ΩΣ ΑΡΧΗΓΟΣ της Ν.Δ., ο Αντώνης Σαμαράς έχει την ψυχολογία του πολιτικού που γύρισε από το κρύο. Ολα αυτά τα χρόνια εκτός Ν.Δ. από το 1993 ώς το 2004, αλλά και η πενταετής παραμονή του στο περιθώριο ωσότου να μπει στην κυβέρνηση Καραμανλή, τον έκαναν να φέρεται λίγο σαν ξένος μέσα στο κόμμα του. Σε πρώτη φάση, φάνηκε να προσκολλάται σε εκείνους που πήγαν αμέσως μαζί του στη μάχη της 29ης Νοεμβρίου, με κλασικό παράδειγμα τον Κώστα Μαρκόπουλο. Εκτός από τους πιστούς της πρώτης ώρας, υπήρχε η εντύπωση πως ο Σαμαράς δυσκολευόταν να χειριστεί τα πρόσωπα και τις ομάδες της Ν.Δ. Εκανε ένα πρώτο άνοιγμα στην Μπακογιάννη τον περασμένο Δεκέμβριο, προτείνοντάς της τον τομέα Παιδείας. Οταν όμως εκείνη αρνήθηκε, μπήκε σε κίνηση μια διαδικασία που την έθεσε εκτός Ν.Δ.

ΑΠΟ ΤΟΝ Τασούλα στον Λυκουρέντζο κι από τον Λυκουρέντζο στον Στυλιανίδη, ο Σαμαράς φαινόταν να δοκιμάζει επιλογές, κρατώντας εσωκομματικές ισορροπίες κι αναζητώντας τα πρόσωπα που να τις εξασφαλίζουν. Ωστόσο, είναι οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που έβγαλαν τελικά τον Σαμαρά από το καβούκι της Ρηγίλλης. Τον Νικήτα Κακλαμάνη δεν μπορούσε να τον αποφύγει. Αλλά ο Βασίλης Κικίλιας συνιστά απόπειρα ανανέωσης, με το αναγκαίο ρίσκο. Πιο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ο Σαμαράς έβαλε πιπέρι στον Παναγιώτη Ψωμιάδη ή μάλλον ότι έθεσε βέτο στην υποψηφιότητα του αδελφού του Διονύση ως αντιπεριφερειάρχη. Τέλος, η έξοδος του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη από το Ινστιτούτο Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής» και η είσοδος του Βαγγέλη Μεϊμαράκη συνιστά αλλαγή σελίδας, αλλά και νέο ξεκίνημα.

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,

ο Σαμαράς είχε μια καλή εβδομάδα ως αρχηγός της Ν.Δ. Κι αυτό γιατί υπερέβη μια παθολογία που θέλει τη συντηρητική παράταξη εγκλωβισμένη πολιτικά στις προσωπικές σχέσεις. Τις προσωπικές σχέσεις που δεν θα αποκτήσει ποτέ η Ντόρα με τον Σαμαρά. Αλλά κι έναν προσωπικό κύκλο πολιτικών γνωριμιών- η περίπτωση της Βασιλικής Τζότζολα- από όπου ο πρόεδρος της Ν.Δ. επέμενε να αντλεί στελέχη. Με το τηλεφώνημα στον Ψωμιάδη και την επαναφορά Μεϊμαράκη, ο Σαμαράς έκανε πολιτική. Εβαλε όρια στον πρώτο κι έκανε άνοιγμα, επιστρατεύοντας τον δεύτερο. Οσες ενστάσεις κι αν έχει κανείς για τον τρόπο που πολιτεύθηκε, η ανασύνθεση ήταν το μεγάλο εσωκομματικό πλεονέκτημα του Κώστα Καραμανλή ως αρχηγού της Ν.Δ. Παρέλαβε μια διαιρεμένη παράταξη και μέσα σε τέσσερα χρόνια- περνώντας από διαγραφές και μια εκλογική ήττα- κατάφερε να την ξαναενώσει. Κάπως έτσι έγινε η Ν.Δ. πλειοψηφική, αν και όχι για το καλό της χώρας.

ΒΕΒΑΙΩΣ, το 1997 ο Καραμανλής ήταν ο υποψήφιος της υπέρβασης. Αντιθέτως, το 2010 ο Σαμαράς ήταν διεκδικητής της ηγεσίας σε μια διχαστική διαμάχη με την Ντόρα Μπακογιάννη. Κάθε εσωκομματική εκλογή έχει την κληρονομιά της. Ωστόσο, με τη Ν.Δ. εγκλωβισμένη σε έναν σκληρό δημοσκοπικό πυρήνα της τάξεως του 20% είναι σαφές πως δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες υποδιαιρέσεις. Ο Σαμαράς μπορεί να κάνει ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ωστόσο, η πρόκληση από εδώ και πέρα είναι να συνθέσει.