Η πραγματικότητα αλλιώς. Το συγκλονιστικό γεγονός της διάσωσης των 33 χιλιανών μεταλλωρύχων που παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα όλη η υφήλιος γίνεται μια φανταστική ταινία μέσα από τη ματιά ελλήνων κινηματογραφιστών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΜΑΡΑΓΔΗΣ
«Ενα βήμα πριν από το θάνατο, θα συνειδητοποιούσαν ότι ο ένας πρέπει να ακουμπάει στον άλλον. Κι έτσι, μέσα από την ανθρώπινη επαφή, μέσα από την συντροφικότητα, θα ανακάλυπταν τη λάμψη του θείου. Αν έμεναν στο εγώ τους και δεν μετακινούνταν στο εμείς, δεν θα μπορούσαν να σωθούν, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει γύρω μας που είναι τόσο δύσκολο να παραμερίσεις τον εγωισμό σου και να στείλεις στον άλλο την αγάπη σου. Σε τέτοιες οριακές στιγμές θέλει αθώο αίσθημα για να λυτρωθείς».
«Με τους ήχους σταγόνων νερού που εντείνουν την αγωνία, χωρίς μουσική και με ερασιτέχνες ηθοποιούς- γιατί οι γνωστοί θα «μολύνουν» τις προσωπικότητές τους- θα δημιουργούσα ένα φιλμ πάνω στην ανάγκη της ανακάλυψης της συγχώρεσης. Και σκηνοθέτη, θα διάλεγα, φυσικά, τον Δήμο Αβδελιώδη» καταλήγει γενναιόδωρα ο Γιάννης Σμαραγδής.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
Καστ: «Μόνο ένας άγνωστος ηθοποιός μπορεί να αποδώσει αυτή τη λαχτάρα ενός εγκλωβισμένου για ζωή και την αγκαλιά μιας γυναίκας».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
Βοηθάει ο ένας τον άλλον; Τι σχέσεις δημιουργούνται μεταξύ τους; Ως μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Και με παράλληλο μοντάζ θα έδειχνα τις προσπάθειες των απ΄ έξω να τους σώσουν» λέει με το πρώτο ο παραγωγός Παναγιώτης Παπαχατζής. «Θυμάμαι εκείνο το περιστατικό με το αεροπορικό δυστύχημα στις Ανδεις- έγινε κι αυτό ταινία – που οι διασωθέντες αλληλοφαγώθηκαν μεταξύ τους για να επιβιώσουν. Και το φιλμ θα τελείωνε μέχρι που θα ανέβαιναν πάνω, θα αντίκρυζαν για πρώτη φορά ο ένας το πρόσωπο του άλλου που μαζί πέρασαν 69 μέρες χωρίς να έχουν ιδωθεί».
Και καστ; «Για πρωταγωνιστές θα σκεφτόμουν τους Χαβιέ Μπαρδέμ, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Κέβιν Σπέισι, Μόργκαν Φρίμαν, Εντουαρντ Νόρτον».
Και σκηνοθέτες; «Από Ελληνες τον Ντένη Ηλιάδη ή τον Γιάννη Οικονομίδη. Και από ξένους τον Κρίστοφερ Νόλαν».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΕΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
«Με φλας μπακ, κι ως ένα θεατρικό έργο με λόγια-ανάσες σε ασφυξία, θα γύριζα στις μέρες που ήταν θαμμένοι 700 μέτρα κάτω, στην κυριολεξία, στα σπλάγχνα της γης, και στην αγωνία τους να γραπωθούν ο ένας από τον άλλον για να προστατευτούν από τον φοβερό τρόμο του απόλυτου σκοταδιού στα έγκατα τη γης. Και δεν κρύβω, πως, αν ήμουν στη θέση τους, θα σκεφτόμουν να γίνω γκέι για να ισορροπήσω τα ένστικτά μου». Καστ; «Ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στα νιάτα τους ή ο σημερινός Στέλιος Μάινας, θα ήταν μερικοί από τους πρωταγωνιστές».
Μουσική; «Ηχοι, βόμβοι από τα έγκατα της γης, ο σφυγμός της, υπόγειες λάβες που βράζουν και σε απειλούν».
Θεατρικός συγγραφέας: «Ο Γιάννης Τσίρος θα μπορούσε να πιάσει όλη αυτή την ατμόσφαιρα».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
«Θα έκανα μια ευρωπαϊκή ταινία, όχι μια αμερικανιά για να κλάψει όλη η υφήλιος γιατί το θέμα είναι να σκεφτούμε πως και στις μέρες μας- πολύ περισσότερο, μάλιστα, τώρα- οι εργάτες είναι της γης οι κολασμένοι που παίζουν κορόνα- γράμματα τις ζωές τους, χωρίς ασφάλεια και σε μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας».
Καστ; «Ηθοποιοί από το φρι σίνεμα θα έβλεπα για πρωταγωνιστές, όπως ο Ρίτσαρντ Χάρις, ο Αλμπερτ Φίνεϊ, ο Αλαν Μπέιτς. Και από Ελληνες; Τον Βαγγέλη Μουρίκη ή τον Ερρίκο Λίτση για τον ρόλο ενός «κακού».