι οι ήρωες που δωρίζουν τα όργανα των νεκρών τους. Ή μήπως όχι και το πιο σημαντικό είναι να μάθετε πώς νιώθει ένα παιδί που σέρνει την καρδιά του σε καροτσάκι;

Τελευταία Νέα