ΑΣ είναι αυτή η ημέρα ­ παραμονή της επετείου τού «ΟΧΙ» ­ λιγότερο

κατηφής από άλλες…

ΚΑΙ περισσότερο στολισμένη από τη σημαντική παρουσία των αθλητών μας

στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεΐ…

ΟΠΟΥ μάχονται και μαζεύουν διακρίσεις-μετάλλια και παγκόσμια ρεκόρ.

ΚΑΙ αξίζει κανείς να σταθεί με θαυμασμό και σεβασμό μπροστά στην

προσπάθεια των αθλητών ­ Ελλήνων και ξένων ­ αυτής της κατηγορίας…

ΠΟΥ ακόμη και σε αναπηρικά καροτσάκια δείχνουν τον δρόμο της κατάφασης

στη ζωή και της αντίστασης σ’ αυτό που μοιάζει να τους υπερβαίνει…

ΑΛΛΑ τελικά υποτάσσεται στη δύναμη της ψυχής.

ΚΑΙ συμβολίζει, όλη αυτή η διοργάνωση, εκτός από την προσέγγιση κάτω

από το ολυμπιακό ιδεώδες των λαών, και την απόρριψη μιας τάχα

προδιαγεγραμμένης μοίρας…

ΟΠΟΥ τα περιθώρια διάκρισης είναι στενά και οι ευκαιρίες λιγότερες.

ΔΕΝ είναι μικρό πράγμα, άλλωστε, η συγκέντρωση από κάθε γωνιά του

πλανήτη τόσων ­ κάπου 4.300 ­ αθλητών που συγκαταλέγονται στα άτομα με ειδικές

ανάγκες…

ΚΑΙ ασφαλώς μόνον υπερηφάνεια ένιωσαν οι Έλληνες μπροστά στην εικόνα

του τυφλού συμπατριώτη μας που πήρε το χρυσό στο μήκος…

ΚΑΙ ύστερα πανηγύρισε ανεμίζοντας την ελληνική σημαία σ’ όλο το στάδιο.

ΙΣΩΣ, μάλιστα, να μην περιττεύει να ειπωθεί πως αυτοί ακριβώς οι αγώνες

κομίζουν το ξεχωριστό μήνυμα…

ΠΩΣ τίποτε δεν είναι αδύνατο ­ και αντιθέτως όλα είναι μαχητά ­ ακόμη

και στον κόσμο της κυριαρχίας των ισχυρών που ζούμε.