(ο αρθρογράφος, για το τουρκικό σίριαλ «Χίλιες και µία νύχτες» Η σαπουνόπερα προβάλλει µια δυτική και εκδυτικισµένη Τουρκία. Οι ήρωές της εκπροσωπούν την αστική τάξη της Πόλης, είναι επιχειρηµατίες και επιστήµονες, δυναµικοί, κοσµοπολίτες, ανοικτοί στον κόσµο, κερδίζουν διεθνείς διαγωνισµούς, σπουδάζουν στη Γερµανία ή σε αµερικανικά πανεπιστήµια και ζουν στην Κωνσταντινούπολη όπως θα ζούσαν ως µεγαλοαστοί – στη Βοστώνη ή στο Αµβούργο. Η Τουρκία της µαντίλας και του φονταµενταλισµού δεν υπάρχει πουθενά στη σειρά. Ακόµη και στις σκηνές δρόµου ή στις σκηνές σε εστιατόρια και σε άλλους δηµόσιους χώρους οι άνθρωποι που κινούνται ανήκουν όλοι στον «δυτικό τύπο». (…)

Η θρησκεία απουσιάζει από την καθηµερινότητα των ηρώων και η επίκληση του Θεού, του Αλλάχ, δεν είναι παρά ένας εκφραστικός τρόπος χωρίς καµιά συνδήλωση. (…)

Η σειρά, η οποία γυρίστηκε στα µέσα της δεκαετίας που τελειώνει, αντιπροσωπεύει, θα λέγαµε, την Τουρκία του Ερντογάν, µια κοινωνία που βλέπει προς την Ευρωπαϊκή Ενωση και θέλει να είναι δυτική. Ταυτόχρονα όµως ξέρει ότι µπορεί να επηρεάσει τουρκογενείς πληθυσµούς στις χώρες του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ορισµένοι ήρωες της σειράς κατάγονται από χώρες πέραν της Μαύρης Θάλασσας και ότι το Μπακού είναι ένας προορισµός των πρωταγωνιστών.

(«Το Βήµα»)

Τελευταία Νέα