ΚΑΠΟΤΕ, για την ύπαρξή του, η τρόικα εποχής ήταν η εγγύηση.
Μετά τον υπαρκτό σοσιαλισμό, όμως, κάπου έκατσε το σύστημα.
Εδώ σε μας ήρθε και με την αλλαγή. Ο εκσυγχρονισμός, όμως, μάς πήγε στην ΟΝΕ, ώσπου σεμνά και ταπεινά η επανίδρυση του κράτους έπιασε Βατοπέδι.
Και να τώρα, μια άλλη τρόικαΔΝΤ, Βρυξέλλες και ΕΚΤ-, που έρχεται γάντι σε μια πολιτική που, πάντως, δεν βγήκε από τις τελευταίες κάλπες.
Και οι πολίτες, με μπαμπούλα το έλλειμμα, την κρίση και τη διαφθορά, οφείλουν να πεισθούν πως ό,τι πληρώνουν τοις μετρητοίς είναι για «να αλλάξει η πατρίδα» από αυτά.
Κάπως έτσι, λοιπόν:
n Ανεβάζουν τον ΦΠΑ δύο φορές και βάλε μέσα σε έξι μήνες, οι τιμές τραβάνε την ανηφόρα, ρίχνουν μεροκάματα και μισθούς (μαζί με τους μισθοσυντήρητους).
n Πριμοδοτούν τις απολύσεις με προειδοποίηση αλλά και σκόντο 50% στην αποζημίωση και το κλίμα «ό,τι πεις αφεντικό» στην αγορά είναι η πολιτική στα εργασιακά, που συμπληρώνεται με την εταιρική ευθύνη.
n Πιάνουν ταβάνι οι τιμές στη βενζίνη (μετά ή άνευ φόρων)
και σκάει μύτη ο αρμόδιος γραμματέας για τον καταναλωτή και τα σούπερ μάρκετ και θέτει, με τακτ ομολογουμένως, το ερώτημα μήπως υπάρχει καρτέλ.
n Την ίδια ώρα, τα ράφια δεν αντέχουν την ακρίβεια αλλά κάποιοι κρίνουν αρμοδίως ότι με τις προσφορές θα στρώσει η αγορά, μόνο που οι εκπτώσεις αφορούν προϊόντα- κράχτες.
n Βγαίνει στον αέρα πάγωμα μισθών για 3 χρόνια και τελικά η κουβέντα πάει γραμμή στο δώρο, Χριστούγεννα και Πάσχα, και στο επίδομα αδείας, που μάλλον φέτος είναι το τελευταίο.
Και αφού έκατσαν στο σκαμνί πρώτα οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και οι συνταξιούχοι, κάθονται δίπλα τους τώρα και όλοι οι άλλοι που (ακόμη) δουλεύουν.
Η επόμενη μέρα και η άλλη κίνηση είναι μάλλον ό,τι είδαμε στη φωτογραφία.
Με τα χέρια ψηλά.
ΥΓ1: Απέναντι στην πολιτική.
ΥΓ2: Και όχι μόνο.
