|
|
ΗΘΟΠΟΙΟΣ – ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΣ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στη Θεσσαλονίκη.
ΛΑΤΡΕΥΕΙ: Τη ζωή.
ΘΥΜΑΤΑΙ: Τα χαμένα παιδικά της χρόνια.
ΕΛΠΙΖΕΙ: Να είναι πάντα καλά.
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ: Την κακία και την αχαριστία.
ΧΑΙΡΕΤΑΙ: Να την αγαπούν.
ΛΥΠΑΤΑΙ: Που δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα όλα όσα θα ήθελε να κάνει.
ΘΑ ΚΑΛΟΥΣΕ ΣΕ ΓΕΥΜΑ: Όλους όσους εκτιμάει και αγαπάει.
ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ: Τη δύναμή της.
Διάλεξε να ακολουθήσει το θέατρο από μεγάλη αγάπη σ’ αυτό, ενώ η καθιέρωση
στον χώρο ήταν ευλογία Θεού. Η καριέρα της άρχισε εντελώς τυχαία πριν από
πολλά χρόνια, με αφετηρία τον κινηματογράφο. Πιστεύει ότι ο ηθοποιός του τότε
και του τώρα διαφέρει στο ήθος, στον σεβασμό και στη συνέπεια. Φέτος τον
χειμώνα σκηνοθετεί στο θέατρο «Βέμπο» πρεμιέρα σήμερα το σπουδαίο έργο «Η
δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» με υπέροχους και αξιόλογους συνεργάτες. Είναι η
Σμαρούλα Γιούλη.
ΕΡ.: Μεγάλη καριέρα;
ΑΠ.: Η αγάπη και η εκτίμηση του κόσμου.
ΕΡ.: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
ΑΠ.: Δεν το αποφάσισα εγώ. Το θέατρο με επέλεξε.
ΕΡ.: Ήταν δύσκολο να καθιερωθείτε;
ΑΠ.: Καθόλου. Ήταν ευλογία Θεού.
ΕΡ.: Γιατί διαλέξατε το θέατρο;
ΑΠ.: Από μεγάλη αγάπη.
ΕΡ.: Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδατε ποτέ;
ΑΠ.: Σε ηλικία 3 ετών με τον πατέρα μου, αλλά δεν την θυμάμαι.
ΕΡ.: Η πρώτη ταινία;
ΑΠ.: «Η φωνή της καρδιάς». Ήμουν 8 ετών και έπαιζα με δύο κυρίους που δεν
γνώριζα, τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Δημήτρη Χορν.
ΕΡ.: Τι θα θέλατε να είστε αν δεν ήσασταν ηθοποιός;
ΑΠ.: Ηθοποιός.
ΕΡ.: Το θέατρο τότε και τώρα…
ΑΠ.: Οι μεγάλες διαφορές είναι στο ήθος, στον σεβασμό και στη συνέπεια.
ΕΡ.: Ήσασταν το πρώτο παιδί-θαύμα του ελληνικού κινηματογράφου στην ταινία «Η
φωνή της καρδιάς» του Φίνου και μετά η πορεία ως ηθοποιός ήταν…
ΑΠ.: Σκληρή δουλειά με απόλυτο σεβασμό.
ΕΡ.: Πώς ήταν η πρώτη επαφή με τον κινηματογράφο;
ΑΠ.: Μια καθαρή σύμπτωση. Με είδε ο Νίκος Τσιφόρος. Έτσι τυχαία άρχισαν όλα.
ΕΡ.: Πώς ήταν ο χώρος την εποχή εκείνη;
ΑΠ.: Παρ’ όλες τις δυσκολίες, υπήρχε ένας διάχυτος ρομαντισμός και μεράκι.
Αλλά πολύ μεράκι.
ΕΡ.: Πρόσωπα που σας βοήθησαν;
ΑΠ.: Ο Τσιφόρος και ο άνδρας μου.
ΕΡ.: Η εμπειρία σας από συνεργασίες σας με τον Βεάκη;
ΑΠ.: Δέος.
ΕΡ.: Σε ποιον θα λέγατε ευχαριστώ;
ΑΠ.: Στον Θεό.
ΕΡ.: Τι σας συγκίνησε περισσότερο στην καριέρα σας έως τώρα;
ΑΠ.: Το ότι διατηρώ τόσα χρόνια την αγάπη και την εκτίμηση του κοινού.
ΕΡ.: Η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας σας;
ΑΠ.: Όταν έσπασα τα πόδια μου 15 μέρες πριν από την πρεμιέρα του «Sweet
Charity» και σε έναν μήνα ήμουν πάνω στη σκηνή.
ΕΡ.: Η καλύτερη συνεργασία σας;
ΑΠ.: Με αυτούς που αγαπούν πραγματικά το θέατρο.
ΕΡ.: «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» με δυο λόγια…
ΑΠ.: Ένα σπουδαίο έργο για την εποχή του, που πάντα θα γοητεύει και θα
συγκινεί.
ΕΡ.: Ποιοι οι συντελεστές της παράστασης που σκηνοθετήσατε «Η δε γυνή να
φοβήται τον άνδρα»;
ΑΠ.: Όλοι τους είναι υπέροχοι.
ΕΡ.: Ο ηθοποιός του τότε και του τώρα;
ΑΠ.: Τότε στερήσεις, τώρα ανέσεις.
ΕΡ.: Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που ξεκινά τώρα το θέατρο;
ΑΠ.: Μόνο με αγάπη, υπομονή και πολλή δουλειά μπορεί να πετύχει.
ΕΡ.: Ο Φίνος με δυο λόγια…
ΑΠ.: Ο ελληνικός κινηματογράφος.
ΕΡ.: Ένα απρόοπτο στην καριέρα σας;
ΑΠ.: Όλα στη ζωή μου ήταν απρόοπτα…
ΕΡ.: Κωμωδία ή δράμα;
ΑΠ.: Και τα δύο τα λατρεύω και τα υπηρετώ δεκαετηρίδες.
ΕΡ.: Ο ορισμός της σκηνοθεσίας;
ΑΠ.: Το τρίτο μάτι.
ΕΡ.: Ο κόσμος βλέπει θέατρο σήμερα;
ΑΠ.: Το καλό θέατρο έχει πάντα το κοινό του.
ΕΡ.: Και τώρα τρελές αγελάδες…
ΑΠ.: Εγώ πάντα τρώω σαλάτες.
ΕΡ.: Στις ΗΠΑ δεν μπορούν να εκλέξουν πρόεδρο…
ΑΠ.: Καλά να πάθουν…
ΕΡ.: Το ελληνικό θέατρο σήμερα;
ΑΠ.: Αγωνίζεται.
ΕΡ.: Ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα;
ΑΠ.: Προσπαθεί.
ΕΡ.: Η ελληνική τηλεόραση;
ΑΠ.: Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη.
ΕΡ.: Τι κοινό έχετε με τον άνθρωπο που είναι στο πλευρό σας μια ζωή;
ΑΠ.: Είναι ευτυχία να μετράς τόσα χρόνια αγάπης χωρίς κενά, χωρίς ρήγματα και
χωρίς διαλείμματα.
