… εγκληματίας, ακόμη κι αυτός, πρέπει να θανατώνεται γρήγορα και ανθρώπινα, σύμφωνα με τον στρατηγό Μοντγκόμερι. Τουλάχιστον αυτό λέει στην ταινία «Πιερπόιντ», που είναι αφιερωμένη στη ζωή του Άλμπερτ Πιερπόιντ, του πιο ξακουστού Βρετανού δημίου (που πάντως ο ίδιος προτιμούσε να τον φωνάζουν, πιο διακριτικά, «εκτελεστή»). Η ιστορία του δείχνει πόσο βαθύ είναι το χάσμα ανάμεσα στην Αμερική και την Ευρώπη στο ζήτημα της θανατικής ποινής. Δεν λέγεται τυχαία πως οι Αμερικανοί είναι από τον Άρη και οι Ευρωπαίοι από την Αφροδίτη: ακόμη και ο πιο διαβόητος Ευρωπαίος δήμιος πρόλαβε να περάσει, στη δύση της ζωής του, στο στρατόπεδο των αντιπάλων της θανατικής ποινής.

15 χρόνια…

… μετά τον θάνατό του, σε ηλικία 87 ετών, το όνομα του Πιερπόιντ (φωτ.) ακόμη δεν έχει ξεχαστεί στη Βρετανία. Αποσύρθηκε από αυτή τη δουλειά λίγα χρόνια πριν καταργηθεί η θανατική ποινή στη χώρα, το 1964. Ήταν μια δουλειά οικογενειακή, που την έκανε ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα και του θείου του. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν προλάβαινε να λύνει και να δένει την κρεμάλα: κρεμούσε κοινούς δολοφόνους, Γερμανούς κατασκόπους, Βρετανούς λιποτάκτες, αλλά και Αμερικανούς. Ύστερα παρέλαβε τους εγκληματίες πολέμου. «Θέλω να μάθει ο κόσμος πως οι εκτελέσεις μας είναι οι πιο αποτελεσματικές και οι πιο ανθρώπινες», λέει ο στρατηγός Μοντγκόμερι στην ταινία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο παράδοξο από έναν ανθρωπιστή δήμιο, αλλά έτσι ακριβώς έβλεπε ο Πιερπόιντ τον εαυτό του. Στην τεχνική του ήταν λεπτολόγος. Μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα, απαγχονισμός σήμαινε στραγγαλισμός. Κατόπιν ανακαλύφθηκε πως η απότομη πτώση σε συνδυασμό με έναν σωστό κόμπο στο σχοινί μπορούσε να σπάσει τον σβέρκο και να φέρει ακαριαίο θάνατο. Σίγουρα ο Πιερπόιντ θα ένιωθε αποστροφή μπροστά σε όσα είδαμε να γίνονται στη Βαγδάτη, λέει ο συγγραφέας Τζέφρι Ουίτκροφτ στην εφημερίδα «Μπόστον Γκλόουμπ», όπου ο Σαντάμ χάθηκε στην τρύπα του ικριώματος λοιδωρούμενος από τους εχθρούς του και ο Μπαρζάν έγινε κομμάτια.

Οι ταπεινωτικές…

… αυτές εκτελέσεις υπενθύμισαν στους Ευρωπαίους αμερικανικές περιπτώσεις όπου η θανάτωση κάθε άλλο παρά ήταν ακαριαία. Υπήρξαν άνθρωποι που τα κεφάλια τους άρπαξαν φωτιά στην ηλεκτρική καρέκλα, ενώ η θανατηφόρος ένεση, που υποτίθεται ήταν μια «πρόοδος», μπορεί να γίνει κι αυτή βασανιστική. Όταν οι Ευρωπαίοι στέκονται μπροστά σε όλα αυτά επικριτικοί, οι Αμερικανοί τούς κατηγορούν ότι ηθικολογούν υποκριτικά. Όμως, τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι Ευρωπαίοι μιλούν με την πικρή τους πείρα.

Η ευρωπαϊκή…

… ιστορία ήταν τόσο πολύ βουτηγμένη στο αίμα από τα ικριώματα και τους πολέμους, που προς τα τέλη του περασμένου αιώνα είπαμε εμείς οι Ευρωπαίοι να πάρουμε επιτέλους μια βαθιά ανάσα. Καμία χώρα δεν γίνεται δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση αν εφαρμόζει τη θανατική ποινή. «Η θανατική ποινή δεν καταφέρνει τίποτα παρεκτός την εκδίκηση», είχε πει λίγο πριν πεθάνει ο Άλμπερτ Πιερπόιντ, ένας από τους πιο απροσδόκητους επικριτές της.