Αναζήτηση
Οι σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας με τον θεσμό της Αυτοδιοίκησης, με τις μεγάλες
θεσμικές και λειτουργικές αλλαγές που απαιτούνταν και απαιτούνται για τη
διακυβέρνηση των ΟΤΑ, αλλά και με τον χαρακτήρα του συνολικού διοικητικού
χάρτη της χώρας ποτέ δεν υπήρξαν αρμονικές. Πολύ δε περισσότερο, δεν είχαν
ουδένα οραματικό χαρακτήρα.
Για να μην ανατρέξουμε πολύ μακράν στην Ιστορία, αρκεί να ενθυμηθούμε επί
τροχάδην τη στάση του κόμματος απέναντι στις αλλαγές στην Αυτοδιοίκηση της
τελευταίας δωδεκαετίας. Αποχή, το 1994, από την ψήφιση του Νόμου για την
Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση. Κατά, το 1997, στην ψήφιση της συνένωσης των δήμων
και κοινοτήτων σε 1.045 νέους δήμους (σχέδιο Καποδίστριας). Πάντα μάλιστα με
την επωδό ότι όταν θα αναλάβει τη διακυβέρνηση θα καταργήσει αυτούς τους
νόμους.
Ευτυχώς, στα δυόμισι χρόνια διακυβέρνησης η N.Δ. δεν τόλμησε να αλλάξει
τίποτα. «Ήλλαξαν αι συνθήκαι»! Στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης η «άρση των
αδικιών και των κοινωνικών εντάσεων που έχουν προκύψει από τις αναγκαστικές
συνενώσεις του «Καποδίστρια»» (βλέπε κυβερνητικό πρόγραμμα σελ. 34)
πραγματώθηκε με την «αυτονόμηση» των κοινοτήτων Βραχασίου, Μιλάτου, Ζωνιανών
και Τσαριτσάνης!
Από συνέντευξη του υπουργού Εσωτερικών σε κυριακάτικη εφημερίδα
πληροφορηθήκαμε για τη νέα μεγάλη παρέμβαση στον χώρο, τώρα, της Νομαρχιακής
Αυτοδιοίκησης. Διοικητική διαίρεση, πλέον, που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στην
αντίληψη της N.Δ. για την περιφερειακή συγκρότηση του κράτους!
Εκούσιες συνενώσεις Νομαρχιών, λοιπόν, με μια μικρή επιφύλαξη του τύπου
«λαμβανομένων υπόψη των ιδιομορφιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης».
Ελλείψει οποιασδήποτε άλλης θεσμικής πρωτοβουλίας, χωρίς καμία σκέψη για την
υλοποίηση έστω της προεκλογικής δέσμευσης για «αιρετό Περιφερειακό Συμβούλιο
με αιρετό Πρόεδρο» (βλέπε κυβερνητικό πρόγραμμα σελ. 36) έρχεται, δυο μήνες
πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ο υπεύθυνος υπουργός να μας διαβεβαιώσει
ότι όλα τα υπόλοιπα που είπαν και υποσχέθηκαν για την Αυτοδιοίκηση και για τις
νέες δομές της θα αποτελέσουν ζητήματα ευρύτερου διαλόγου με τον λαό και τους
αρμόδιους φορείς, και δέσμευση για την καινούργια κυβερνητική τετραετία.
Και επειδή το μόνο συγκεκριμένο για το νέο τετραετές κυβερνητικό πρόγραμμα που
αναφέρθηκε – και ιδίως εν όψει διαμόρφωσης νέου Κώδικα για τη Νομαρχιακή
Αυτοδιοίκηση – αποτελούν οι… εκούσιες συνενώσεις Νομαρχιών, θα ήθελα από
τώρα να επισημάνω. Έστω, θέλοντας να πιστεύω ότι η ιδέα αυτή είναι ακόμη
ανεπεξέργαστη…
Φαντάζεστε ως υπεύθυνοι κυβερνητικοί παράγοντες κάποια νομοθετική πρόταση που
θα προβλέπει τη διαδικασία – η πλέον δημοκρατική που θα φαίνεται τουλάχιστον
ως τέτοια θα είναι το δημοψήφισμα – μέσω της οποίας, κατ’ αντιστοιχίαν των
όσων προτείνετε με τις εκούσιες συνενώσεις δήμων, θα μπορεί να προκύπτει η
ενοποίηση νομών;
Αν ναι, τότε ποια θεωρείτε ότι πρέπει να είναι η συνολική θέση ενός πολιτικού
κόμματος για τη συγκεκριμένη διοικητική συγκρότηση του κράτους, την ευθύνη του
για συγκεκριμένο αναπτυξιακό σχεδιασμό στις περιφέρειες που έχει και αναφορά
στα ΚΠΣ; Αυτή θα μπορεί να παραχωρείται στην αντίληψη και τη βούληση – έστω
και την πλέον δημοκρατικά ειλημμένη – ενός μέρους των πολιτών της επικράτειας;
Και η γνώμη των υπολοίπων πολιτών;
Την ευθύνη για τέτοια συνολικά και σοβαρά ζητήματα, που οπωσδήποτε πρέπει να
λαμβάνονται ύστερα από τον πλέον εξονυχιστικό και υπεύθυνο διάλογο, τα κόμματα
δεν μπορούν να την εναποθέτουν σε άλλους. Είναι υποχρεωμένα να έχουν θέση και
να την ασκήσουν όταν έχουν και την κυβερνητική ευθύνη. Αλλιώς θα τους
αναζητείται πλέον το… άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό. Αν το ξέρουν…
Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του
Συνασπισμού και διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
