Πολλοί βιάστηκαν να καταδικάσουν τον πρόεδρο του φαρμακευτικού συλλόγου Πειραιά Κωνσταντίνο Κούβαρη, ο οποίος είχε το θάρρος να ζητήσει από τους συναδέλφους του να χρησιμοποιήσουν «χωρίς τύψεις και αναστολές» το όπλο που διαθέτουν, το φάρμακο. Αγνοούν ενδεχομένως ότι αναγκάστηκε να προβεί στη δήλωση επειδή έχει διαπιστώσει ότι «οι φαρμακοποιοί είναι ευαίσθητοι», ευαισθησία που αναστέλλει πολλές φορές την ορμητικότητα και την αποφασιστικότητά τους στο πεδίο της μάχης. Παραβλέπουν επίσης το ότι ο σύλλογος του οποίου είναι πρόεδρος «αφουγκραζόμενος πάντοτε τις ανάγκες της κοινωνίας» απέστειλε πέρυσι τον Φεβρουάριο φάρμακα στους απεργούς πείνας της Υπατίας, όπως μας πληροφορεί η ιστοσελίδα του. Ξεχνούν ακόμη ότι «όταν απεργείς από κάποιους στερείς», όπως ο ίδιος φρόντισε να υπενθυμίσει. Θα μπορούσε βέβαια να προσθέσει πως και αυτοί, οι φαρμακοποιοί, όπως οι προλετάριοι του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, «δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους».

Υποθέτω ότι αν επιζήσει η ελληνική γλώσσα από τις συνεχείς επιθέσεις που δέχεται καθημερινά, κάποιοι στο μέλλον θα καταγράψουν τα μνημεία της συνδικαλιστικής παραφιλολογίας. Ολες αυτές τις εκφράσεις που κυκλοφορούν ελεύθερες εν είδει αυτόματης γραφής, ή μάλλον ασυνείδητης λογοκοπίας, μόνο έρεισμα της οποίας είναι η αυταρέσκεια του ηρωικού λυρισμού που παλεύει να καλλωπίσει την διόλου ηρωική κατάντια μας. Διότι υποθέτω ότι ο κ. Πρόεδρος θα χρησιμοποίησε τις λέξεις «τύψεις», «αναστολές» και «όπλο» με την ίδια ανεμελιά που χρησιμοποίησε κι εκείνο το «αφουγκραζόμενος τις κοινωνικές ανάγκες». Κοινώς, αδιαφορώντας για τη σημασία που είχαν κάποτε οι λέξεις πριν χάσουν τη σημασία τους μες στη γενικευμένη κραιπάλη των συμφερόντων, όπως αποκαλούσε την πολιτική ο Μπαλζάκ.

Εκτός πια κι αν πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο κ. Πρόεδρος μίλησε μετά λόγου γνώσεως. Οπότε και οφείλουμε να αποδώσουμε στη δήλωσή του την ιστορική σημασία που διεκδικεί: να την καταγράψουμε ως τη δήλωση με την οποία κηρύσσεται και επισήμως ο πόλεμος όλων εναντίον όλων, αυτός που οι προσχηματικοί εταίροι μιας προσχηματικής κοινωνίας διεξάγουν εδώ και μήνες χωρίς να τον αποκαλούν με το όνομά του. Ενας πόλεμος που, όντως, δεν χωράει ούτε τύψεις ούτε αναστολές. Ενας πόλεμος που δέχεται ως μόνη ηθική αρχή το «ο θάνατός σου η ζωή μου» – στην περίπτωση των φαρμακοποιών αυτό μπορεί να εκληφθεί ως κυριολεκτικό. Θα ήθελα μόνον να υπενθυμίσω στον κ. Πρόεδρο πως η ύπαρξη «τύψεων» και «αναστολών» είναι η κόκκινη γραμμή που χωρίζει τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα. Από τότε που οι ανθρώπινες κοινωνίες έπαψαν να είναι ένα συνονθύλευμα ροπαλοφόρων και η διαπραγμάτευση να καταλήγει στο θρυμματισμένο κεφάλι του ενός εκ των δύο εταίρων. Ε, ναι, είναι αυτές οι «τύψεις» και οι «αναστολές» που εμποδίζουν την ελληνική κοινωνία να μετατραπεί σε έναν απέραντο βωμό ωμοφαγίας, όπως θα έγραφε με κόκκινο στο τετράδιο του κ. Προέδρου ο καθηγητής του πριν από πολλά χρόνια στο γυμνάσιο. Ομως, βλέπετε, φροντίσαμε να γεμίσουμε τους δασκάλους με τύψεις και αναστολές για τη χρήση του κόκκινου στυλό, με αποτέλεσμα να πρέπει τώρα να ακούμε τον κ. Πρόεδρο να ρητορεύει ανερυθρίαστα.

Τελευταία Νέα