Και η μπάλα θέλει πάθος

Πέντε δισ. πεταμένα στο κυπριακό πέλαγος; Να μια καλή ερώτηση που έρχεται

εύκολα στο νου του καθένα που παρακολουθεί την πορεία του Μιχάλη Κωνσταντίνου

τα τελευταία δύο χρόνια. Ο Κύπριος φορ δεν είναι πια ο πιτσιρικάς, ο πολλά

υποσχόμενος που ήρθε από το Παραλίμνι για να φτιάξει καριέρα στον Ηρακλή και

να εξασφαλίσει καλύτερη μεταγραφή στο μέλλον. Αποτελεί καταξιωμένο

ποδοσφαιριστή, με την εξής διαφορά: το ποσό που δαπανήθηκε για την απόκτησή

του, η μάχη που δόθηκε για τον «Μιχαλάκη είσαι τρέλα», είναι δυσανάλογα με την

προσφορά του στη Λεωφόρο.

Τις πταίει; Εδώ δεν χωρούν εικασίες. Ο Κωνσταντίνου αγχώθηκε από την υπέρμετρη

δημοσιότητα και μια αγάπη, ικανή να τον… πνίξει και όχι να τον απελευθερώσει

αγωνιστικά. Το αν δουλεύει ή όχι, αν δείχνει, δηλαδή, ζήλο και συνέπεια στις

προπονήσεις, ας το βεβαιώσουν οι εκάστοτε προπονητές του. Ωστόσο, το γεγονός

ότι μονίμως έχει εξασφαλισμένη τη θέση στους αρχικούς ένδεκα, σημαίνει πως ο

υψηλόσωμος φορ δεν το παρατάει. Εκτός και αν οι τεχνικοί παραδέχονται ότι τόσα

χρήματα δεν μπορούν να… ζεσταίνουν την εξέδρα. Ή μήπως όχι; Ένα γκολ φέτος

και αυτό στο Κύπελλο. Και χθες μια χαμένα ευκαιρία, από αυτές που επιζητά να

έχει κάθε επιθετικός στον αγώνα. Με την μπάλα γκελάτη, ο Κωνσταντίνου είχε όλη

την άνεση να «ζωγραφίσει» τον Ντρόμπνι, να σκεφθεί ακόμη και τη γωνιά στο

γκολ. Αντί, όμως, να συναντήσει την επιτυχία, έστειλε ατσούμπαλο σουτ (άουτ)

λες και τώρα μάθαινε ποδόσφαιρο στην «πράσινη γραμμή».

Έξω από το γήπεδο; Εδώ και αν πάνε όλα πρίμα. Το προφίλ του πουλά, στις

συνεντεύξεις σε περιοδικά life style «δεν λέμε» όχι, το site περπατά και

πλασάρονται εκεί ειδήσεις, γενικώς παίκτης ακριβοθώρητος, όπως πρέπει να είναι

ποδοσφαιριστής του δικού επιπέδου. Αλλά ποιου ακριβώς επιπέδου; Το επίπεδο του

Κωνσταντίνου δεν είναι για… «δεύτερη φωνή». Ας τα βρει, λοιπόν, με τον εαυτό

του για να ασχοληθεί ο κόσμος με τις επιδόσεις του στο γήπεδο και όχι με τους

έρωτές του, το στυλάκι του, τα ακριβά του ρούχα και τα χλιδάτα αυτοκίνητα που

οδηγούν μεν τους παίκτες στην εφήμερη και ανούσια καταξίωση, αλλά συνάμα στην

ποδοσφαιρική απαξίωση.

Ο Ιβάν πρέπει να ξαναγίνει «τρομερός»

Αν δεν πλύνεις πιάτα, δεν σπας πιάτα! Και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει βάλει

μεγάλο… πλυντήριο τη φετινή χρονιά με τον Ηρακλή.

Θα πείτε, «κόκκινη κάρτα» στον τεχνικό που έχει πρώτη (μαζί με την ΑΕΚ, έστω)

την ομάδα του; Στον κόουτς που ήρθε από το… πουθενά, με μοναδικό όπλο το

χαμηλό κασέ και τον σεβασμό που του έτρεφαν για την αξία του ως παίκτη οι

οπαδοί; Ναι, σε αυτόν! Στον τεχνικό που αντέχει. Την πίεση για άμεσα

αποτελέσματα. Το πρέσινγκ από τη διοίκηση. Στον Ιβάν, με τα κλειστά αυτιά στις

φήμες που φέρνουν πότε τον Όσιμ, πότε τον Λεμονή… Αλλά και στον Γιοβάνοβιτς,

τον εντελώς πρωτόπειρο τεχνικό, με τα καλά και τα στραβά του. Όπου λάθη ή

στραβά, η απειρία στο κοουτσάρισμα στις αλλαγές, στην αντίδραση από τον πάγκο.

Δεν είναι ντροπή. Ο νυν προπονητής μαθαίνει ακόμα. Βρίσκεται στα μισά του

δρόμου και με διάθεση να προχωρήσει έως το φινάλε. Θα τα καταφέρει αν τον

αφήσουν. Οι επαΐοντες, οι τεχνικοί της εξέδρας, οι οποίοι κρίνουν, επικρίνουν,

κατακρίνουν δίχως να πληρώνουν γιατί έχουν μπει με προσκλήσεις στο γήπεδο.

Ας βοηθήσει όμως και ο Σέρβος, βρε παιδιά… Διότι χθες ο ΠΑΟΚ ήταν έτοιμος να

συρθεί στο καναβάτσο, οι ελλείψεις του «φώναζαν» από μακριά και ο Ηρακλής δεν

του έδωσε το τελειωτικό, μα τόσο καθοριστικό, χτύπημα. Και ευθύνεται ο Ιβάν

που από… τρομερός έγινε κατακριτέος; Να έμπαινε να δώσει καλύτερες ασίστ,

όπως όταν ηγείτο του κέντρου;

Πιθανόν όχι. Οφείλει όμως να φωνάξει στους ποδοσφαιριστές του, να φουσκώσει

τις φλέβες του από οργή, να τους ξυπνήσει παντί τρόπω. Να αντιδρά και να

θυμάται ότι στις χαμένες ευκαιρίες δεν υπάρχει… ρεσιτάλ, αλλά μόνο ατυχία ή

ανικανότητα. Ώστε την επόμενη φορά να έρθει η επιτυχία στο ντέρμπι. Και να μη

δώσει δικαίωμα στους επικριτές του.