[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

Ο ΑΙΜΙΛΙΟΣ μπήκε 9ος στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Και από την πρώτη

μέρα σπουδών έβαλε στόχο να αφιερωθεί στην έρευνα. Τούτη την εβδομάδα, όμως,

αποφάσισε να την αφιερώσει στην επέτειο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το

’73 ήταν φυσικά αγέννητος, όπως και η μικρότερη αδελφή του Πελαγία. Ωστόσο, η

αγωνίστρια μάνα τούς κατέβαζε από μωρά στις πορείες. Και τους έμαθε ότι η

εξέγερση του Νοέμβρη έβγαλε τη χώρα από την απάτη του δήθεν εκδημοκρατισμού

της δικτατορίας. Η 50χρονη σήμερα Νούλα τούς έμαθε ότι τα παιδιά του

Πολυτεχνείου δεν πάλεψαν μόνον για καλύτερη Παιδεία, αλλά και για τη λευτεριά

και την ανεξαρτησία της χώρας απέναντι στους ξένους. Τους έμαθε ακόμη ότι οι

φοιτητές του ’73 πάλεψαν για μια δικαιότερη κοινωνία.

Ο Αιμίλιος βεβαίως δεν έζησε τους αγώνες της Νάντιας Βαλαβάνη, της Ιωάννας

Καρυστιάνη, της Γιάννας Μαμωνά. Ωστόσο, άκουσε από τη μάνα του πως οι

περισσότεροι από τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου δεν εξαργύρωσαν τους αγώνες

τους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Και θα ήθελε να τους μοιάσει, ως αγωνιστής

γιατρός ο οποίος θα προσφέρει τη γνώση του για την υγεία των συνανθρώπων του.

Έχει ακούσει ασφαλώς για την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της

υγείας. Έχει καταλάβει ότι πλάι στους μαχητές γιατρούς υπάρχουν και οι

επίορκοι, που δουλεύουν με το φακελάκι και τις φαρμακευτικές εταιρείες.

Έχει όμως πείσμα. Θέλει να κάνει έρευνα. Ονειρεύεται μια Ελλάδα που δεν θα

στέλνει τους αρρώστους της στην Αμερική, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία

και στην Ιταλία για να τους σώσει. Ονειρεύεται μια Ελλάδα όπου θα λειτουργεί

ένα πραγματικό Εθνικό Σύστημα Υγείας, όπου ο φτωχός θα έχει την ίδια τύχη με

τον πλούσιο. Και θέλει μια Ελλάδα που θα στέλνει γιατρούς στις εμπόλεμες

περιοχές του κόσμου και όχι μισθοφόρους στρατιώτες!

Ξέρει πως είναι δύσκολο. Αλλά έχει πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα και στον

αγώνα. Έτσι τιμά τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.