Ένα παράνομο φιλί καταλαμβάνει 23 σειρές στο καινούργιο βιβλίο του Νταβίντ Γκρόσμαν και το μασάζ μιας 45άρας σε έναν 15χρονο 12 σελίδες! Αυτός ο βαθιά πολιτικοποιημένος Ισραηλινός συγγραφέας, που είκοσι χρόνια τώρα προκαλεί πολεμικές με τα μαχητικά άρθρα του υπέρ της κατανόησης των παλαιστινιακών δικαίων, ξέρει να γράφει αριστουργηματικά και για τις στραμπουληγμένες καρδιές που διψούν για αγάπη. Κάτι που ίσως να μην είναι και τόσο άσχετο τελικά, ιδίως όταν λογοτεχνία και πολιτική προσεγγίζονται ως πεδία καλλιέργειας ελεύθερων συνειδήσεων. Ο Γκρόσμαν λοιπόν, που την Τρίτη θα βρίσκεται στην Αθήνα για μια διάλεξη στο Μegaron Ρlus, έγραψε το 2002, στα 58 του, δύο μεγάλες ερωτικές νουβέλες που μόλις κυκλοφόρησαν στα ελληνικά με τίτλο Η μνήμη του δέρματος (Καστανιώτης, μτφ. Ιακώβ Σιμπή). Δεν θα ακούσει κανείς εδώ για επιθέσεις, ταπεινώσεις, αθώα θύματα, φανατισμό κ.λπ. Τον Γκρόσμαν τον ενδιαφέρουν η εσωτερική μοναξιά, τα καταπιεσμένα αισθήματα, η παγίδευση σε κοινωνικά στερεότυπα ή ενοχές, τα όνειρα, οι εφιάλτες ή οι φαντασιώσεις των σημερινών Ισραηλινών και η λαχτάρα τους για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή. Μια επαφή που ίσως τελικά να κρύβεται εκεί που δεν την περιμένουν. Στην «Αυτοκατασπάραξη» λ.χ. (τι δύσπεπτος ο τίτλος της πρώτης νουβέλας) νομίζουμε ότι ακούμε τον λυγμό ενός 55άρη άντρα, επαγγελματικά και ηθικά καταξιωμένου κατά τα άλλα, ο οποίος εδώ και μια δεκαετία υπομένει τον έρωτα της γυναίκας του για κάποιον άλλον. Μια νύχτα, θέλοντας να την παρακολουθήσει στο απομονωμένο θέρετρο όπου υποτίθεται ότι ανασυντάσσεται, φορτώνεται στην αποξενωμένη νύφη του προκειμένου να τον οδηγήσει εκεί. Στη διαδρομή, οι εσωτερικοί τους μονόλογοι, οι εφιάλτες τους και οι φανερές σκέψεις τους εναλλάσσονται, φωτίζοντας την πολυπλοκότητα και την αντιφατικότητα των αισθημάτων τους και θέτοντας ενοχλητικά διλήμματα. Ώσπου στο τέλος συνειδητοποιούμε ότι η διπλή ζωή της συζύγου δεν ήταν παρά στο μυαλό του άντρα, ο οποίος βρίσκεται παγιδευμένος στις φαντασιώσεις του. Αλλά και πάλι, αυτή η έκθεση του εαυτού του ανοίγει μεταξύ τους έναν νέο δίαυλο επικοινωνίας και ξεμπλοκάρει τη νύφη του που ανασύρει τη δική της διπλή ζωή. Έτσι και στην ομώνυμη «Μνήμη του δέρματος»: το μάθημα γιόγκα μιας χωρισμένης δασκάλας σε έναν καταπιεσμένο έφηβο δρα αμφίδρομα απελευθερωτικά. Το κοινωνικό σχόλιο του Γκρόσμαν έχει όμως κι άλλη ανάγνωση. Αυτοί οι ευνουχισμένοι και μπερδεμένοι χαρακτήρες είναι δηλητηριασμένοι από το νοσηρό κλίμα βίας, καχυποψίας και απελπισίας στο Ισραήλ. Από το κλίμα της κρίσης δηλαδή, που επισημαίνει ο συγγραφέας στην πολιτική αρθρογραφία του.