Είναι όλα θέατρο;
Προσκήνιο- παρασκήνιο!
Λέξεις προερχόμενες από το θεατρικό λεξιλόγιο που πέρασαν και στη ζωή σε καθημερινή χρήση. Η πρώτη συμβολίζοντας τη λάμψη, τα φώτα της δημοσιότητας, της καταξίωσης, η δεύτερη το ημίφως, το κρυμμένο στην πίσω μεριά, συχνά το παράνομο, το μη ομολογημένο, το ακατονόμαστο (στο παρασκήνιο της πολιτικής, της οικονομίας, της διαφθοράς). Το θέατρο πολλάκις έχει δανείσει έννοιες, όρους, λειτουργίες του, κυρίως στην πολιτική (κακό θέατρο παίχθηκε και πάλι στη Βουλή). Η ίδια η αίθουσα του Κοινοβουλίου με τη διαρρύθμισή της, το λογείο του προεδρείου, τα θεωρεία της κυβέρνησης και των επίσημων εξωκοινοβουλευτικών καλεσμένων, δεξιά και αριστερά, η αμφιθεατρική κυκλική αίθουσα των βουλευτών, το βήμα (ή σκηνή) του ομιλούντος, τα κουδούνια, τα χειροκροτήματα, οι επιδοκιμασίες και αποδοκιμασίες (σαν τα αρχαία μαξιλαρώματα), ο εξώστης των θεατών προσκεκλημένων (εδώ οι αντιδράσεις απαγορεύονται, αλλιώς…), όλα θυμίζουν θέατρο.
Η μεγάλη διαφορά εστιάζεται στην ουσία. Ενώ στο θέατρο το ψέμα ντύνεται την πλήρη αλήθεια του ηθοποιού και ως τέτοια παρουσιάζεται, στην πολιτική πολλές φορές συμβαίνει το εντελώς αντίθετο· η αλήθεια ενδύεται το κάλυμμα του ψεύδους, μετατρέποντάς την σε κακό, γελοίο θέατρο, οπότε και το «παίζω θέατρο» χάνει τη χαρά του παιχνιδιού και γίνεται εσκεμμένα μπαλαφάρα του χειρίστου είδους. «Θέατρο είναι ο κόσμος όλος»! Όμως τι είδους θέατρο; Της αλήθειας , της ποίησης, της συνειδητής πνευματικής ανάτασης ή της εν γνώσει ψευτιάς, της κακογουστιάς, της ηθικής ταπείνωσης; Θέμα επιλογής και πολιτιστικής δημοκρατικής ευθύνης;
