Αναζήτηση
Tόσο πολλά σηκωμένα χέρια στον αέρα χωρίς να κάνουν την χαρακτηριστική ελληνική χειρονομία, είχαμε καιρό να δούμε. Πριν καλά καλά αρχίσει το «Raise Your Hands», το Ολυμπιακό Στάδιο γίνεται μια θάλασσα από χέρια ψηλά που απογειώνει τους Bon Jovi στην πρώτη συναυλία τους στην Ελλάδα. Από τα 80s και το Νιου Τζέρσεϊ στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2011. Ροκ ανθεκτικό και λαοφιλές. «Αθήνα, είμαστε επιτέλους εδώ. Δεν είναι η τηλεόραση, είμαστε εδώ».
Ροκ σαν γιορτή ποδοσφαίρου. Το χθεσινό μαζικό «παρών» – πάνω από 65.000 θεατές στο ΟΑΚΑ για χάρη τους – μοιάζει κάπως με ροκ διαμαρτυρία. Η κρίση (και τα ζόρια της) θέλουν αντίσταση, θέλουν «It’ s My Life» και «Bad Medicine». Από μάστορες του είδους. Ποιοι παίζουν καλύτερα από τους Bon Jovi το είδος αυτό, δεν μπορώ να πω. Οπου και να κοιτάξεις γύρω πρόσωπα χαμογελαστά, χαρούμενα. Είναι αυτό που παραδίδουν οι Bon Jovi από τη σκηνή, πέρα από τα τραγούδια τους: το συναίσθημα. Εχεις την εντύπωση – έτσι όπως τους βλέπεις να παίζουν – ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουν βάλει τον αυτόματο πιλότο να κάνει την άχαρη δουλειά και εκείνοι απολαμβάνουν την… κούρσα. Από τις καλύτερες στιγμές το «Bad Medicine», όπου μπλέκουν το «Pretty Woman» του Ρόι Ορμπισον και κατόπιν ο Τζον περπατά πάνω σε έναν διάδρομο που από τη σκηνή τον φέρνει σχεδόν στην «καρδιά» του κοινού στην Αρένα. Εκεί ρίχνει στους ώμους του μια ελληνική σημαία και λέει το «Bed of Roses» δίπλα στον κόσμο.
Τίποτε δεν μπορεί να πάει στραβά και όχι μόνο γιατί είναι ειδικοί στο θέμα, αλλά και επειδή διαθέτουν όλα τα δυνατά ροκ κλισέ σχεδόν σε αμπαλάζ δώρου: τον ωραίο, χαρισματικό frontman (ξανθό, ψηλό, αθλητικό 49χρονο Τζον Μπον Τζόβι), τα στιβαρά σόλο της κιθάρας, τα ρεφρέν – συνθήματα και τα τραγούδια που περνάνε από γενιά σε γενιά με τη δύναμη που έχουν τα παραδοσιακά και τα νησιώτικα.
Ομολογώ πως ακόμη και φαν να μην είσαι, ο δαιμόνιος Τζον μπορεί να σε παρασύρει στο ροκ πάρτι του – θα μπορούσε να διδάξει ώς και τη Μαντόνα στη σκηνή. Γητευτής του ροκ εν ρολ, ο αμερικανός σόουμαν τραγουδάει το «I’ll Be There For You» με πάθος εφήβου. Σαν να έγραψαν τις διαχρονικές επιτυχίες τους σήμερα, σαν να μην υπήρξαν τα 80s, σαν το ροκ να μην πήγε ποτέ κομμωτήριο. Γι΄ αυτά όλα τους βγάζεις το καπέλο.
