Μετά 40 χρόνια στο προσκήνιο κι έχοντας κλείσει τα 64, ο Σιλβέστερ Σταλόνε γυρίζει ως γερόλυκος µε τους «Αναλώσιµους» (Τhe expendables). Και είχε τη φαεινή ιδέα να µαζέψει γύρω του µερικούς από τους πιο «µάτσο» σταρ που έχει βγάλει το Χόλιγουντ εδώ και 40 χρόνια: Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, Μπρους Γουίλις, Μίκι Ρουρκ, Ντολφ Λούντγκρεν, Τζετ Λι, Ερικ Ρόµπερτς, Τζέισον Στέιθαµ, οι οποίοι κάνουν «περάσµατα» στην ταινία µε… καλτ και µε αυτοσαρκαστικό χιούµορ. Και αφού είµαστε στην καρδιά της µετάλλαξης βλέπε Χόλιγουντ… κάλλιστα µπορούµε να πούµε ότι οι «Αναλώσιµοι» είναι εν δυνάµει ένα νέο µοντέλο οικογένειας που λανσάρεται από εκεί.
Αποτελείται από «ηρωικά αποβράσµατα» που συνθέτουν την οµάδα των αναλώσιµων «µάτσο», αναιδών και περιθωριακών τύπων, οι οποίοι µπορεί να σιχαίνονται ο ένας τον άλλον, µα τους ενώνει ο κοινός εχθρός. Ποιος είναι αυτός; Κάθε χαρτογιακάς γιάπης, άνοµος πλουτοκράτης ή… δικτάτορας. Γι αυτό και το σλόγκαν της ταινίας λέει: «Αναλώσιµος: αυτός που είναι ικανός να θυσιαστεί µε στόχο να πετύχει έναν στρατιωτικό σκοπό».
Και ο Σιλβέστερ Σταλόνε επιστρέφει µε ένα προσωπικό project, στο οποίο υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία, και είναι και πρωταγωνιστής. Είναι ένας άνδρας που δεν έχει τίποτα να χάσει. Ατρόµητος και κενός συναισθηµάτων, είναι ο αρχηγός, ο σοφός και ικανός για χάραξη στρατηγικής της ικανής και δεµένης οµάδας ανδρών που ζει στο περιθώριο. Η µόνη του προσήλωση είναι στο φορτηγό του, στο υδροπλάνο του και στην οµάδα του που αποτελείται από πιστούς σύγχρονους µαχητές. Είναι πραγµατικά κυνικός και περιγράφει τη δουλειά του λέγοντας ότι «καθαρίζει τους δύσκολους λεκέδες». Η οµάδα του απαρτίζεται από τους Λι Κρίστµας (Τζέισον Στέιθαµ), πρώην µέλος µυστικών υπηρεσιών και βαθύ γνώστη κάθε αντικειµένου που έχει λεπίδα, Γιν Γιανγκ (Τζετ Λι), µάστερ στις µάχες εξ επαφής, Χέιλ Σίζαρ (Τέρι Κρους), γνωστό του Μπάρνεϊ εδώ και 10 χρόνια και ειδικό στα όπλα µε µακριά κάννη, Τολ Ρόουντ (Ράντι Κουτούρ), ειδικό στις ανατινάξεις και διάνοια της οµάδας και, τέλος, Γκάναρ Τζένσεν (Ντολφ Λούντγκρεν), βετεράνο στις µάχες, που παλεύει µε τους δικούς του δαίµονες.
Στους «Αναλώσιµους» όλα µοιάζουν να διακατέχονται από µια… αγωνία να φανούν ψηφιακά και µεταλλαγµένα, παρακµιακά, για να πείσουν τις νεανικές «µάζες» των σινεφίλ ότι είναι προϊόν της ηλεκτρονικής και εικονικής εποχής µας. Σε σηµείο που να µην καταλαβαίνεις ποιος και γιατί κυνηγάει ποιον. Γιατί εδώ, σηµασία έχει να… σκοτώνεις και να τα κάνεις όλα λαµπόγυαλο στο πέρασµά σου. Μια ταινία που κάνει τον κινηµατογράφο και το βιντεογκέιµ χαλκοµανία. Η µόνη έξυπνη ιδέα της παραµένει το µάζεµα όλων αυτών των «µάτσο» πρωταγωνιστών που αγαπήθηκαν πριν από δεκαετίες από τους σινεφίλ και θέλουν να µας αποδείξουν ότι δεν… γερνούν ποτέ. Αν σας λέει κάτι αυτό, καλή διασκέδαση…
