ΓΝΩΜΗ

Η Λεωφόρος των στεναγμών

Κι εκεί που δεν υπήρχε θέμα, προέκυψε: Ναι ή όχι στη Λεωφόρο; Επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν ή προσπάθεια για ευοίωνο μέλλον; Εάν θέλουμε να συγκρίνουμε το Ολυμπιακό Στάδιο με τη Λεωφόρο είναι σαν να θέλουμε να ταυτίσουμε τη μέρα με τη νύχτα.

Στο Στάδιο, σε λίγους μήνες, θα γίνει ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Γεγονός που σημαίνει ότι το στάδιο αυτό πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να αγωνίζονται ομάδες κορυφής. Η Λεωφόρος, που κατασκευάστηκε το 1924 και έκτοτε μόνον έργα συντήρησης, ανακατασκευής και λοιπά μπαλώματα έγιναν, όχι μόνον είναι μουσειακός χώρος αλλά δεν εγγυάται πλέον την ασφάλεια του κοινού.

Δεν υπάρχει οπαδός του Παναθηναϊκού που να μην είναι δεμένος με αυτό το γέρικο γήπεδο. Εκεί γεννήθηκε η ομάδα, εκεί μεγαλούργησε, εκεί έπαιξαν οι άσοι που έκαναν γνωστό και τρανό το «Τριφύλλι» σε ολόκληρο τον κόσμο, εκεί γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές. Όμως, το να θέλουμε να διατηρήσουμε ένα μαυσωλείο, να το μετατρέψουμε- με την τωρινή μορφή- σε λειτουργικό γήπεδο είναι αδύνατον.

Δύο είναι οι βασικοί λόγοι. Πρώτον, δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα στον κόσμο (και υπενθυμίζουμε ότι ο Παναθηναϊκός παραμένει μεγάλη ομάδα) που να αγωνίζεται σε γήπεδο 15.000

θέσεων. Και δεύτερον, πιθανή επιστροφή στο αγαπημένο γήπεδο σημαίνει παραδοχή αποτυχίας. Πότε είχε δίκιο ο Παναθηναϊκός; Όταν έφευγε από τη Λεωφόρο για τα σαλόνια του ΟΑΚΑ ή τώρα που θέλει να επιστρέψει; Όταν έκανε ρεκόρ εισιτηρίων ακόμη και στα φιλικά ματς ή όταν έκοβε 11.000 εισιτήρια με αντίπαλο τον Ολυμπιακό; Κάθε απάντηση δεκτή…