ΚΑΝΑΝΕ ΠΩΣ και πώς, χρόνια τώρα (από τις ημέρες του γύψου), για να μείνουν ελεύθερες οι απολύσεις και να μην πληρώνουν ούτε τις αποζημιώσεις.
Και τώρα που γίνεται το δικό τους, με την γκιλοτίνα της προειδοποίησης, με το 50% σκόντο σε αυτά που θα πλήρωναν αλλά και καβάντζα τον νόμο 3710/08 (που άλλαξε χέρια στην Ολυμπιακή και έδιωξε τον κόσμο «αζημίως για την εταιρεία»), χρεώνουν την υπόθεση στο μνημόνιο και στις υποχρεώσεις μας απέναντι στους δανειστές μας.
Κάπως έτσι τα βρίσκει σήμερα η βιομηχανία με την πολιτική, αλλά πατσίζει και αυτά που χρωστάει. Βάζει όμως πόδι σε όσα φέρνει ο «Καλλικράτης» και στις Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα που έρχονται. Αλλωστε τα παλιά τεφτέρια τα φυλλομετράνε οι εξεταστικές και τα μεγάλα μαγαζιά του Δημοσίου (τρένα, λιμάνια και ενέργεια) τα ΄χουν προλάβει άλλοι.
Κάνουν όμως και τον σταυρό τους μην τυχόν και πέσει ξαφνικά αυλαία στη Βουλή με την κοινωνική έκρηξη και δεν προλάβει να γίνει η δουλειά τους, με τον κόσμο ουρά στον ΟΑΕΔ και τον ανταγωνισμό στα μέτρα τους.
Ετσι λοιπόν οι μεγάλοι της αγοράς δημοσίως ξορκίζουν τις απολύσεις, μαζί με τους αρμόδιους υπουργούς και την τρόικα.
Μένουν μόνο οι μικροί (έμποροι και επαγγελματοβιοτέχνες), που μαζί με τα συνδικάτα που βγαίνουν στους δρόμους, τα ρίχνουν στην κυβέρνηση για τα μέτρα, όχι μόνο ως μικρομεσαίοι, αλλά επειδή χάνουν τους πελάτες τους. Δηλαδή τους εργαζομένους που πετάνε στον δρόμο οι μεγάλοι.
Και το εξοργιστικό είναι ότι η εταιρική κοινωνική ευθύνη, που δεν κοστίζει, μια και εκπίπτει από το κέρδος, το παίζει αλληλεγγύη.
Με τη φωνή βέβαια ενός…
«άνεργου» βιομήχανου.
ΥΓ: Από μεγάλο τζάκι.
