Πολλά χρόνια πίσω γυρίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οχι μόνο με τις τρανταχτές αποχωρήσεις (Βιεϊρίνια, Κοντρέρας ακολούθησαν αυτές των Σκόκο, Μπλάνκο, Σισέ κ.ά.), αλλά και με τα πρόσωπα που επανέρχονται στο προσκήνιο. Πρόσωπα από το παρελθόν, άτομα που εμφανίζονται όπως τα μανιτάρια. Και να, ιδού ο Αργύρης Σαλιαρέλης.
Θα πρέπει κάποιος που θέλει την ΑΕΚ να είναι ολότελα αφελής και να εμφανίζεται σε ραντεβού με στόχο να κλείσει το deal παρέα με τον συγκεκριμένο παράγοντα, που «έλυνε και έδενε» πριν από περίπου 20 χρόνια. Τότε που συνέδεσε το όνομά του με τον Κοσκωτά και τα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού, τότε που το… παιχνίδι γινόταν περισσότερο στις αίθουσες των δικαστηρίων και όχι στους αγωνιστικούς χώρους.
Αυτόν τον άνθρωπο διάλεξε ο κ. Ξενιάδης για συνεργάτη του. Στην ΑΕΚ πάγωσαν. Αλλά δεν βάζουν στοπ στην επιχείρηση μεταβίβασης των μετοχών της ΠΑΕ, προφανώς επειδή είναι απελπισμένοι και δεν έχουν μία να δώσουν.
Και ο κ. Αδαμίδης; Ο πρόεδρος συνεχίζει τα ταξίδια του, παρακαλά τους πάντες ώστε να προσφέρουν μια κάποια λύση, δεν ξεκαθαρίζει τι συμβαίνει με τον κ. Βλάχο (έτερος υποψήφιος σωτήρας της ΠΑΕ) και όταν επισκέπτεται τους παίκτες ζητεί να κάνουν υπομονή. Αντί να βρει χρήματα, μοιράζει υποσχέσεις.
Η ΑΕΚ προχωρά σε κατήφορο δίχως φρένα. Δεν πρόκειται ωστόσο μόνο για ζήτημα που αφορά αυτή την εταιρεία με τα τόσα προβλήματα. Το θέμα σχετίζεται με το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς οι αντιστάσεις είναι μικρότερες, οι ηθικοί φραγμοί απουσιάζουν, οι προκλήσεις μεγαλώνουν, η ομίχλη πυκνώνει και φλερτάρουν με διοικητικές θέσεις άτομα που δεν θα τολμούσαν καν να υποβάλουν ένα βιογραφικό. Γιατί δεν πληρούν τις προδιαγραφές. Οχι τόσο τις νομικές, αλλά κυρίως τις ηθικές με βάση την εικόνα που βγάζουν προς τα έξω.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, αντί να κοιτάζει το μέλλον, ρίχνει ματιές στο παρελθόν. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί…
