Εδώ και λίγες ημέρες ένα μωρό – αρσενικό, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις –
έχει πάρει τα μυαλά της υποδειγματικά δημοκρατικής Ιαπωνίας.
Αλίμονο στις μεταρρυθμιστικές προθέσεις του Κοϊζούμι, αλίμονο και στις
μικροσκοπικές πριγκίπισσες, οι οποίες θα τιμωρηθούν διά βίου που γεννήθηκαν
θηλυκές. Ο συγκεκριμένος μπέμπης δεν μου φτάνει για να εξηγήσω το ιαπωνικό
παράδοξο. Είχα προλάβει να φρικάρω από τη στάση των Γιαπωνέζων στο πρόσφατο
Μουντομπάσκετ.
Καταπίνω την αμερικανική αισθητική του όλου θεάματος, σκαλώνω όμως στην άνευ –
αθλητικού – προηγουμένου προτίμηση της κερκίδας προς τις «ομάδες σταρ» και
στην απόλυτη αδιαφορία τους για τις μικρές χώρες, έστω και αν αυτές έκλεβαν
την παράσταση.
Συγκρίνω τη συμπλεγματική στάση του ιαπωνικού κοινού με το παραλήρημα του
ευρωπαϊκού Τύπου για την πορεία της μικρής Σενεγάλης στο προηγούμενο Μουντιάλ
και το… δυτικό μυαλό μου παίρνει ανάποδες.
Από εντελώς ανάποδη οπτική γωνία υποχρεώθηκα να κοιτάξω προ ημερών το Ισραήλ –
κράτος συνώνυμο της επιθετικότητας – και όμως… Είναι η τρίτη φορά που ο
πρόεδρος της χώρας σέρνεται στα δικαστήρια με την κατηγορία της σεξουαλικής
παρενόχλησης, την ώρα που στα όμορα κράτη συνώνυμα της αθωότητας οδηγούν
κάποια κορίτσια στο λεπίδι επειδή φύσηξε αέρας και φάνηκε ο αστράγαλός τους.
Λοιπόν; Βλέπω καλά, γιατρέ μου, ή με γελούν τα μάτια μου;
