Οπότε στο τέλος, οι εχθροί της Αμερικής έθεσαν την ημερομηνία. H παράδοση

«πλήρους ανεξαρτησίας» μυστικά επισπεύστηκε ώστε να μπορέσει ο πρώην

αξιωματούχος της CIA, που τώρα είναι «πρωθυπουργός» του Ιράκ, να αποφύγει άλλη

μία αιματηρή επίθεση από τους εχθρούς της Αμερικής. H ημερομηνία που

υποτίθεται ότι θα αποτελούσε τη σημαντικότερη στη σύγχρονη ιστορία του Ιράκ

άλλαξε – σαν να ήταν η ημερομηνία ενός πάρτι γενεθλίων – επειδή… μπορεί να

έβρεχε την επόμενη ημέρα.

H λέξη που μου έρχεται στο νου όταν σκέφτομαι την παράδοση εξουσίας που έγινε

στο Ιράκ είναι «αξιοθρήνητη». Ήρθε η ώρα που θα δίναμε «πλήρη ανεξαρτησία»

στον λαό του Ιράκ – «πλήρη», βέβαια, εάν μπορέσουμε να ξεχάσουμε τους 160.000

ξένους στρατιώτες, από τους οποίους ο πρωθυπουργός Ιγιάντ Αλάουι ζήτησε να

παραμείνουν στο Ιράκ, «πλήρη», εάν μπορέσουμε να ξεχάσουμε τους 3.000

Αμερικανούς διπλωμάτες που θα εργάζονται στη μεγαλύτερη αμερικανική πρεσβεία

του κόσμου, στη Βαγδάτη – και δεν είχαμε καν ενημερώσει τον ιρακινό λαό ότι

είχαμε αλλάξει την ημερομηνία της παράδοσης.

Ελάχιστοι βέβαια, εκτός φυσικά από τους ίδιους τους Ιρακινούς, κατάλαβαν το

τραγικό παράδοξο της είδησης. Επειδή ήταν ο νέος Ιρακινός υπουργός Εξωτερικών

– να βάλουμε μήπως και το δικό του αξίωμα εντός εισαγωγικών; – ο οποίος

επέλεξε να διαρρεύσει την είδηση της επίσπευσης της παράδοσης εξουσίας στο

Ιράκ, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Τουρκία. Με αυτόν τον τρόπο, αυτή η νέα

και ξεχωριστή ημερομηνία στη σύγχρονη ιρακινή ιστορία ανακοινώθηκε όχι στη

Βαγδάτη, αλλά στην πρωτεύουσα της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία

κάποτε διοικούσε το Ιράκ. H Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων δεν θα μπορούσε να

είχε κάνει καλύτερα τα πράγματα. Μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη

αντικατοπτρίζεται όλη η πορεία από την Ουάσιγκτον στη Βαγδάτη.

H παράδοση εξουσίας έγινε με μία τελετουργική υπογραφή νομικών εγγράφων. H νέα

κυβέρνηση ορκίστηκε, με το Κοράνι. Ο Αμερικανός ύπαρχος, Πολ Μπρέμερ,

αντήλλαξε χειραψία με τον Αλάουι και ανέβηκε στο C130 του, φρουρούμενος από

άνδρες των ειδικών δυνάμεων που φορούσαν μαύρα γυαλιά. Τώρα ο Αλάουι και τα

φιλαράκια του – παρέα με τον καταδικασμένο απατεώνα Αχμέντ Τσαλαμπί, ο οποίος

έχει αναστηθεί εκ του πολιτικού του τάφου – παίρνουν στα χέρια τους τα ηνία

του Ιράκ.

Προχθές, ο Αλάουι μιλούσε για «ιστορική ημέρα». Σύμφωνα με τον νέο πρωθυπουργό

του Ιράκ, οι Ιρακινοί θα χαίρονται από εδώ και πέρα «πλήρη ανεξαρτησία». Όσοι

από μας βάζαμε τις λέξεις «απελευθέρωση των Ιρακινών» όταν γράφαμε για τον

πόλεμο στο Ιράκ, τώρα θα πρέπει να βάζουμε τη λέξη «ανεξαρτησία» εντός

εισαγωγικών.

Το αληθινό πρόβλημα για τον κ. Αλάουι είναι ότι πρέπει να είναι ανεξάρτητος

ηγέτης, την ώρα που θα βασίζεται σε μία ξένη, δυτική και χριστιανική δύναμη

για να παραμένει στην εξουσία. Δεν μπορεί να φέρει την ασφάλεια στο Ιράκ χωρίς

τη βοήθεια μιας ξένης δύναμης. Αλλά δεν έχει κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτήν τη

δύναμη. Δεν μπορεί να διατάξει τους Αμερικανούς να φύγουν. Αλλά εδώ τίθεται το

πραγματικό ζήτημα.

Εάν ο κ. Αλάουι πραγματικά σκοπεύει να είναι ηγέτης του Ιράκ, η πιο

εντυπωσιακή επίδειξη ισχύος που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να απαιτήσει την

άμεση απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων. Εντός ωρών θα ήταν ήρωας στο Ιράκ.

Οι Αμερικανοί θα ήταν τελειωμένοι. Αλλά είχε ο κ. Αλάουι το νου να αντιληφθεί

ότι αυτό είναι το μόνο βήμα που θα μπορούσε να κάνει για να σωθεί; Ποιος

μπορεί να πει, σε αυτήν την κρίσιμη και αιματοβαμμένη χώρα; Οι σατράπες της

Αμερικής έχουν γίνει προδότες συχνά, στο παρελθόν. Εντούτοις, η όλη οδυνηρή

υπόθεση στη Βαγδάτη είναι ότι τώρα ο Αλάουι βασίζεται στον ένα στρατό του

οποίου την απόσυρση χρειάζεται για να αποδείξει τη δική του αξιοπιστία.

Αυτός είναι και ο λόγος που, αναπόφευκτα, ο Αλάουι και η κυβέρνησή του θα

αποτύχουν. H εξέγερση στο Ιράκ τώρα έχει μία ζωή και μία δυναμική δική της –

και ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Εάν μπορέσει να συνεχίσει να διατηρεί έναν

αγώνα ανεξαρτησίας για τους εθνικιστές που ζουν στις μουσουλμανικές σουνιτικές

περιοχές βόρεια και δυτικά της Βαγδάτης, τότε οι σουνίτες μπορεί επίσης να

ισχυριστούν ότι έχουν το δικαίωμα να σχηματίσουν την πρώτη ανεξάρτητη ιρακινή

κυβέρνηση μετά τους Αμερικανούς.