«Οι κυβερνήσεις της τρικουπικής περιόδου (1878-1895), αναζητώντας απεγνωσμένα έσοδα, θεωρούσαν όπως είναι φυσικό τα μοναστήρια ως δυνάμει χρηματοδότες της προσπάθειάς τους. Οι ενέργειές τους προκάλεσαν βίαιες αντιδράσεις. Οι επικεφαλίδες του ελληνικού Τύπου έβριθαν αυτά τα χρόνια από κατηγορίες για σκάνδαλα, όπως σημείωνε ο Α. Οικονόμου ήδη το 1882. Ο Στέφανος Κουμανούδης, προσεκτικός συλλέκτης νεολογισμών, σημείωσε ότι τα χρόνια μεταξύ 1887-1898 ήταν ιδιαίτερα πλούσια στην παραγωγή νεολογισμών από τη λέξη σκάνδαλο: η έννοια του «σκανδαλοθήρα» είχε εισαχθεί το 1887. Η ασθένεια της «σκανδαλίτιδος», η οποία θέριζε τον ελληνικό λαό, είχε κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της το 1891. Και φυσικά τα μοναστήρια δεν αποτελούσαν μόνο αντικείμενα σκανδάλων αλλά συνέβαλαν και τα ίδια το μερίδιό τους σε αυτά».

(Τάσος Αναστασιάδης, «(Αν)ίερη γη: τα μοναστήρια στο σύγχρονο ελληνικό κράτος», σελ. 273)

Τελευταία Νέα