Θαρραλέος. Στα λόγια. KAI στις πράξεις, όμως. Έτσι συνεχίζει να εμφανίζεται ο

Γιώργος Λούκος σε ό,τι λέει και μετά τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε για να

αναγγείλει το πρόγραμμα των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Με υψωμένο το

ανάστημα. Και με εξαιρετικά ευαίσθητες κεραίες – εντυπωσιάστηκα έως και

συγκινήθηκα βαθιά, όταν τον άκουσα να έχει σκεφτεί ως κοινό των Φεστιβάλ – με

«έθνικ» μουσικές και διευκολύνσεις – ακόμα και τους οικονομικούς μετανάστες

μας και τους πρόσφυγες. Δείχνει να τον κόφτει τι σωστότερο πρέπει και μπορεί

να πράξει για τα δύο Φεστιβάλ. Κι όχι το «ίματζ» και το «προφίλ» του. Στο κάτω

– κάτω, τι έχει να χάσει. Το «πόστο»; Έχει άλλα, στο εξωτερικό. Τα λεφτά;

Παίρνει αρκετά έξω. Τις καλλιτεχνικές «αλλαξοκωλιές» – την «εξαργύρωση»; Δεν

τα χρειάζεται, αφού ούτε ηθοποιός είναι, ούτε σκηνοθέτης, ούτε σκηνογράφος

ούτε συγγραφέας, ούτε μεταφραστής, ούτε συνθέτης, ούτε μαέστρος, ούτε

πιανίστας, ούτε χορογράφος… Τις «γκλαμουριές»; Θα τις είχε, αν ήθελε, μάτσο

στο εξωτερικό – που είναι και «γκλαμουρότερες» απ’ τις γιαλαντζί…

… και το στοίχημα

Αν κάποιος χάσει, εμείς θα είμαστε. Ο πολιτισμός μας, το Φεστιβάλ, όσοι το

πονάμε, αυτοί που τον καλέσανε. Γι’ αυτό, αν έχουν κόκκο εξυπνάδας, θα πρέπει

να τον στηρίξουν γερά. «Καθαρίζοντας» με τα εξίμισι εκατομμύρια ευρώ του

χρέους «εκ μεταφοράς» το οποίο σέρνει το Ελληνικό Φεστιβάλ – καλά, γι’ αυτό το

σκάνδαλο κανένας δεν θα λογοδοτήσει; – και κολλώντας στον τοίχο τα ανθρωπάρια

που νομίζουν ότι επειδή πήραν έναν θώκο, μια θέση, ένα αξίωμα μπορούν να

επεμβαίνουν, έως και να στήνουν προγράμματα φεστιβάλ. Οι καθυστερήσεις στη ροή

των χρημάτων δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές. Ας μην κάνουν κι αυτό το ΛΑΘΟΣ.

Αν ο Λούκος πετύχει, ο ελληνικός πολιτισμός θα έχει να καμαρώνει για κάτι. Όσο

κι αν ο ελληνοκεντρισμός μας συχνά αφηνιάζει, η ωμή αλήθεια είναι ότι, θέλουμε

– δεν θέλουμε, δεν υπάρχουν και πολλά για να καμαρώνουμε. Αν ο Λούκος πετύχει,

η κυβέρνηση και ο κ. Καραμανλής προσωπικά κάτι επιτέλους θα έχουν να πουν ότι

έκαναν για τον πολιτισμό. Για στοίχημα πρόκειται. Που, αν το χάσουν κι αυτό…