H μία σέρνει ένα μάξι φόρεμα στον διάδρομο κάποιων αποδυτηρίων (θέλοντας να
μας πείσει πως είναι τα παρασκήνια τουλάχιστον στο Ολυμπιά του Παρισιού). H
άλλη αντικρούει ως ντίβα – που – δεν – τα – σηκώνει – αυτά τους παπαράτσι και
τα τηλεοπτικά συνεργεία που την περιμένουν καρτερικά έξω από το αστραφτερό
καμαρίνι της. Ή που σπρώχνει το… υπηρετικό προσωπικό για να περάσει στη
σκηνή, όπου την περιμένει να τραγουδήσει το «κοινό της», το οποίο και
αλαλάζει. H τρίτη χαϊδεύεται πάνω σε ντιζάιν πολυθρόνα και απορρίπτει (δήθεν)
προτάσεις και συμβόλαια για το «χρυσό λαρύγγι» της (ή έτσι νομίζουμε…). Από
πού πηγάζει αυτός ο μεγαλοϊδεατισμός (πώς αλλιώς να το αποκαλέσει κανείς;) των
λαϊκών τραγουδιστριών, στα μέτριας έως κακής παραγωγής βιντεοκλίπ τους; Από
πότε έγιναν ντίβες και Μαντόνες σε 20.000 κόσμο – το πολύ – κάποιες αοιδοί
(φερ’ ειπείν Άσπα); Εκτός αν στα βιντεοκλίπ τους βγάζουν τις μύχιες επιθυμίες
τους. Οπότε να πάμε «πάσο» ως θεατές τους…