Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: ο ευγενής και εργένης Ντάμπλντορ μονίμως περιγράφεται στα τελευταία βιβλία της σειράς ως μονήρης και κρυψίνους τύπος, με παρόν άμεμπτο αλλά παρελθόν δυσανάγνωστο, τυπικός και απόμακρος. Βρισκόμαστε στα χωράφια της μεγάλης παράδοσης που ορίζει τη συντηρητική πολιτισμική αναπαράσταση της ομοφυλοφιλίας. Το μυστικό, το άρρητο, αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί αλλά εννοείται, ο κλεισμένος στον εαυτό του χαρακτήρας, υπήρξαν τους τελευταίους δύο αιώνες οι τρόποι με τους οποίους κωδικοποιήθηκε η ομοφυλοφιλία.
Αν όμως η θέση του Ντάμπλντορ στα βιβλία, ως γηραιού φορέα στοργής, τρυφερότητας και σταθερότητας, κάνει την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του ανώδυνη, αλλιώς είναι τα πράγματα στην περίπτωση του Άρχοντα του Σκότους Βόλντεμορτ, του απόλυτου κακού του βιβλίου. Καθ΄ ότι ο Βόλντεμορτ έρχεται να προστεθεί στη μεγάλη πινακοθήκη απειλητικών όντων, από βαμπίρ μέχρι Κόμη Δράκουλα, στον υπόγειο κόσμο των οποίων συνωθούνται οι απωθημένες κοινωνικές φοβίες για την ανατρεπτική δύναμη του σεξουαλικού πόθου. Ο Βόλντεμορτ: το νεγκατίφ του Ντάμπλντορ, φωνή σαν σύριγμα φιδιού και αξεσουάρ ένα πραγματικό φίδι, χαρακτηριστικά ρευστά και ευμετάβλητα, σωματικός και απτικός, μονίμως στο κέντρο μιας ατμόσφαιρας ηλεκτρισμένης, νυκτόβιος και αιμοβόρος και με μια ενοχλητική τάση να αφήνει κομμάτια του μέσα στα σώματα άλλων ανθρώπων (μεταξύ των οποίων και του Χάρι Πότερ), δεν μου το βγάζετε απ΄ το μυαλό… Είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι είναι και ο μόνος σε όλα τα Χάρι Πότερ που μόλις αγγίζει τον άσπιλο ήρωα πετάγονται σπίθες;
