Πρώτη δύναμη οι Έλληνες φοιτητές εξωτερικού

Μια ολόκληρη «φουρνιά» εισακτέων σε ελληνικά πανεπιστήμια… μεταναστεύει

για σπουδές στο εξωτερικό! Σήμερα, οι Έλληνες (προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί)

φοιτητές του εξωτερικού, παρά την αύξηση του αριθμού εισακτέων στα ελληνικά

ιδρύματα τα τελευταία χρόνια και τη ραγδαία αύξηση των μεταπτυχιακών

προγραμμάτων, είναι περισσότεροι από ποτέ.

Περίπου 63-65.000 Έλληνες σπουδάζουν στο εξωτερικό, δαπανώντας κάθε χρόνο το

αστρονομικό ποσό του 1 δισ. ευρώ για τις σπουδές τους…

Πρώτη χώρα προτίμησής τους είναι βέβαια η M. Βρετανία (26.000), όπου αποτελούν

το 11% των αλλοδαπών φοιτητών και είναι… πρώτη δύναμη, καθώς υπερτερούν

ακόμα και των Κινέζων! Άλλες χώρες προτίμησης είναι η Ιταλία, η Γερμανία και η

Γαλλία εντός της E.E., ενώ, ειδικά για ιατρικές σπουδές, οι Έλληνες προτιμούν

κυρίως τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία και λιγότερο την Ουγγαρία και την Τσεχία.

Οι «μετανάστες της Παιδείας» είναι σχεδόν ισάριθμοι με αυτούς που εισάγονται

ετησίως στα ελληνικά AEI και TEI και αποτελούν το 1/5 του συνόλου των Ελλήνων

φοιτητών. Ο αριθμός τους μάλιστα, έχει σχεδόν διπλασιαστεί την τελευταία

15ετία. Στο θέμα της «φοιτητικής μετανάστευσης» η χώρα μας κατέχει, χρόνια

τώρα, ένα θλιβερό «προνόμιο», καθώς σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Δικτύου

Εκπαιδευτικών Πληροφοριών «Ευρυδίκη», είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως στην

«εξαγωγή» φοιτητών.

Αν μάλιστα σε αυτό το πλήθος συνυπολογιστούν και οι περίπου 30-35.000

σπουδαστές εντός Ελλάδας, σε διάφορα «κολέγια» που συνεργάζονται με βρετανικά

κυρίως AEI και προσδοκούν στο μέλλον αναγνώριση των πτυχίων τους με βάση τις

οδηγίες της E.E., τότε έχουμε έναν όγκο περίπου 100.000 νέων που ξοδεύουν 1,15

δισ. ευρώ το έτος για την ανώτατη εκπαίδευσή τους.

Κι αυτό παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί σημαντικά η

σχέση που αφορά τη ζήτηση και προσφορά των θέσεων της Τριτοβάθμιας

Εκπαίδευσης. Ενώ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο αριθμός των εισακτέων

κυμαινόταν, κατά μέσον όρο, ανάμεσα στο 30-40% των υποψηφίων, πέρυσι τις

66.000 θέσεις εισακτέων διεκδίκησαν λιγότεροι από 90.000 υποψήφιοι.

Γιατί λοιπόν αυξάνει αντί να μειώνεται η φοιτητική μετανάστευση;

Σύμφωνα με τον ερευνητή Εκπαίδευσης, κ. Χρήστο Κάτσικα, αυτή η στρέβλωση

οφείλεται στην αναντιστοιχία ανάμεσα στη ζήτηση και την προσφορά θέσεων στις

σπουδές ειδικοτήτων αιχμής της ελληνικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. «Για

κάθε μία θέση στην Ιατρική Αθηνών υπάρχουν 4,5 υποψήφιοι που «καίγονται» για

την κατάκτησή της, καθώς τη σημειώνουν ως πρώτη τους επιλογή και το ίδιο

περίπου σκηνικό μπορεί να δει κανείς στην Οργάνωση και Διοίκηση των

Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου καθώς και στα Τμήματα Λογιστικής

και Χρηματοοικονομικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου

Μακεδονίας. Κάθε μία θέση του Τμήματος των Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ

διεκδικείται σκληρά από 9 υποψηφίους. Στις Οικονομικές Επιστήμες ο

ανταγωνισμός είναι ακόμη μεγαλύτερος καθώς στα Χρηματοοικονομικά και το

Μάρκετινγκ μία θέση αντιστοιχεί σε 11-12 υποψήφιους, κ.λπ.».

Σπουδές με 1.000 ευρώ τον μήνα!

Ο Αλέξης Τόλος, 25 χρόνων, είναι μια αντιπροσωπευτική περίπτωση Έλληνα φοιτητή

του εξωτερικού. Σπουδάζει στη M. Βρετανία, στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης

(Σκωτία) και σήμερα βρίσκεται στο 3ο έτος της Βιοτεχνολογίας. Για να ζει και

να σπουδάζει στη Βρετανία, ξοδεύει περίπου 1.000 ευρώ τον μήνα, από το

υστέρημα της οικογένειάς του. Γιατί λοιπόν προτίμησε ένα πανεπιστήμιο του

εξωτερικού;

«Από την αρχή δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να κάνω ενώ ταυτόχρονα το βάρος των

Πανελληνίων Εξετάσεων, το άγχος, ο όγκος εργασίας και η πίεση του κοινωνικού

κύκλου μου με απογοήτευσαν. Όταν καταστάλαξα στο τι ήθελα, είδα ότι η

συγκεκριμένη ειδικότητα δεν υπήρχε στην Ελλάδα. Και πήρα την απόφαση να φύγω».

– Γιατί προτίμησες το εξωτερικό κι όχι κάποιον άλλο τύπο σχολής στο

εσωτερικό, π.χ. κολέγιο, IEK, κ.λπ.

«Μετά το Λύκειο πήγα σε IEK. Δυστυχώς διαπίστωσα ότι οι πτυχιούχοι IEK έχουν

αμφιλεγόμενα επαγγελματικά δικαιώματα και χαμηλόμισθη επαγγελματική

αποκατάσταση».

– Πώς είναι το πανεπιστήμιο εκεί; Τα εργαστήρια; Οι καθηγητές; Έχουν καμιά

σχέση με τα δικά μας;

«Στο πανεπιστήμιο που φοιτώ η παρακολούθηση είναι προαιρετική, αν και συχνά τα

τμήματα απαιτούν παρουσίες.

Ποτέ δεν γνωρίζεις αν θα παρθούν παρουσίες. Οπότε αυτό και μόνο σε αναγκάζει

να παρακολουθήσεις. Επίσης δεν υπάρχει το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών. Ο

μέγιστος αριθμός μαθημάτων που διαλέγεις είναι 6 το εξάμηνο. Αν δεν περάσεις

ένα στην εξεταστική το δίνεις τον Αύγουστο. Αν δεν περάσεις και τότε, πρέπει

να επαναλάβεις τη χρονιά. Στα εργαστήρια υπάρχει αφθονία υλικού, υψηλή

τεχνολογία, σύγχρονοι πειραματισμοί και καταρτισμένοι καθηγητές, οι οποίοι δεν

έχουν τη σχέση που έχουν με τους φοιτητές στην Ελλάδα. Κρίνονται συνεχώς τόσο

από τα ανώτατα όργανα του Πανεπιστημίου όσο και από τους ίδιους τους

φοιτητές».