Το κύπελλο που κατέκτησε στη Βιέννη ο Ίκερ Κασίγιας και η παρέα του ένωσε όλους τους Ισπανούς σε μια γιορτή πέρα από τοπικές διεκδικήσεις και αυτονομιστικά κινήματα. Ήταν μια νίκη συμβολική, διότι προσέφερε στην Ισπανία αυτοπεποίθηση- κι ας παραμένει, κακά τα ψέματα, μια χώρα διχασμένη.
Λίγες ημέρες πριν από τον τελικό, ο Ζοζέ Μοντίγια, ο επικεφαλής της καταλάνικης κυβέρνησης, δημοσίευσε στη «La Vanguardia» ένα σχόλιο με τίτλο «Γιατί θέλω να κερδίσει η Ισπανία;». Η απάντηση ήταν απλή: η ισπανική ομάδα ανήκει σε όλους τους Ισπανούς, και σε εκείνους που θέλουν να είναι Ισπανοί, και σε εκείνους που δεν είναι βέβαιοι, και σε εκείνους που θα ήθελαν να πούνε όχι. Γιατί είναι μια καλή ομάδα. Και γιατί είναι μια ομάδα πολυποίκιλη.
Στην πραγματικότητα, η ισπανική ομάδα είναι η εικόνα και η ομοίωση της «Ισπανίας της ποικιλότητας» και της «εδαφικής αλληλεγγύης» για την οποία αρέσκεται να μιλάει ο Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός. Μόνο δύο από τους παίκτες της προέρχονται από τη Ρεάλ Μαδρίτης, την αγαπημένη ομάδα του Φράνκο η οποία αποτελούσε για χρόνια τον αποκλειστικό, σχεδόν, προμηθευτή της Εθνικής Ισπανίας. Τρεις παίκτες αγωνίζονται με την Μπαρτσελόνα, το έμβλημα του καταλάνικου εθνικισμού, και η ομάδα ως σύνολο έχει παίκτες με καταγωγή από κάθε γωνιά της Ισπανίας- από τη Χώρα των Βάσκων μέχρι τα Κανάρια Νησιά.
Διχασμένη χώρα
Την ώρα που οι «φούριας ρόχας» τραγουδούσαν στη Βιέννη «We are the champions», στους δρόμους των ισπανικών πόλεων τα πιο συχνά σχόλια των ανθρώπων που πανηγύριζαν στους δημοσιογράφους ήταν «είμαι υπερήφανος που είμαι Ισπανός» και «ποτέ δεν έχω νιώσει περισσότερο Ισπανός». Τίποτε από όλα αυτά δεν σημαίνει πως η Ισπανία έπαψε να είναι μια διχασμένη χώρα. Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας και αρθρογράφος Χουάν Κρουθ, ένα 80% των Ισπανών παρακολούθησε τους αγώνες της Εθνικής στο Εuro· στην Καταλωνία και τη Χώρα των Βάσκων, όμως, το σχετικό ποσοστό δεν ξεπέρασε το 20%. Η ΕΤΑ παραμένει ενεργή. Η Ισπανία βρίσκεται στο χείλος της ύφεσης. Αλλά η εικόνα του Χουάν Κάρλος, του Ισπανού βασιλέα, να αγκαλιάζει περιχαρής στη Βιέννη έναν από τους παίκτες χωρίς να δίνει δεκάρα για τον πελώριο μαύρο ταύρο που είχε αντικαταστήσει το (μισητό σε Καταλανούς και Βάσκους) εθνόσημο στη σημαία με την οποία ήταν τυλιγμένος θα μείνει για πολύ καιρό χαραγμένη στον συλλογικό ισπανικό νου.
ΙΣΠΑΝΟΙ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ποιος να το φανταζόταν πως οι περιθωριακοί πρωταγωνιστές του Πέδρο Αλμοδόβαρ (ομοφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ, μετανάστες, δυναμικές γυναίκες…) θα αγκαλιάζονταν με τόση τρυφερότητα από την Ισπανία του Θαπατέρο; Ο Σοσιαλιστής πρωθυπουργός εφαρμόζει ιδιαίτερα προοδευτική κοινωνική πολιτική: δημιούργησε νέα δικαστήρια για να αντιμετωπίσουν το (μεγάλο) πρόβλημα της συζυγικής βίας, νομιμοποίησε τους γάμους ομοφύλων, απλοποίησε το διαζύγιο, αύξησε τον ελάχιστο μισθό και τα κοινωνικά επιδόματα για τους μη προνομιούχους και έδωσε το καλύτερο παράδειγμα ισότητας εντάσσοντας στην κυβέρνησή του εννέα γυναίκες υπουργούς- έναντι οκτώ ανδρών. Στη φωτογραφία η Πενέλοπε Κρουθ στο «Βολβέρ» του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
2 Μόδα.
Η αλήθεια είναι πως σε ό,τι αφορά την haute couture, η Ισπανία δεν μπορεί να συγκριθεί σοβαρά με το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, το Μιλάνο και το Λονδίνο. Ακόμα και η ισπανική καταγωγή του Κριστομπάλ Βαλενθιάγα συνήθως παραβλέπεται, μιας και τη φήμη του την απέκτησε στο Παρίσι.
Εντούτοις, η Ισπανία έχει διεθνή παρουσία στη μόδα- σκεφτείτε απλώς τέσσερις επωνυμίες:
Ζara, Μango, Βershka και Camper.
Έναν και πλέον αιώνα αφότου ο Αντόνι Γκαουντί έφερε τα πάνω κάτω στην αρχιτεκτονική, μια νέα γενιά Ισπανών αρχιτεκτόνων δίνουν και πάλι τον ρυθμό σε ολόκληρο τον κόσμο. Και δεν μιλάμε φυσικά για τους (ήδη διάσημους και καταξιωμένους) Σαντιάγο Καλατράβα και Ραφαέλ Μονέο αλλά για δίδυμα όπως οι Μανσίγια και Τουνόν, οι αρχιτέκτονες του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Λεόν (πάνω): μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις.
Πολλοί θεωρούν πως η Ισπανία έχει πια κλέψει από τη Γαλλία τον τίτλο του πρωταθλητή στη σύγχρονη υψηλή γαστρονομία. Τα έξι από τα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου (σύμφωνα με το περιοδικό «Restaurant») βρίσκονται εκεί- το «Εl Βulli», κοντά στη Βαρκελώνη, ανακηρύχτηκε καλύτερο εστιατόριο του κόσμου για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και ο σεφ του, Φεράν Αντριά (δεξιά), είναι παγκοσμίως γνωστός ως «Σαλβαδόρ Νταλί της κουζίνας».
Η Ισπανία ανέκαθεν καμάρωνε για τη σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά της, τον Γκόγια και τον Βελάθκεθ, τον Θερβάντες και τον Λόπε ντε Βέγκα, σήμερα όμως έχει βρει μια νέα πηγή υπερηφάνειας σε καλλιτέχνες που έχουν κατακτήσει θέσεις στο διεθνές στερέωμαηθοποιούς όπως ο Χαβιέρ Μπαρδέμ και η Πενέλοπε Κρουθ ή σκηνοθέτες όπως ο Πέδρο Αλμοδόβαρ και ο Αλεχάνδρο Αμεναμπάρ…
