«Πείτε μας, κύριε πράκτορα»

Ίσως ούτε ο ίδιος ο Ντάνος Κρυστάλλης θα το φανταζόταν την εποχή της

πρακτορικής καριέρας του, ότι θα γινόταν μιντιαντάρλινγκ κάποτε και ότι οι

«ειδικές» εμπειρίες του θα του προσέδιδαν τόση φωτογένεια. Λουσμένος στο φως

των προβολέων, σε θέση πάντα περίοπτη, γιατί κάτι παραπάνω γνωρίζει από όλους

τους υπόλοιπους, δέχεται ανέκφραστος τις πολύ ευγενικές ερωτήσεις. «Πείτε μας,

παρακαλώ, κ. Κρυστάλλη, σαν πράκτορας της εποχής» του λέει συνομιλητής του σε

τηλεπαραθυράτη σύνθεση του δελτίου του Star.

Και πολύ σοβαρός ο πράκτορας-της-εποχής δίνει τα «φώτα» του. Κουβέντες

πάντα διφορούμενες, που έχουν σημεία σκοτεινά «γιατί δεν μπορεί να

αποκαλύψει», ωστόσο μπορεί να ερμηνεύσει κινήσεις, να προβλέψει, να δώσει

γνώμη περί της αυθεντικότητας προκηρύξεων ή άλλων τρομο-κειμένων, για

τρομο-ενέργειες. Πάντα εκεί, με το ίδιο ύφος ειδήμονα, με το βλέμμα γυάλινο,

καρφωμένο στον φακό, αυτός προσφέρει τη γνώση, την εμπειρία, επιστήμων στα

πρακτορικά, οι άλλοι μόνον υποθέσεις.

Δεν πάει καιρός που ένας άλλος πράκτορας είχε ενθρονιστεί από το

μιντιακό θέαμα στην εγχώρια επικαιρότητα και είχε μυθοποιηθεί, σε σημείο που

να του επιφυλαχθούν τιμές εθνικού ήρωα και προστάτη της εθνικής συνείδησης.

Θυμόμαστε τον κ. Καλεντερίδη και τις εκδηλώσεις λατρείας όχι μόνο προς το

πρόσωπό του, αλλά και προς την ιδέα, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούσε, την

ιδέα της πατρίδας. Μέχρι που βρέθηκαν ρεπόρτερ στη μικρή χωριάτικη αυλή της

μάνας του, μιας μαντιλοδεμένης γριούλας και η εικόνα της που σκούπιζε τα

χώματα ανάμεσα από τις γλαστρούλες, αποθεώθηκε σαν την εικόνα της εθνικής

μάνας.

Άλλου είδους πράκτορας βέβαια αυτός, πιο επίσημος, με γαλόνια. Ωστόσο

τι συνέβη και ένα έθνος που ανατρίχιαζε στην ιδέα των μυστικών υπηρεσιών

αίφνης θεοποιούσε έναν εκπρόσωπό τους; Η ανάγκη για ήρωες, προφανώς, για

πρόσωπα που θα σώσουν τη χαμένη υποτίθεται τιμή του έθνους – πού μας παράπεσε

άραγε; Μια «τιμή», της οποίας η έννοια παραμένει απροσδιόριστη για να της

δώσει το σχήμα που βολεύει σε κάθε τηλεοπτική περίσταση το ίδιο το θέαμα.

Γιατί εκεί στο νέο πεδίο των μιντιακώς ανασυντιθέμενων αξιών έχει χώρο για

κάμερες, για τηλεπαραθυράτους καβγάδες, για μεγαλοστομίες, για μια πλασματική

καθημερινή περιπέτεια του τηλεοπτικού έθνους, όπου οι καλοί και οι κακοί

μπερδεύονται και αλλάζουν ρόλους, αναλόγως με τη σκηνοθεσία. Ένα θολό παιχνίδι

αξιών, που διαλύονται στην τηλεοπτική γυαλόμαζα.

Τι κι αν έψεξε ο κ. Έβερτ τον Γιώργο Λιάγκα επειδή λίγο πριν από τη δική τους

συζήτηση στο δελτίο του Star είχε συνομιλητή τον Ντάνο Κρυστάλλη. «Λίγο πριν

συνομιλούσατε με έναν πράκτορα» του είπε με ύφος αυστηρό. «Μα ο κ. Κρυστάλλης

μας κάνει την τιμή να έρχεται στο δελτίο μας, γιατί μας προσφέρει τα φώτα του,

επειδή γνωρίζει τους χώρους της τρομοκρατίας».

Βεβαίως τα «φώτα» τα χάριζαν κάποτε άνθρωποι του πνεύματος, αξίες

ξεχωριστές, που τα διέθεταν. Από πού κι ώς πού διαθέτει «φώτα» ο κ.

Κρυστάλλης, τα οποία μάλιστα καθημερινώς και αδιαλείπτως προσφέρει στο έθνος,

αυτό ανήκει μόνον στη σφαίρα της τηλεοπτικής σκηνοθετικής διαστροφής. Την ίδια

ώρα, πάντως, είχε προφτάσει και βρισκόταν στο δελτίο του Alter για να

ενισχύσει αυτή τη σπουδαία καριέρα του αναγνωρισμένου με δόξα και τηλεοπτική

τιμή εθνικού πράκτορα.