Αναζήτηση
TA ΔΥΟ XPONIA σίγουρα δεν είναι αρκετά για να θεραπευθούν προβλήματα
δεκαετιών και να αλλάξουν όλα όσα μας ενοχλούν σ’ αυτή τη χώρα, αλλά είναι
αρκετά για να σβήσουν κάθε τέτοια ελπίδα.
Στην οικονομία, ας πούμε, έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι άρχισε έστω να
τιθασεύεται το κύκλωμα που συντηρεί την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια; Ότι
επιτέλους λειτουργούν οι αγορές με τους κανόνες του ανταγωνισμού και πως οι
τιμές διαμορφώνονται ανάλογα, προς όφελος του καταναλωτή; Όχι, βέβαια.
Λαθρεμπόριο (στα καύσιμα), κερδοσκοπία (στις υπηρεσίες), φοροδιαφυγή (στους
επαγγελματίες) παραμένουν φαινόμενα της καθημερινότητάς μας, ορατά διά γυμνού
οφθαλμού, εκτός των οφθαλμών εκείνων που θα’ πρεπε να παρέμβουν για να τα
σταματήσουν.
Μήπως στις υπηρεσίες του Δημοσίου αισθάνεται κανείς κάτι από την περίφημη
ανασυγκρότηση του κράτους; Για να μείνουμε σε ένα παράδειγμα από τις
οικονομικές υπηρεσίες, η επιστροφή φόρου που δικαιούται ο φορολογούμενος
πολίτης έχει εξελιχθεί για πολλούς σε έπος του Μπεν Χουρ, που συνεχίζεται στην
επόμενη σεζόν. Αντί για καλύτερα, πάμε χειρότερα.
Αλλά και στα μεγάλα θέματα που σχετίζονται με την ανταγωνιστικότητα της
οικονομίας και το μέλλον μας, όπως ας πούμε η πρόοδος των έργων και των
προγραμμάτων που χρηματοδοτούνται από το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, η εικόνα
μόνο εφησυχασμό δεν δικαιολογεί. Απλώς τρέχουμε λαχανιασμένοι να περιορίσουμε
τις απώλειες σε ευρώ, που στο τέλος θα υπάρξουν σίγουρα, μικρότερες ή
μεγαλύτερες.
Στην απασχόληση, μας λένε, αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας, αλλά τι θέσεις είναι
αυτές – κακοπληρωμένες, μερικής απασχόλησης, όπως αυτές που βλέπουμε στα νέα
εμπορικά κέντρα και καταστήματα; Και τι γίνεται με όλους τους άλλους που
βρέθηκαν στον δρόμο, από τα εργοστάσια που κλείνουν ή τους νέους που δεν
βρίσκουν δουλειά;
Στα μικρά και στα μεγάλα, επομένως, της οικονομίας η περίοδος των αισιόδοξων
προσδοκιών δείχνει να έχει τελειώσει. Εδώ είμαστε…
Απομένουν οι αγωνίες και τα ερωτήματα. Για το Ασφαλιστικό πρώτα απ’ όλα, αλλά
και όχι μόνο.
