Η Γιουνάιτεντ πρέπει να νικά πάντα

Πριν από δεκαπέντε χρόνια ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν ήταν ούτε σερ ούτε

διάσημος ούτε πλούσιος. Ήταν ένας 45άρης προπονητής, ένας από τους αρκετούς

καλούς Σκωτσέζους τεχνικούς, δημιουργός της Αμπερντίν που έσπασε την κυριαρχία

των Σέλτικ και Ρέιντζερς.

Η πρώτη ευτυχής συγκυρία στην καριέρα του ήταν ότι η δουλειά του στην

ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σκωτία, κίνησε το ενδιαφέρον της οικογένειας

Έντουαρντς, που έβλεπε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να αγοράζει τους ακριβότερους

παίκτες, αλλά να αρκείται στο ένδοξο παρελθόν της. Η δεύτερη τυχερή στιγμή του

Φέργκιουσον ήταν ότι η δουλειά του στη Γιουνάιτεντ άρχισε να φαίνεται ακριβώς

τη στιγμή που η διοίκηση είχε αποφασίσει να τον απολύσει, μερικά χρόνια μετά

την πρόσληψή του. Τότε μίλησε το ταλέντο του πεισματάρη προπονητή, ο οποίος

δεν ξέρει μόνο ποδόσφαιρο, αλλά και να διαβάζει τους ανθρώπινους χαρακτήρες.

Σήμερα, μερικούς μήνες πριν από τη σύνταξη ο 60άρης πια Σκωτσέζος είναι μέρος

της ιστορίας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία φρόντισε να ξανακάνει

ομάδα-θρύλο.

Συναντήσαμε τον σερ Άλεξ μερικές ώρες πριν από τον αγώνα Ολυμπιακού –

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στο ξενοδοχείο που διέμενε η αποστολή της αγγλικής

ομάδας. Απλός, όπως πάντα, φορώντας ένα μακό μπλουζάκι, είχε το χαμόγελο του

απλού, φιλικού και φιλοσοφημένου ατόμου. Δεν ήταν που το ραντεβού είχε

κλειστεί από έναν κοινό μας φίλο, τον καλύτερό του φίλο όπως λέει ο σερ Άλεξ,

τον Σωτήρη Χασιάκο. Έτσι συμπεριφέρεται πάντοτε, μας διαβεβαίωσε ο καλός

συνάδελφος Χαράλαμπος Τσιριμονάκης, ο οποίος μας βοήθησε στη μετάφραση,

έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια στην Αγγλία.

Μίλησε με κολακευτικά λόγια για το ελληνικό ποδόσφαιρο, εξέφρασε τον θαυμασμό

του για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, παραδέχθηκε ότι εντυπωσιάσθηκε από

την εθνική ομάδα στο Ολντ Τράφορντ και μίλησε ιδιαιτέρως για τρεις Έλληνες

διεθνείς που ξεχωρίζει τον Χρήστο Πατσατζόγλου, το νούμερο 7 της Εθνικής

Ελλάδος (Θοδωρής Ζαγοράκης) και τον Γιώργο Καραγκούνη.

Τώρα θα ξεκουραστώ

Ο σερ Άλεξ θα είναι συνταξιούχος στο Μουντιάλ του 2002, υπηρετώντας τη

Γιουνάιτεντ από τη θέση του πρεσβευτή της σε όλο τον κόσμο. Άραγε λίγο πριν

από τη δύση της καριέρας του υπάρχει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο για τον άνθρωπο

που φαινομενικά τα έχει κατακτήσει όλα; «Δεν υπάρχει κάτι που να έχει μείνει

ανεκπλήρωτο. Στη δουλειά μου και ειδικά σε έναν σύλλογο όπως είναι η

Γιουνάιτεντ οφείλεις να κερδίζεις συνέχεια. Είναι μια αέναη διαδικασία. Είναι

σαν ένα τρένο που πρέπει να πηγαίνει συνεχώς μπροστά. Και πρέπει και συ να

κινείσαι μαζί με αυτό το τρένο. Δεν μπορείς να μείνεις πίσω».

Με τη σεμνότητα και την ταπεινοφροσύνη που τον διακρίνει αρνείται το προφανές:

Ότι, δηλαδή, με τη δική του συμβολή η θρυλική Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξεπέρασε

κάθε προηγούμενη επιτυχία της, αγωνιστικά και εμπορικά και η φήμη της έφτασε

μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Και λέει ότι αυτό οφείλεται στην τηλεόραση: «Είναι

αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια ο σύλλογος γιγαντώθηκε σε όλα τα επίπεδα.

Ανέκαθεν η Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ είχε μια ρομαντική απήχηση σε όλο τον κόσμο.

Με τη βοήθεια της τηλεόρασης η απήχηση έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Η τηλεόραση

πήγε όλες τις δραστηριότητες της ομάδας σε κάθε γωνιά του κόσμου και μαζί της

μεγάλωσε ο θρύλος της. Με την επιτυχία που είχαμε μέσα στους αγωνιστικούς

χώρους, πλέον, η ομάδα παγκοσμιοποιήθηκε».

Απολαμβάνει ο πρωταγωνιστής αυτής της τεράστιας επιτυχίας το έργο του; To πρωί

που ξυπνάει δεν μπορεί παρά να νιώθει την ευτυχία της επιτυχίας: «Πράγματι

αισθάνομαι μέρος κάτι του πολύ μεγάλου και ζω με την ένταση του καθημερινά.

Και αυτή η ένταση δεν σε αφήνει ποτέ να ησυχάσεις. Η ευθύνη να παίζει η ομάδα

συνεχώς καλό ποδόσφαιρο και να νικάει. Γιατί και τα δύο για μας έχουν σημασία.

Για τη Μάντσεστερ δεν έχει σημασία μόνο να κερδίζει, αλλά και το πώς κερδίζει.

Οι οπαδοί της Μάντσεστερ είναι απαιτητικοί και θέλουν ποιότητα και στην

επιτυχία».

Φυσικά, δεν κέρδισε μόνο η Γιουνάιτεντ από τον Φέργκιουσον, αλλά και ο

Φέργκιουσον από τη Γιουνάιτεντ. Ποιο ήταν αυτό το αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες

του; «Η επιτυχία. Επιπλέον, με βοήθησε να φτάσω στο απόγειο της προπονητικής

μου καριέρας. Για δεκαπέντε χρόνια ήμουν στο τιμόνι της πιο πετυχημένης και

δημοφιλέστερης ομάδας στον κόσμο. Και όταν θα αποχωρίσω θα μου μείνουν αυτές

οι αναμνήσεις. Είναι κάτι που δεν θα αποχωριστώ ποτέ».

Η επόμενη ερώτησή μας έμεινε μετέωρη:

­ Διαβάσαμε ότι παραιτήθηκε ο προπονητής της Εθνικής Σκωτίας…

«Δεν υπάρχει καμία περίπτωση».

­ Μήπως επειδή η Εθνική Σκωτίας δεν έχει τη λάμψη και τις επιτυχίες της

Γιουνάιτεντ δεν θα θελήσετε να αναλάβετε την ομάδα της πατρίδος σας;

«Όχι. Όχι. Έχω πάρει την απόφαση να αποχωρίσω στα εξήντα μου και δεν πρόκειται

να ανακαλέσω. Θα αναλάβω πρεσβευτής της ομάδας σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουν

ακόμη προσδιορισθεί οι αρμοδιότητες που θα έχω. Η Γιουνάιτεντ έχει επεκτείνει

όλες τις δραστηριότητές της σε πολλά μέρη του κόσμου. Στην Αυστραλία, την

Αφρική, την Ασία, στο Βέλγιο, στη Νορβηγία. Όλα αυτά τα μέρη θα χρειάζεται να

τα επισκέπτομαι, για να εξασφαλίζεται η ομαλή συνέχιση των δραστηριοτήτων

μας».

Ισορροπία στα συμβόλαια

Ένα από τα παράξενα στη διαδρομή του Φέργκιουσον στο Ολντ Τράφορντ είναι ότι

τα πρώτα χρόνια, συνεχίζοντας την παράδοση των προκατόχων του, έβαζε την

υπογραφή του σε εξαιρετικά ακριβές μεταγραφές, αλλά η Γουνάιτεντ δεν έβλεπε

τίτλο. Οι επιτυχίες ήλθαν όταν ο προπονητής άλλαξε τελείως φιλοσοφία. Τα

τελευταία χρόνια, όμως, έδωσε πάλι τη συγκατάθεσή του για ανανεώσεις βασιλικών

συμβολαίων (Ρόι Κιν, Μπέκαμ κ.ά.) και για αγορές ακριβών παικτών, όπως ο Βερόν

πρόσφατα και ο Μπαρτέζ παλαιότερα. Γιατί αυτή η νέα στροφή; «Ήταν αναπόφευκτο

γιατί η ομάδα μας έχει ένα από τα κορυφαία ονόματα στο κόσμο. Είναι κάτι που

πρέπει να αποδεικνύει εμπράκτως και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και έξω από

αυτούς. Να είσαι στην ίδια μοίρα με τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα και τους Ιταλούς

γίγαντες. Ορισμένες φορές, όχι πάντοτε, η προσέλκυση των κορυφαίων παικτών

είναι μέρος αυτού του ανταγωνισμού. Βέβαια, αυτή η πολιτική δεν πρέπει να

γίνεται αυτοσκοπός. Γιατί ένας σύλλογος όπως ο δικός μας έχει παράδοση να

βγάζει τα δικά του ταλέντα. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία».

Ο σερ Άλεξ είναι ο άνθρωπος που ξαναέφερε στο Μάντσεστερ, περίπου ένα τέταρτο

του αιώνα μετά, ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών. Θα τα καταφέρει και στο φετινό

Τσάμπιονς Λιγκ η Γιουνάιτεντ και ποιους αντιπάλους φοβάται; «Φέτος η

διοργάνωση είναι πολύ ανοικτή. Είναι νωρίς ακόμη. Και είναι δύσκολο να βγάλεις

από τώρα συμπεράσματα. Πάρτε για παράδειγμα τη Ρεάλ. Στο Τσάμπιονς Λιγκ

φαίνεται να είναι αψεγάδιαστη, αλλά στο ισπανικό πρωτάθλημα παραπαίει.

Αναρωτιέσαι, λοιπόν, αν στο μυαλό και τον ψυχισμό των παικτών κυριαρχεί η

Ευρώπη και ενδιαφέρονται λιγότερο για το πρωτάθλημα. Εμείς είμαστε

υποχρεωμένοι να θέλουμε να κατακτήσουμε και το πρωτάθλημα, αλλά και να

πρωταγωνιστήσουμε στο Chmapion’s League».

Πέρα από τις διακρίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ υπάρχει η αίσθηση ότι το αγγλικό

πρωτάθλημα έχει ξεπεράσει το ιταλικό και το γερμανικό και μαζί με το ισπανικό

είναι από τα πιο συναρπαστικά της Ευρώπης. Ποιο είναι το μυστικό της

Πρέμιερσιπ; «Είναι πρωτάθλημα με δυνατές συγκινήσεις γιατί όλες οι ομάδες

προσπαθούν να κερδίσουν. Τα γήπεδα είναι γεμάτα. Όλα τα εισιτήρια στα

παιχνίδια μας στο Ολντ Τράφορντ έχουν προπωληθεί. Είναι ένα τίμιο πρωτάθλημα

χωρίς διαφθορά και ο κόσμος διψάει για ποδόσφαιρο. Εδώ βλέπουμε σε άλλα

πρωταθλήματα, όπως στο ιταλικό να παίζει η Γιουβέντους σε μισοάδειο γήπεδο. Το

ποδόσφαιρο στην Αγγλία διαρκώς ανεβαίνει».

«Φανταστικός ο Παναθηναϊκός»

Αναπόφευκτα μπήκαμε στον πειρασμό να ζητήσουμε από τον πιο διάσημο Ευρωπαίο

τεχνικό το σχόλιό του για το ελληνικό ποδόσφαιρο, μετά και τη λαμπερή εμφάνιση

της εθνικής ομάδας στην Αγγλία, αλλά και τις τελευταίες επιτυχίες του

Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Ο Φέργκιουσον μίλησε με

ενθουσιασμό για το ποδόσφαιρό μας: «Εδώ και μερικά χρόνια το ελληνικό

ποδόσφαιρο σταδιακά βελτιώνεται. Συνηθίζαμε να θεωρούμε ότι οι ελληνικές

ομάδες στηρίζονται πολύ στο ταμπεραμέντο και στην ψυχολογία και γι’ αυτό ήταν

δυνατές στην έδρα τους και αδύναμες εκτός έδρας. Όμως, πέρυσι, για παράδειγμα,

είδα τον Παναθηναϊκό στο Αμβούργο. Ήταν πραγματικά φανταστικός. Φέτος πήγε στη

Σάλκε και νίκησε 2-0. Τέλεια εμφάνιση. Ο Ολυμπιακός έχασε τη νίκη στο φινάλε

από τη Λα Κορούνια. Άρα τώρα βλέπουμε μια άλλη ωριμότητα στα ευρωπαϊκά

παιχνίδια. Επιπλέον, οι ελληνικές ομάδες είναι σε θέση να προσελκύσουν και

καλούς ξένους από τη Βραζιλία, την Αφρική και την Ευρώπη. Και με τους παίκτες

αυτούς το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου ανεβαίνει ακόμη περισσότερο».

Πρόταση από την Ελλάδα

Εμείς γνωρίζουμε, όμως, ότι τον περασμένο Ιούνιο τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον

απασχόλησε να δουλέψει σε πιο ζεστό κλίμα, στην Ελλάδα! Υπήρξε μεσολάβηση

μεταξύ του Σκωτσέζου προπονητή και το προέδρου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός Άγγελου

Φιλιππίδη να έλθει στην Παιανία, σε ένα ειδικό πόστο, μόλις λήξει το συμβόλαιό

του με τους «Μπέμπηδες». Ζητήσαμε από τον κ. Φέργκιουσον να μας σχολιάσει

αυτήν την πληροφορία και η απάντησή του, μάλλον, την επιβεβαιώνει: «Υπήρξε

κάτι για την εθνική σας ομάδα. Ο φίλος μου, ο Σωτήρης Χασιάκος, μου μίλησε για

μια ομάδα. Ίσως να ήταν για τον Παναθηναϊκό. Όμως, στο τέλος της περιόδου

τερματίζεται η προπονητική μου καριέρα και δεν υπάρχει περίπτωση να

μετακομίσω».

Τουλάχιστον ως συνταξιούχος θα έρχεται πιο συχνά στην Ελλάδα ο σερ Άλεξ. Τον

ρωτάμε αν θα ήθελε να συνδυάσει το καλό κλίμα της χώρας μας με ημιπασχόληση σε

κάποια από τις μεγάλες ομάδες: «Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Θα έρθω στην

Ελλάδα, αλλά δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει το ποδόσφαιρο μέσα στις

διακοπές».

Το ποδόσφαιρο γέμισε για περίπου μισό αιώνα τη ζωή του σερ Άλεξ. Από την

ένταση και τις ευθύνες θα περάσει σε μερικούς μήνες στη σύνταξη. Υπάρχει άραγε

κάτι που θα υποκαταστήσει την μπάλα στη ζωή του. «Η ζωή δεν είναι μόνο το

ποδόσφαιρο. Για μένα ήταν η ζωή μου, γιατί από αυτό πληρώνομαι, αλλά υπάρχουν

και άλλες νίκες που αξίζουν. Για παράδειγμα, οι νίκες στις ιπποδρομίες.

Διατηρώ στάβλο στην Αγγλία και μπορώ να πω ότι τα άλογα μου έχουν γίνει πάθος.

Την περασμένη Κυριακή που δεν έπαιζε πρωτάθλημα η Γιουνάιτεντ πήγα στο Παρίσι

και είδα το αγαπημένο μου άλογο, το «Rock of Gibraltar» να κερδίζει στη

δεύτερη πιο σημαντική κούρσα σε μία από τις μεγαλύτερες ιπποδρομιακές

διοργανώσεις του κόσμου. Είμαι υπερήφανος για το άλογό μου και στο μέλλον θα

μπορώ να του αφιερώσω περισσότερο χρόνο».

Λίγο πριν επιστρέψει στα καθήκοντά του, συνοδευόμενος από τον βετεράνο

δημοσιογράφο και ιστορικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ντέιβιντ Μικ, μας

αποχαιρέτησε ευγενικά και εγκάρδια. Ο σερ Άλεξ μένει πάντα ο ίδιος. Και

μπροστά στη βασίλισσα, στις νίκες, στις ήττες ή απέναντι σε έναν άγνωστό του δημοσιογράφο.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΙΚΤΕΣ

Μου αρέσουν οι Πατσατζόγλου, Ζαγοράκης και Καραγκούνης

Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον δηλώνει πως έχει σε μεγάλη εκτίμηση το ελληνικό

ποδόσφαιρο. Όμως, θα ήθελε κάποιον από τους Έλληνες παίκτες στη Μάντσεστερ

Γιουνάιτεντ; Στο σημείο φάνηκαν και οι διπλωματικές του αρετές: «Νομίζω ότι

είναι δύσκολο για τους Έλληνες παίκτες να προσαρμοσθούν στη κουλτούρα του

αγγλικού ποδοσφαίρου. Αλλά και στο κλίμα της χώρας. Αυτό είναι το μεγάλο

πρόβλημα. Αν εγώ έπαιζα στην Ελλάδα δεν θα την άφηνα και δεν θα θεωρούσα τόσο

καλή μια μεταγραφή στην Αγγλία. Παρά είναι κρύα χώρα η Αγγλία! Παγώνει ο…

πισινός σου…».

Δεν απέφυγε, όμως, να μιλήσει ονομαστικά για τρεις Έλληνες διεθνείς που

ξεχωρίζει παρακολουθώντας από την τηλεόραση κάποια από τα παιχνίδια των

ελληνικών ομάδων: «Ο Ολυμπιακός έχει ένα-δύο καλούς παίκτες. Ο δεξιός μπακ που

έπαιξε το Σάββατο στο Ολντ Τράφορντ. Ο Παγκα…, Πετζα… (Πατσατζόγλου τού

λέμε για να του λύσουμε τον γλωσσοδέτη). Το νούμερο «7» της Εθνικής σας

(Ζαγοράκης) μου άρεσε, επίσης. Ο Παναθηναϊκός έχει τον Καραγκούνη. Καλός

παίκτης. Νομίζω ότι υπάρχουν ορισμένοι πολύ καλοί παίκτες στην Ελλάδα».