Δεν τους πείραξε που οι τρεις της Μαρφίν ψήθηκαν σαν τα ποντίκια, γιατί δούλευαν ενώ έξω είχε πορεία. Δεν τους πείραξε που ο Στρος-Καν καταστράφηκε από δυο αβάσιμες σουρλουλούδες, γιατί παραήταν δυνατός. Δεν τους πείραξε που ο Καντάφι σουρνόταν νεκροζώντανος μπροστά στις κάμερες, γιατί ήταν δικτάτορας. Δεν τους πείραξε που ο Μουμπάρακ φτάνει στο δικαστήριο πάνω στο νεκροκρέβατο, γιατί κι αυτός ήταν δικτάτορας. Δεν τους πείραξε που κάψανε τον ματατζή, γιατί είναι ματατζής. Δεν τους πείραξε που ένας γιατρός κάνει διάγνωση από την τηλεόραση (για κάποιον που δεν περιέθαλψε) γιατί λαλεί την άποψή τους. Δεν τους πείραξε που ισοπεδώνεται το Κέντρο της Αθήνας, γιατί δεν είναι εκεί το σπίτι και το μαγαζί τους. Δεν τους πείραξε που ο βουλευτής τους γιαουρτώνεται, γιατί δεν είναι σε θέση να τους ξανακάνει το ρουσφέτι. Δεν τους πείραξε που ένας διαδηλωτής πέθανε από στρες, γιατί αυτοί δεν μασάνε.

Ας θρηνούν όσο θέλουν για την αδικοχαμένη ιδιοφυΐα του Στιβ Τζομπς, επειδή τριπάρουν με τα γκατζετάκια της Apple. Κάθε γενιά έχει τον ήρωα που της αξίζει. Κι ας προσπαθούσε (κοτζάμ ιδιοφυΐα) να θεραπεύσει τον καρκίνο του με βότανα, μαντζούνια και σολομωνικές, επειδή είχε ιδεολογικούς ενδοιασμούς για το νυστέρι. Σάμπως κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε;