ΠΡΟΣΩΠΑ Ένας αδιόρθωτος ονειροπόλος
Ακούραστος στα 77 του και έπειτα από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, ο Σιμόν
Πέρες σχεδιάζει να ριχτεί και πάλι στη μάχη για την πρωθυπουργία του Ισραήλ.
 |
|
Σιμόν Πέρες. Όταν τον βγάζεις από την πόρτα, επιστρέφει από το παράθυρο... |
Ο Πέρες ηττήθηκε για τελευταία φορά πριν από μερικούς μήνες, στις εκλογές για
την προεδρία του ισραηλινού κράτους. Οι αναλυτές εκτιμούσαν ότι η εκλογή ήταν
σίγουρη για τον νομπελίστα της Ειρήνης πρώην πρωθυπουργό και θα σήμαινε
επιτέλους την κορύφωση μιας λαμπρής σταδιοδρομίας, αλλά ο Πέρες έχασε και
πάλι, τούτη τη φορά από έναν σχετικά άγνωστο βουλευτή της δεξιάς, τον Μοσέ
Κατσάβ. Τώρα όμως οι σφυγμομετρήσεις τον φέρουν να κερδίζει τον δεξιό υποψήφιο
για την πρωθυπουργία, τον Αριέλ Σαρόν του οποίου υπολείπεται ο απερχόμενος
πρωθυπουργός Έχουντ Μπαράκ και ο Πέρες ελπίζει ότι θα «σπάσει» επιτέλους την
«κατάρα» που τον κάνει να χάνει συστηματικά όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις
στις οποίες είναι υποψήφιος και τούτη τη φορά θα γίνει πρωθυπουργός στο όνομα
του «στρατοπέδου της ειρήνης». Ο Μπαράκ τον είχε περιορίσει στο άνευ εξουσιών
υπουργείο Περιφερειακής Συνεργασίας, αλλά, σύμφωνα με τον ισραηλινό Τύπο,
«όταν βγάζεις τον Πέρες από την πόρτα, επιστρέφει από το παράθυρο και, όταν
τον βγάζεις από το παράθυρο, επιστρέφει από την καπνοδόχο».
Ο Πέρες είναι αγαπητός στο εξωτερικό, περισσότερο απ' ό,τι στη χώρα του ή
ακόμη και το ίδιο του το κόμμα, όπου πολλοί δεν του έχουν συγχωρήσει τις
αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες του. Το παράδοξο είναι ωστόσο ότι ουδείς
αμφισβητεί τις ικανότητές του. «Ιέραξ» στα νιάτα του, υπήρξε ο «αρχιτέκτονας»
της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ, ιδιαίτερα στον πυρηνικό τομέα, για να
γίνει αργότερα «περιστέρι» και «αρχιτέκτονας» της ειρήνης με τους
Παλαιστινίους. Ο κρίσιμος ρόλος του στις ειρηνευτικές συμφωνίες του Όσλο του
χάρισε το 1994 το Νόμπελ Ειρήνης, μαζί με τον Αραφάτ και τον δολοφονημένο
Ιτζχάκ Ράμπιν.
Ο Πέρες γεννήθηκε το 1923 στην Πολωνία και έφθασε στην Παλαιστίνη σε ηλικία
ένδεκα ετών. Μετά την ίδρυση του Ισραήλ, το 1948, έγινε στα 29 του γενικός
διευθυντής του υπουργείου Άμυνας. Ανέλαβε προσωρινός πρωθυπουργός μετά τη
δολοφονία του Ράμπιν, το 1995, αλλά έχασε με μικρή διαφορά τις εκλογές που
ακολούθησαν, το 1996, από τον δεξιό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Την επόμενη χρονιά
εκτοπίσθηκε από την ηγεσία των Εργατικών από τον Μπαράκ. Ως υπουργός
Περιφερειακής Συνεργασίας, μια θέση που δημιούργησε ο Μπαράκ ειδικά για
εκείνον, επεδίωξε να προωθήσει το όραμά του για μια «νέα Μέση Ανατολή»,
επικεντρωμένη στην οικονομική συνεργασία ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Άραβες
γείτονές του. Είναι άραγε ένας αδιόρθωτος ονειροπόλος, όπως τον κατηγορούν
μερικοί συμπατριώτες του; Σε κάθε περίπτωση, αυτός προτείνει ένα όραμα ζωής
για τους λαούς της αιματοβαμμένης περιοχής.
