Tα συναισθήματά μου για τη Ryanair μεταβάλλονται ανάλογα με τη διάθεσή μου και τις συνθήκες. Και τα δύο, ωστόσο, συνωμότησαν εναντίον αυτής της εταιρείας χαμηλού κόστους το βράδυ της Δευτέρας στο αεροδρόμιο της Χιρόνα στην Ισπανία.

Ήταν αργά, ήμουν κουρασμένος, η πτήση μου με προορισμό το αεροδρόμιο Λούτον αναμενόταν να προσγειωθεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα και είχα αγχωθεί για το αν θα προλάβαινα εκείνη την ώρα κάποιο τρένο για Λονδίνο. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω μαζί μου μόνο μία χειραποσκευή, ώστε να αποφύγω την 30λεπτη αναμονή στον ιμάντα των αποσκευών. Η βαλίτσα μου ήταν αρκετά μικρή. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα.

«Ζυγίζει 12 κιλά», με ενημέρωσαν στο τσεκ-ιν. «Το όριο είναι δέκα. Πρέπει να τη δώσετε με τις αποσκευές».

«Όχι, θα βγάλω μερικά πράγματα». «Τότε θα πρέπει να τα πετάξετε. Υπάρχουν εκεί κάδοι»…

Ένιωσα μια θολούρα. Κοίταξα τριγύρω τους άλλους επιβάτες, κάποιοι από αυτούς ζύγιζαν δύο φορές τα κιλά μου, βουνά από σάρκα έτοιμα να ξεχειλίσουν στο δικό μου κάθισμα μόλις επιβιβαζόμασταν.

«Όχι δεν θα τα πετάξω. Θα φορέσω το υπερβάλλον βάρος».

«Παρακαλώ, κάντε στην άκρη. Εμποδίζετε τους υπόλοιπους».

Έκανα στην άκρη, κάθισα στο πάτωμα και άδειασα το περιεχόμενο της βαλίτσας πάνω στο μάρμαρο. Άλλαξα τα ελαφριά παπούτσια που φορούσα με ένα ζευγάρι ορειβατικές μπότες. Φόρεσα ένα αδιάβροχο παντελόνι πάνω από το παντελόνι μου και μια ζώνη και ένα χοντρό πουλόβερ πάνω από το πουκάμισο και μια πράσινη θερμαντική ζακέτα πάνω από το πουλόβερ και ένα πουπουλένιο μπουφάν πάνω από τη ζακέτα και ένα υπερμέγεθες κίτρινο αδιάβροχο με κουκούλα πάνω από το μπουφάν και ένα πράσινο κασκόλ. Στη συνέχεια γέμισα τις τέσσερις ευρύχωρες τσέπες του αδιάβροχου με ένα DVD, δύο βιβλία, τη θήκη με την οδοντόβουρτσα, τρία μαντίλια και τους φορτιστές του κινητού και του λάπτοπ. Επέστρεψα με θριαμβευτικό ύφος στην ουρά. Η βαλίτσα μου ήταν κατά τρία κιλά ελαφρύτερη. Τρίζοντας τα δόντια, το προσωπικό με άφησε να περάσω.

Ο έλεγχος ασφαλείας ήταν λίγο βάσανο, αλλά μετά ξεντύθηκα και ξαναέβαλα το «υπερβάλλον βάρος» μέσα στη χειραποσκευή.

Ουδείς ασχολήθηκε. Πρόλαβα στο τσακ το τρένο των 00.07 από Λούτον για Λονδίνο. Αναγνώστη, δεν έχεις ιδέα πόση απόλαυση προσέφερε όλο αυτό το επεισόδιο στον ξεμωραμένο αρθρογράφο σου.

Υπέροχο.

© Τhe Τimes, 2007