«Μπαίνουµε σε εποχές Μεσαίωνα µε εταιρείεςφέουδα και υπαλλήλουςσκλάβους. Η απατηλή εποχή της ευµάρειας τελείωσε» λέει η νέα γενιά µικροµηκάδων 30άρηδες που βραβεύτηκαν στο Φεστιβάλ Δράµας
«Ολα στην κοινωνία και στη ζωή ανατρέπονται, καθώς βρισκόµαστε σε αναβρασµό και σε εµπόλεµη κατάσταση όπου τίποτα δεν µπορεί να είναι όπως παλιά» λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Ζώης, ο 29χρονος νικητής του 33ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράµας για την ταινία του «Casus belli» («Αιτία πολέµου»).
Και από πίσω, δεύτερο βραβείο, ο Χάρης Βαφειάδης µε το «13 1/2», ένα ερωτικό – κοινωνικό δράµα που θυµίζει Αλέξη Δαµιανό, µε µιαν έφηβη που γνωρίζει τον έρωτα βάναυσα, µε έξοχη ερµηνεία από την Αλεξάνδρα Χασάνι που βραβεύτηκε, να διευκρινίζει: «Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ µπερδεµένη, παραµένει σε σηµεία αγριότητας, χωρίς να ξέρουµε αν ανήκουµε στην Ευρώπη ή στην Ανατολή και τώρα, µε την κρίση, τα πράγµατα γίνονται πιο πολύπλοκα».
Το να είσαι 29 χρόνων, να κάνεις την πρώτη σου ταινία µικρού µήκους, που θυµίζει Ζακ Τατί και «Ζαµπρίνσκι πόιντ» του Αντονιόνι, και παράλληλα να εκπροσωπείς την Ελλάδα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ε, δεν είναι και λίγο. Και είναι φυσικό να σε πιάσουν ίλιγγοι και να σε οδηγήσουν µε ζαλάδες σε νοσοκοµείο της Δράµας! Αλλά η χαρά του Γιώργου Ζώη µε σπουδές στου Σταυράκου και µετά στο Βερολίνο τα ξεπέρασε όλα µε την πολλαπλή βράβευση στο Φεστιβάλ της Δράµας. «Μπαίνουµε σε εποχές άγριας φεουδαρχίας. Τελείωσε το µοντέλο της ευµάρειας που ξέραµε.
Γι αυτό η ταινία µου Casus belli αρχίζει µε την πλήρη κατανάλωση και τελειώνει µε την έλλειψη συσσιτίου, κάτι που µόνο σε σύγκρουση µπορεί να οδηγήσει» εξηγεί ο Γιώργος Ζώης. Και, όντως, είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που «χτίζεται» και «γκρεµίζεται» η κοινωνία της κατανάλωσης.
Ολο αυτό παραπέµπει στην ελληνική
κοινωνία µετά την κρίση;
Ναι. Μπαίνουµε σε εποχές οικονοµικής τροµοκρατίας. Βρισκόµαστε σε οικονοµική κατοχή. Η µεσαία τάξη, από γίγαντας, γίνεται νάνος, πηγαίνουµε πίσω σε εποχές φεουδαρχίας».
Είσαι, δηλαδή, «παιδί του Δεκέµβρη του 2008»;
Ο,τι ωραιότερο έγινε στην ελληνική κοινωνία ήταν εκείνες τις µέρες. Για µένα το ελληνικό σινεµά, χωρίζεται µε το πριν και µετά τον Δεκέµβρη του 08. Αυτό τον χειµώνα θα ζήσουµε ένα µαζικό Δεκέµβρη. Το σύστηµα δεν βελτιώνεται, µόνο ανατρέπεται. Η ανάπτυξη µάς έφερε εδώ που είµαστε. Η ανάπτυξη όπως την ξέραµε µέχρι τώρα οδήγησε στην καταστροφή της γης και του ανθρώπου».
Και όλα αυτά δεν είναι «απαισιοδοξία για το µέλλον. Η αλληλεγγύη που δείχνουµε µεταξύ µας οι νέοι κινηµατογραφιστές της οµίχλης, αλλά και οι εργαζόµενοι µεταξύ τους, µακριά από τα κόµµατα, είναι καινούργιο φαινόµενο στην ελληνική κοινωνία. Αυτός ο εξανθρωπισµός είναι η ελπίδα µας» καταλήγει ο Γιώργος Ζώης.
Και από την ανατροπή της εποχής της κατανάλωσης, περνάµε µε το «13 1/2» του Χάρη Βαφειάδη (από ένα διήγηµα της Λένας Κιτσοπούλου) στη σκληρότητα της ελληνικής επαρχίας, µε ένα κορίτσι να γνωρίζει τον έρωτα ωµά και κάτω από την επιρροή των ναρκωτικών.
Η ελληνική κοινωνία σε κρίση, λοιπόν…
Νοµίζω ότι ήρθε ο καιρός να αναλάβουµε ο καθένας µας τις ευθύνες του. Να πάψουµε να βγάζουµε εύκολα συµπεράσµατα. Δεν είναι όλα άσπρα – µαύρα. Οι γκρίζες περιοχές είναι πιο ενδιαφέρουσες. Ας πάψουµε, επιτέλους, να είµαστε αφοριστικοί».
Τα βραβεία
Η µατιά στην ελληνική κοινωνία ήταν το χαρακτηριστικό του φετινού 33ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράµας που έληξε το Σάββατο.
Και τα βραβεία του είναι:
1ο: «Casus belli» του Γιώργου Ζώη (4.500 ευρώ)
2ο: «13½» του Χάρη Βαφειάδη (2.000 ευρώ)
«Ελληνες του κόσµου»: «Ρeters room» του Νικόλα Κολοβού (3.000 ευρώ) Διεθνές τµήµα, 1ο βραβείο: «Υellow moon» του Σβονιµίρ Ζουρίκ, Κροατία (3.000 ευρώ)
