ΓΝΩΜΗ

Με κομμένα τα φτερά

Βλέποντας τον αγώνα Καλαμαριάς- Παναθηναϊκού, οι φίλαθλοι τηλεθεατές αναρωτήθηκαν: Γιατί δεν παίζει ο Νίνης; Ο μικρός που αναδείχτηκε κορυφαίος παίκτης της περασμένης αγωνιστικής του πρωταθλήματος; Κάποιοι υποστήριξαν ότι ο προπονητής δεν τον χρησιμοποίησε για «να μην τον κάψει». Κάποιοι άλλοι είπαν ότι αφού έπαιξαν οι… καμένοι, ο μικρός δεν είχε φόβο.

Μέσα από τα καλαμπούρια γεννήθηκαν σοβαρά θέματα. Προπονητικής, διαπαιδαγώγησης, υποστήριξης, νοοτροπίας, ψυχολογίας. Με λίγα λόγια, πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ένα ταλέντο;

Η πρακτική που ακολούθησαν εκατοντάδες προπονητές οι οποίοι χρησιμοποίησαν και καθιέρωσαν ταλέντα είναι:

Ένα ταλέντο δεν το «καις» εάν το χρησιμοποιείς συνεχώς. Το αντίθετο, το «ψήνεις». Το ρίχνεις στη φωτιά, στη μάχη, το σφυρηλατείς, του δίνεις να καταλάβει ότι το εμπιστεύεσαι. Ακόμη κι αν δεν παίζει καλά, δεν το αλλάζεις. Μέσα από τους αγώνες αποβάλλεται το άγχος. Αποχτιέται η αυτοπεποίθηση. Εάν ο Νίνης κάνει για τον Παναθηναϊκό, τότε κάνει και για τον αγώνα με την Καλαμαριά και για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Εάν για λόγους εντυπωσιασμού ο Νίνης θα παίζει μόνο στο Στάδιο κόντρα στο Αιγάλεω, τον Ατρόμητο ή τον Εργοτέλη, τότε, συγνώμη, αλλά τα κόκαλα του Ρόκο, του Πέισλι, του Μπάσμπι και του Χερέρα θα τρίζουν…

Όλοι αυτοί οι δάσκαλοι του ποδοσφαίρου δεν έβαλαν μία φορά έναν 16χρονο και τον ξανάβαλαν έπειτα από χρόνια. Χρησιμοποιούσαν συνεχώς, στήριζαν, πίστευαν, δίδασκαν τα ταλέντα πώς θα γίνουν άσοι. Δεν τους έκοβαν τα φτερά. Δεν επέλεγαν τους αγώνες. Διότι παίκτης δεν γίνεσαι στα είκοσι πέντε. Γίνεσαι στα 16 ή στα 18…