«ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑ
ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΝΩ./
Η ΠΟΙΗΣΗ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ./
Σ΄ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ
ΜΙΚΡΟΨΥΧΟ ΕΙΝΑΙ
ΠΕΡΙΤΤΗ./ ΔΕΝ
ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΜΕΣΑ
ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ/ ΤΗΣ
ΛΟΓΙΚΗΣ,/ ΟΥΤΕ
ΦΥΣΙΚΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ
ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ.
/ Η ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ
ΤΗ ΣΚΟΤΩΝΕΙ»,
ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ
ΠΟΥΛΙΟΣ.
Γενέτειρα: Αθήνα 1944. Βάπτισμα πυρός: Σε ηλικία 17 ετών δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματά του στην εφημερίδα Η Αυγή. Ακολουθεί το 1969, μεσούσης της Δικτατορίας, η συλλογή Ποίηση 1. Το γνωρίζατε;

Στις 12 Απριλίου 1970 εκδίδει τετρασέλιδη εφημερίδα με τίτλο Απολογία και υπότιτλο Λογοτεχνικά θέματα και προβλήματα, με τιμή πώλησης 5 δρχ., γραμμένη εξ ολοκλήρου από τον ίδιο. Στα χρόνια της Δικτατορίας συμμετέχει στην έκδοση των Νέων Κειμένων 2, της Κατάθεσης 73, καθώς και της ανθολογίας Έξι ποιητές (1971). Κριτική ετυμηγορία: Αναμφισβήτητα μια από τις πιο γνήσιες, ισχυρές και αναγνωρίσιμες φωνές της γενιάς του ΄70. Από τις πρώτες κιόλας συλλογές ( Ποίηση 1, Ποίηση 2 ) ο Πούλιος διαμόρφωσε μία εντελώς ξεχωριστή ποιητική γλώσσα και μυθολογία, στην οποία κυριαρχεί το αίτημα της αντίστασης στις ισοπεδωτικές και κομφορμιστικές επιταγές της κοινωνίας. Σκοπός να διασωθεί, όπως θα έλεγε και ο Κάμινγκς, «το θαύμα του αισθήματος μέσα στον άνθρωπο» και η ακατανίκητη ορμή του δημιουργικού του πνεύματος.

Ο Πούλιος, όπως και ο αγαπημένος του Πάουντ (του Μόμπερλι και των Κάντος ) και ο Γκίνσμπεργκ (του Ουρλιαχτού και του Κάντις ) καταγγέλλει με τρομαχτική δριμύτητα, σε στίχους μεγάλης ενορατικής δύναμης αλλά και λεκτικού σφρίγους, την απομάγευση της ζωής και την επακόλουθη συρρίκνωση του λυτρωτι- κού ρόλου της ποίησης. Ο οργίλος ή σαρκαστικός τόνος πολλών ποιημάτων του υπογραμμίζει την αδιαπραγμάτευτη και ασυμβίβαστη στάση του ποιητή μπροστά σ΄ αυτήν την έκπτωση της ζωής, αλλά ταυτόχρονα κρύβει και την απόγνωσή του για το αναπόφευκτο της ήττας. Η ήττα, όχι βέβαια του ποιητή, αλλά της αλλοτριωμένης κοινωνίας που στρέφει αδιάφορα την πλάτη του σ΄ αυτόν για να συνεχίσει να ζει αμέριμνα μέσα στο κέλυφος της αστικής της μακαριότητας δεν μπορεί παρά να επιδράσει καταλυτικά στη συνείδησή του. Το ερώτημα «προς τι πλέον η ποίηση;» στοιχειώνει τον Πούλιο των τελευταίων συλλογών. Είναι ένα ερώτημα που νοηματοδοτεί όλη την ποιητική του κατάθεση.

Βιβλιογραφία: Ποίηση 1 (1969), Ποίηση 2 (1973), O γυμνός ομιλητής (1977), Το αλληγορικό σχολείο (1978), Επιλογή [ 1969 – 1978 ] (1982), Ενάντια (1983), Τα επουσιώδη (1988), Αντί της σιωπής (1993), Το διπλανό δ ωμάτιο (1988), Μωσαϊκό (2001), Συλλαβές για τον άνεμο (2003), Το θεώρημα (2005)- όλα από τις Εκδόσεις Κέδρος.

Στίχοι: « Είναι θαυμάσιο να τραγουδάς./ Όχι όπως ο αέρας στα δάση,/ όχι όπως ο ήλιος στην κορυφογραμμή,/ όχι όπως η βροχή στο πέλαγος,/ αλλά όπως ο λύκος ζευγαρώνει / και πέφτουν πάνω του ροδοπέταλα ».

Τελευταία Νέα