«Στη Βαρσοβία δουλεύουμε, στην Κρακοβία διασκεδάζουμε», λένε οι ντόπιοι και στήνουν το δικό τους παραμύθι στην παλαιά πρωτεύουσα της Πολωνίας. Με ποια υλικά; Εκπληκτικά κτίρια, ιστορικά μνημεία, ρομαντική ατμόσφαιρα και πολλά καφέ όπου συχνάζει ο φοιτητόκοσμος. Τ ο σκηνικό συμπληρώνει το χιόνι, που τον
χειμώνα απλώνει τα λευκά του πέπλα.
Μπαίνω σε ταξί. Από το ραδιόφωνο ακούγεται ο πρώτος μετά τις κοσμογονικές αλλαγές του 1990-91 ιδιωτικός σταθμός RΜF FΜ. Γεμάτος αγωνία να γνωρίσω την Κρακοβία αρχίζω την κουβέντα με την Κατερίνα, Πολωνή που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή και κρατώ την πρώτη λέξη που κουβαλάει τούτη η μαγική πόλη της Κεντρικής Ευρώπης: Ιστορία. Εγγεγραμμένη, καθώς εξηγεί η Κατερίνα, στην Κατάσταση της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο, αγαπημένη των τουριστών (7 εκατ. επισκέπτες είχαν το 2005 εδώ έστω και μία διανυκτέρευση), πρωτεύουσα της χώρας από τον 11ο έως τον 17ο αι., η Κρακοβία γοητεύει μονομιάς. Τα 3.000 διατηρητέα κτίρια επιβεβαιώνουν τη μεσαιωνική ταυτότητά της και η πόλη είναι τυχερή, αφού βγήκε αλώβητη από τις καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διέσωσε τον εαυτό της. Υπάρχει και δεύτερη λέξη που τη χαρακτηρίζει: Ατμόσφαιρα. Ο αέρας της Κεντρικής Ευρώπης πνέει σε ολόκληρη την πόλη, από το παλαιό τμήμα της (Stare Μiastro ) έως το πιο σύγχρονο. Η παλαιά πόλη περικυκλωμένη από κήπους και πάρκα ( Ρlanty ), στολισμένη στη βόρεια πλευρά της από το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό φρούριο του 15ου αιώνα το γοτθικό Βarbacan, από την πύλη Florian, στην κεντρική πλατεία Rynek Glowny και τον περίφημο λόφο του Wawel. Στην τεράστια μεσαιωνική πλατεία Rynek Glowny με τα
Βραδιάζει. Στη νέα πόλη ( Νowa Ηuta ) τα γκρίζα κτίρια του σοσιαλιστικού ρεαλισμού θυμίζουν το πρόσφατο παρελθόν. Τα αφήνουμε πίσω μας και επιστρέφουμε στην παλαιά πόλη για να μπούμε σε ένα από τα παλιά υπόγεια κελάρια που έχουν μετατραπεί σε jazz bar. Θα προλάβω να δω την Κρακοβία, να νιώσω τον χτύπο της γης της, να γίνω για λίγο ένα με τους ανθρώπους της; «Τακ, τακ!» (ναι, ναι!), απαντάει στα πολωνικά η Κατερίνα. Το χαμόγελό της είναι σαν να με δεσμεύει να ξανάρθω…