Μεγάλο πλέον το δίλημμα για τα μικρά αλλά και για τα λίγο… μεγαλύτερα παιδιά. Στην ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», προβλέπω πως θα γουρλώνουν τα μάτια στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη θα τους πιάνουν τα κλάματα.

Γιατί έχω δει και έχω ακούσει γονείς και γονείς να υπερηφανεύονται για τον σούπερ γιο τους ή την… κοράκλα της που διασχίζει τους διαδρόμους του νοσοκομείου με την άσπρη ποδιά του ειδικευόμενου όλο καμάρι. Οι περικοπές όμως τους πήρανε φαλάγγι: τους φάγανε τις εφημερίες, τους φάγανε και τα χρήματα. Με εκείνα και με τα άλλα, ο μισθός τους έχει πάρει τον κατήφορο. Και μέρα με τη μέρα… κατεβαίνει.

Άκουσα κι άλλους τέτοιους γονείς που όλο χαρά μιλούσαν για το πτυχίο Νομικής του τέκνου τους. Δεν εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους μόνο με λόγια, αλλά προχωρούν και σε πράξεις κορνιζάροντας το βαρυσήμαντο χαρτί στο σαλόνι. Και τι με αυτό; Η Μαρία με τα αγγλικά της, τα γαλλικά της και βέβαια… τα μεταπτυχιακά της χάνει την όρεξή της κάθε φορά που βλέπει το «10άρι» κολλημένο στον τοίχο. Έχουν περάσει 12 μήνες και δουλειά δεν βρίσκει.

Αναγκάστηκε το λοιπόν να δουλεύει με ποσοστά: άμα κλείσεις δουλειά θα… πάρεις κάτι κι εσύ!

Αμ, αυτό το διδακτορικό έχει γίνει η λέξη «φετίχ» μικρών και μεγάλων. Λες και το να συντάξεις μια διατριβή είναι σαν να γράφεις ημερολόγιο. Και έτσι που έχει παραφορεθεί ο τίτλος του «δρα» έχει χάσει κι αυτός την αξία του. Από ό,τι φαίνεται, αυτή η δεκαετία «φουρνίζει» μια γενιά από εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) ανέργους υποψηφίους διδάκτορες.

Η έκφραση θα τα σκίσω τα πτυχία μου έχει γίνει πιο επίκαιρη από ποτέ! Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ακούω ολοένα και περισσότερους πτυχιούχους να κάνουν επαγγελματικά όνειρα σε άλλη γη… σε άλλη χώρα, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα. Ίσως αυτή να είναι η καλύτερη λύση.

Τελευταία Νέα