Άκουσα πως τ’ όνομά σου σημαίνει «τυχερός». Αν είναι έτσι, θα χρειαστείς όσο
τύχη διαθέτεις, κι άλλη τόση, για να τα καταφέρεις στην αποστολή που ανέλαβες
στη φιλόξενη Ελλάδα. Από σένα κάποιοι, και δεν είναι καθόλου λίγοι, περιμένουν
να καλύψεις λάθη χρόνων, να ανασυντάξεις μια ομάδα που έπαψε να πιστεύει στον
εαυτό της, με υλικό που δεν γνωρίζεις και που δεν διαμόρφωσες, σε χρόνο που
πιέζει ασφυκτικά και μέσα σε ένα γενικό περιβάλλον ελώδους λίμνης πριν από την
τελική επέλαση των κουνουπιών. Γι’ αυτό, καλό θα ήταν ν’ αρχίσεις γνωρίζοντας
την πραγματική κατάσταση στον χώρο όπου καλείσαι – και μάλιστα τόσο
απεγνωσμένα – να δράσεις.
Η ομάδα που αναλαμβάνεις, ο Ολυμπιακός, μοιάζει αρκετά με τον Σίσυφο. Δεν ξέρω
πόσο εξοικειωμένος είσαι με την ελληνική μυθολογία – φαντάζομαι πως κάτι θ’
άκουσες στο σχολείο σου στη Σλοβενία, αν το μυαλό σου δεν ήταν μονάχα στην
μπάλα -, πάντως ο Σίσυφος ήταν ένας φορτωμένος κύριος με δυνάμεις, πείσμα και
επιμονή (η νέα σου ομάδα έχει, όπως θα διαπίστωσες, και χρήμα), που το ‘χε
βάλει σκοπό της ζωής του να φτάσει στην κορφή του βουνού (κάτι σαν το
Τσάμπιονς Λιγκ), αλλά κάθε φορά, είτε από δικά του λάθη είτε από σκέρτσα των
θεών (στην περίπτωσή του, όχι της μπάλας), έπεφτε λίγο πριν απ’ το τέλος. Και
ξανάρχιζε από την αρχή και ξανά μετά την επόμενη πτώση. Ο Ολυμπιακός κάνει κι
αυτός ό,τι μπορεί για να μη φτάσει στην κορφή. Πετυχαίνει συνεχώς (για την
ακρίβεια, έξι φορές στη σειρά) τον ενδιάμεσο στόχο, το Πρωτάθλημα, χωρίς τον
οποίο δεν θα τον άφηναν να πλησιάσει καν το βουνό, αλλά όταν αρχίζει η
πραγματική ανάβαση τα κάνει όλα λάθος. Ειδικά φέτος, αυτό που έγινε ξεπέρασε
κάθε προηγούμενο. Η ομάδα ξεκίνησε τόσο καλά που στη συνέχεια, κυριολεκτικά,
διαλύθηκε – γι’αυτό, εξάλλου, είσαι σήμερα μαζί μας. Το πρόβλημα είναι ότι η
ομάδα αυτή, που διαλύθηκε, μόλις ξαναπέσει από το βουνό δεν επιτρέπει στον
εαυτό της να μείνει διαλυμένη. Μπορεί και να σ’ το είπαν ήδη, ο Ολυμπιακός
είναι κάτι σαν θεσμός: η ομάδα όλων των Ελλήνων πρωθυπουργών, των περισσότερων
Ελλήνων φιλάθλων, των σημαντικότερων ελληνικών έργων και των
χαρακτηριστικότερων ελληνικών ιδιοτήτων: η λατρεία συνυπάρχει με την γκρίνια
και την κριτική, η περηφάνια με τη γρήγορη απογοήτευση, οι καλές προθέσεις με
τις άστοχες ενέργειες. Αυτή την ομάδα καλείσαι να σώσεις, που θα πει: να την
ξαναοδηγήσεις στα ριζά του βουνού, χωρίς να ντρέπεται, του χρόνου, να το
αντικρύσει. Δεν είναι κι εύκολο, καθώς οι περισσότεροι παίκτες δείχνουν φέτος
προτίμηση στη θάλασσα.
Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι η γενική κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εγώ
δεν θα σου πω ψέματα πως, άμα πετύχεις, θα έχεις δώσει χαρά σε όλους (πέρασες
από την Ιταλία και ξέρεις πώς δουλεύουν αυτά). Πρέπει να ξέρεις, όμως, ότι,
για να πετύχεις, πρέπει να καταφέρεις να συνυπάρξεις με σχετικούς και
άσχετους, παράγοντες και παραγοντίζοντες, μάγκες και κλέφτες, που όλοι, μα
όλοι, ο καθένας για τον δικό του λόγο, θα προσπαθούν να σε υπονομεύσουν. Το δε
φετινό Πρωτάθλημα μία παίζει και δύο κλειστό, είτε γιατί κόπηκε το χρήμα είτε
γιατί καίγονται τα γήπεδα είτε – δεν θ’ αργήσει – γιατί αποχώρησαν οι
φίλαθλοι. Δεν είναι τυχαίο που εφημερίδες και κόσμος ασχολούνται όλο και
περισσότερο με τα γύρω από την μπάλα παρά με την μπάλα την ίδια. Πάρε αυτή την
εβδομάδα: μακελειό στην Τούμπα, μετριότατες εμφανίσεις όλων των ελληνικών
ομάδων στην Ευρώπη, όμως εμείς μιλούσαμε για σένα, για την ελληνοτουρκική
προσέγγιση, για τις λακκούβες της Νέας Φιλαδέλφειας (ετοιμάσου, θα είναι το
πρώτο σου ντέρμπι) και για το λόμπι της Αθήνας κατά της Θεσσαλονίκης. Να
λοιπόν ο πρώτος στόχος, Σρέτσκο: να μας κάνεις να ξαναμιλήσουμε για μπάλα. Αν
τα καταφέρεις, τα ξαναλέμε.
