ΣΠΑΣΑΜΕ το φράγμα του ήχου ως χώρα. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, βασικό θέμα στο πρωτοσέλιδο των «Financial Times» ήταν οι καταλήψεις στην Ελλάδα. Επαιρνες στα χέρια σου το σομόν φύλλο που είναι η Βίβλος του διεθνούς καπιταλισμού και νόμιζες πως είναι κυριακάτικη ελληνική εφημερίδα. Μεσοβδόμαδα, ο «Monde» είχε αλλεπάλληλα ρεπορτάζ από Αθήνα. Για τους νέους που φεύγουν από την Ελλάδα – για να μην είναι «μια χαμένη γενιά». Και για το «μελέ» ΜΑΤ και διαδηλωτών στη διαδήλωση της Τετάρτης.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε ότι πρέπει, εμείς οι Ελληνες, να σταματήσουμε να θεωρούμε ότι είμαστε «ο ομφαλός της γης». Ε, ξαναγίναμε.

ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ η απόκλιση 2 δισ. ευρώ στο έλλειμμά μας η πεταλούδα της Αθήνας που πάει να προκαλέσει σεισμό στη διεθνή οικονομία; Οχι ακριβώς. Απλώς τυχαίνει να είμαστε τσίμπλα στο μάτι της πρώτης κρίσης της παγκοσμιοποίησης. Από εδώ Κινέζοι και άλλες αναδυόμενες οικονομίες. Εχουν εργάτες που δουλεύουν για πενταροδεκάρες κα αυτοκτονούν, δεν έχουν περιβαλλοντική νομοθεσία και δεν είναι δημοκρατίες. Εχουν επίσης συναλλαγματικά πλεονάσματα. Από εκεί η Δύση, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, που, παρά την επέλαση του φιλελευθερισμού, έχει ακόμη ένα μοντέλο κοινωνικής προστασίας και σέβεται το περιβάλλον. Εχει επίσης δημοκρατίες που νιώθουν την πίεση του λαϊκισμού. Η Δύση συσσωρεύει χρέη. Και στη μέση οι Γερμανοί.

Εχουμε λοιπόν κάτι σε Αθήνα – Σπάρτη – χωρίς δυνατότητα Πελοποννησιακού Πολέμου. Οι οικονομικώς αντιμαχόμενοι περιορίζονται σε εμπορικές διενέξεις και νομισματικούς ανταγωνισμούς. Οι Αμερικανοί έχουν εγκλωβίσει τους Κινέζους στα ομόλογά τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να υποτιμηθεί το δολάριο. Οι Κινέζοι κάνουν ό,τι μπορούν για να απεγκλωβιστούν, αγοράζοντας χρέος ευρωζώνης. Το ευρώ θα ήταν ο διάδοχος του μάρκου – δηλαδή το εξ ορισμού σκληρό νόμισμα της υφηλίου – αν δεν είχε και τις χώρες του Νότου στο καλάθι του. Αν Κίνα, ΗΠΑ, Γερμανία και μερικές άλλες χώρες είναι σαν σκορπιοί σε μπουκάλι, εμείς είμαστε μια μισο-ψόφια πεταλουδίτσα στον πάτο του.

ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ από όλα αυτά η ελληνική κοινωνία; Αυτή ζει βίαια την τοποθέτησή της στο επίκεντρο της διεθνούς οικονομίας. Και καλείται να αποδεχθεί πολιτικές λιτότητας που θα επιφέρουν δραστική μείωση του βιοτικού της επιπέδου μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Το χειρότερο είναι ότι και να συμμαζευτούν – με αιματηρές θυσίες – τα οικονομικά μας και να αναδιαρθρωθεί το χρέος μας, είναι αμφίβολο αν θα σταματήσει η διεθνής αναστάτωση. Πάνε λοιπόν στράφι όλες οι θυσίες που έχουμε να κάνουμε; Μεσοπρόθεσμα όχι. Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι η κρίση χρέους, άπαξ και ξεκίνησε το 2007, θα περνούσε κι από εμάς. Μας τελειώσει – δεν μας τελειώσει, δεν τελειώνει στην Ελλάδα.

Τελευταία Νέα