Την έλεγαν Αγγελική. Μεγάλωσε στην πέτρα, αναζητώντας το νερό. Εκεί έχτισε,

εκεί έσπειρε, εκεί πλούτισε. Εκεί έμαθε να στέκεται γερά στη ζωή, να κοιτά με

πίστη τον ορίζοντα, σε καλοκαίρια και χειμώνες. Δημιούργησε και έχασε. Παιδιά

και αγαπημένους. Χόρεψε, πένθησε, πάλεψε σκληρά. Τη δύναμη τη βρήκε στο

έδαφος. Στη γη. Στη φύση. Στη δική της φύση. Δύο αιώνες πίσω, δεν άκουσε ποτέ

για ποσοστώσεις και κινήματα, για συγκρούσεις φύλων. Από τα φύλλα εκείνη έμαθε

την αρμονία, την ισορροπία, τη μαγεία όλων των αντιθέτων όταν συναντιούνται.

Σε πείσμα του θανάτου, του πολέμου, της αγριότητας, της πέτρας, η Αγγελική

τραγουδούσε τη ζωή.