«Η απουσία της κοινωνίας από το τραγούδι» είναι εκείνο που πληγώνει σήμερα τον Λίνο Κόκοτο, ο οποίος ήδη έκλεισε τέσσερις δεκαετίες στον χώρο της μουσικής.

Στον καινούργιο δίσκο του Μανώλη Μητσιά που κυκλοφόρησε πρόσφατα «Ένα τσιγάρο κι ένας ψεύτης» έχει δύο δικά του τραγούδια, τα «Σάββατο βράδυ» και «Τασάκι». Μάλιστα σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει ένα διπλό CD με τους κύκλους τραγουδιών του «Ο κήπος», «Να ΄ταν η ζωή τραγούδι» και το «Ποτάμι».


Σαράντα χρόνια στο τραγούδι. Κέρδη και ζημιές;

Αν μιλάμε για κέρδη και εννοούμε φράγκα, τέτοια δεν υπήρξαν. Ίσως και εγώ να μην αποδέχθηκα ποτέ το σύστημα της «αντιπαροχής». Όσο για τις ζημιές, μόνο όσες δεν άφησαν ένα «μικρό παιδί» να πάρει τον λόγο όταν είχε σημαντικά πράγματα να πει…

Η καλύτερη στιγμή;

Όλες ήταν σημαντικές, από την ίδια πόρτα άλλωστε μπαίνουν ο ήλιος και η βροχή. Η συνάντησή μου με τον Οδυσσέα Ελύτη με σημάδεψε. Το μέγεθος του ποιητή, σφραγίδα ανεξίτηλη επάνω μου.

Και αυτή που δεν θέλετε να θυμάστε;

Όσο μεγαλώνουμε ξεδιαλέγουμε για να ξαλαφρώσουμε. Σε αυτή την διαδικασία, η αφεντιά μου πετάει ό,τι δεν πρέπει να θυμάται και όχι ό,τι δεν θέλει. Η αιώνια πάλη τού θέλω και του μπορώ, βλέπεις.

Ένα ακορντεόν σάς έμπασε στον κόσμο της μουσικής;

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα δύο φίλους που ήξεραν και έπαιζαν ακορντεόν και τους είχα γίνει κολλητσίδα.

Το «Μικρό παιδί» (του Αργύρη Βεργόπουλου) με τον Γιώργο Ζωγράφο σάς άνοιξε τον δρόμο;

Ναι, όταν κάποιο βράδυ στην μπουάτ «Εσπερίδες» έπαιξα τρία τραγούδια μου, ένα από αυτά, «Το μικρό παιδί» εντυπωσίασε τον Γιώργο Ζωγράφο και με πήγε στον Αλέξανδρο Πατσιφά.

Τι έχετε κρατήσει από την Σωτηρία Μπέλλου και τον Νίκο Ξυλούρη;

Με την Σωτηρία «σώθηκε» η δωρική ειλικρίνεια στο τραγούδι και με τον Νίκο «νίκησε» και παραμένει μέχρι σήμερα αξεπέραστη.

Από τον Δημήτρη Χριστοδούλου και τον Άκο Δασκαλόπουλο;

Τα πάντα. Ποιος δικαιούται να πετάξει κάτι δικό τους; Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω πού να τα ακουμπήσω όλα αυτά τα πολύτιμα. Τρέμω μη και χαθούν. Μια όμορφη στιγμή με τον

Γιάννη Πουλόπουλο, τον Μιχάλη Βιολάρη, τη Ρένα Κουμιώτη;

Αξέχαστες ώρες φτιάχνοντας τις «Ώρες».

Με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Φώντα Λάδη;

Με τον Λευτέρη όποιος συναντιέται δεν μπορεί να ξεχάσει μετά. Δεν ξεχνάς έναν από τους πιο σημαντικούς Έλληνες γιατί δεν το δικαιούσαι. Με τον Φώντα, ακόμα με ταξιδεύει το «ποτάμι» του, «λαδάκι» ο Λάδης τρέφει τη φλόγα μέσα μου.

«Θαλασσινό τριφύλλι» (του Οδυσσέα Ελύτη). Γιατί ξεχώρισε;

Ίσως γιατί κανείς μέχρι τότε να μην είχε ψάξει τόσο βαθιά στη θάλασσα. Σμίλεψε με τον λόγο του τον βράχο, τη θάλασσα, την αστροφεγγιά, το Αιγαίο.

«Αποχαιρετισμός», «Οι ώρες», «Ο κήπος», «Αντιπολεμικά»: Γιατί δεν ακούγονται σήμερα;

Ίσως γιατί ζούμε την εποχή της κραυγής, δηλαδή όποιος φωνάζει δυνατότερα. Ίσως, πάλι, γιατί δεν έχουν λόγο αυτοί που τυχαίνει να τα ακούν.

Όταν παίζετε στο πιάνο το «Ποτάμι» τι σας έρχεται στον νου;

Μια αλλόκοτη εικόνα, σαν επιμνημόσυνη δέηση σε μια Ελλάδα που ξεχνιέται.

Την τηλεόραση και το ραδιόφωνο τα αποφεύγετε;

Δεν τα αποφεύγω, στο μέτρο που δεν μου ζητούν να γίνω άλλος.

Τι σας πληγώνει στην κοινωνία και στο τραγούδι;

Κυρίως η απουσία της κοινωνίας από το τραγούδι. Θεματικά και μάλλον θεαματικά. Για το τραγούδι σήμερα, υπάρχει κάτι που σας ανησυχεί;

Δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ. Το μόνο που με ανησυχούσε, πάντα άλλωστε και όχι μόνο τώρα, ήταν και είναι ο εφησυχασμός που πάντα αναιρεί τον σκοπό της κάθε τέχνης.

Τι σας συνδέει με τον Μανώλη Μητσιά;

Μια ολόκληρη ζωή και δεν είναι σχήμα λόγου. Ο Μανώλης διασώζει πολλές αξίες που βρίσκονται εν ανεπαρκεία στην εποχή που ζούμε. Τον εκτιμώ τον Μητσιά και ως τραγουδιστή και ως άνθρωπο. Έχει δοκιμαστεί και στα δύο.

«Γίνανε τα χρόνια βόλια». Σε ποιον θα το αφιερώνατε;

Σε όλους τους «ανησυχούντες» της γενιάς μου αλλά και σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

«Κοιμάται η πολιτεία». Μήπως είναι… επίκαιρο;

Το ανησυχητικό δεν είναι αν κοιμάται, αλλά ότι καμιά φορά το επιδιώκει κιόλας ακόμα και με διάφορα υπνωτικά, στρουθοκαμηλίζοντας προφανώς. Μια νεώτερη φωνή που έχετε ξεχωρίσει;

Πολλές από αυτές που ακούγονται και πολύ περισσότερες από όσες δεν τους επιτρέπουν ακόμη να ακουστούν. Και μη με ρωτήσετε ποιοι.

Μπροστά στον Πρωθυπουργό, ποιο τραγούδι θα του παίζατε;

Δεν τραγουδώ κατ΄ αποκλειστικότητα για πρωθυπουργούς.

Πιστεύω όμως ότι την επιλογή θα μου την καθόριζε η παρέα της στιγμής και η μέθεξη της ψυχής.