Ολυμπιακή ακροστιχίδα

Η παγκόσμια συμφωνία του αθλητισμού και της συμφιλίωσης μάς άφησε ύστερα

από δύο εβδομάδες καθημερινής παρουσίας

Τα τελευταία βότσαλα του γιαλού της μνήμης αφιερώνονται στους αθλητές που

κατάφεραν για μία ακόμα φορά να αποδείξουν ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, ότι η

κατανομή των δυνάμεων δεν είναι προβλέψιμη, ότι υφίσταται το δικαίωμα στη

διαφορά και την υπέρβαση.

Σ, όπως η συγκίνηση, που δεν κρύβεται ποτέ εκεί που την

περιμένουν τα φώτα. Η Ολυμπιάδα είναι η διαρκής χορογραφία της, με το

τελετουργικό της ­ τις απονομές, τους ύμνους και τις σημαίες ­, αλλά και την

αθλητική προσπάθεια που συχνά αρκεί να την προκαλέσει. Ένα χαμόγελο μιας

«χαμένης» πάνω στο βάθρο, η άντληση δυνάμεων, ξανά και ξανά, από τα τρίσβαθα

του εαυτού σου για ένα τελευταίο σπριντ στην ευθεία, δύο κωπηλάτες που

περιμένουν είκοσι λεπτά, αμίλητες εξαντλημένες και δίπλα δίπλα, μέχρι να

μάθουν ποια έχει κερδίσει, ένας τελικός που αλλάζει τρεις φορές σκορ στα

τελευταία δευτερόλεπτα, ακόμα και η διαφορετική χαρά του επαγγελματία που

κέρδισε μετάλλιο αντί για εκατομμύρια ­ αρκετές τέτοιες στιγμές μετέδωσαν στην

ψυχή του θεατή την αίσθηση ότι δεν είναι όλα κατασκευασμένα.

Ι, όπως ιδρώτας. Το ολυμπιακό μετάλλιο εκτός από βαρύ είναι και

δύσκολο. Πολλοί προαναγγελθέντες νικητές νίκησαν βέβαια, αλλά κι αυτοί

χρειάστηκε να τα δώσουν όλα ­ ίσως εκτός του Τζόνσον, που μόνο από τον εαυτό

του μπορεί να χάσει ­ ή πήραν μαθήματα ταπεινότητας, όπως η καταπληκτική ­ σε

όλα πλην του συζύγου της ­ Μάριον Τζόουνς, ή κατάπιαν την ψυχή τους, όπως ο

Γκεμπρεσελασιέ στην τελική ευθεία του δεκαριού. Έπεσαν απόρθητα κάστρα, όπως ο

Καρέλιν στην πάλη ή ο Κιπκέτερ, επειδή άργησαν να παθιαστούν, ή ο Μπούμπκα,

γιατί αρνήθηκε το πλήρωμα του χρόνου, ενώ ακόμα και η αποκαλούμενη «ντριμ τιμ»

τα βρήκε παραπάνω από σκούρα, πράσινα με τα νεαρά παλικάρια της Λιθουανίας.

Δ, όπως διοργάνωση. Άγγιξε το ανθρωπίνως τέλειο. Και λαθάκια

βέβαια έγιναν ­ ρωτήστε και τα κορίτσια της γυμναστικής ­ και καθυστερήσεις

υπήρξαν και παραπάνω μπόρες από όσες περιμέναμε έπεσαν. Όμως οι Αυστραλοί

αποδείχτηκαν πραγματικοί φίλαθλοι, ζεστοί, εκδηλωτικοί και, παρά τη λατρεία

για την ομάδα τους, δίκαιοι με όλους ­ και τον Πεδρόζο εμψύχωσαν όταν

ετοιμαζόταν στην τελευταία προσπάθεια να εκθρονίσει τον δικό τους και τον

Ολλανδό γίγαντα που γκρέμισε τον Θορπ παραδέχτηκαν. Το Ολυμπιακό Χωριό ήταν,

σύμφωνα με τις διηγήσεις αυτών που το έζησαν, το καλύτερο της ιστορίας, τα

γήπεδα βρίσκονταν όλα κοντά ώστε να υπάρχει η αναγκαία αίσθηση της ενότητας

των αγώνων. Κυρίως, η πόλη και οι κάτοικοί της απέπνεαν μια αγάπη για τον

αθλητισμό, χωρίς υστερίες, μια φυσική χαρά που υπερίσχυε της διάθεσης κέρδους

και προβολής.

Ν, όπως νιάτα. Η Ολυμπιάδα είναι πάντα η γιορτή του σφρίγους,

αλλά αυτή τη φορά στον χαμηλό μέσο όρο ηλικίας των αθλητών προστέθηκε και ένα

κοινό εξίσου νεανικό, μυημένο και αθλημένο. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα αποκτούν

ακόμα μεγαλύτερη αξία οι επιτυχίες σαραντάρηδων σαν του Βρετανού κωπηλάτη Στιβ

Ρεντγκρέιβ ή της Γαλλίδας ποδηλάτισσας Ζανί Λονγκό ή των Κινέζων καταδυτριών

που ξεκίνησαν στα δώδεκα και έγιναν γυναίκες χωρίς να πάψουν να κερδίζουν.

Ε, όπως Ελλάδα. Μια Ολυμπιάδα αξέχαστη ­ κι όχι μόνο για το

ρεκόρ των μεταλλίων. Η σύμπτωσή της, τη δεύτερη βδομάδα, με ένα τραγικό

γεγονός του συλλογικού μας βίου, επέτρεψε να μετρήσουμε δύο χαρακτηριστικά που

θα έπρεπε να μας κάνουν υπερήφανους: τη συμμετοχή όλων, με υπερβολή αλλά και

αυθεντικότητα, στο καλό και στο κακό, στις χαρές των νικών και στον σπαραγμό

μιας συμφοράς, χωρίς κανένα να χάνει σε ένταση, αλλά με τον αλληλοεπηρεασμό

τους να τους χαρίζει ακόμα περισσότερη δύναμη και διάθεση συμμετοχής, τη

σεμνότητα των περισσοτέρων, καλά κρυμμένη τον περισσότερο καιρό, όταν την

επιβάλλουν τα γεγονότα και όταν την αποζητά το γενικό αίσθημα. Από εκεί και

πέρα, οι εικόνες των δεκατριών μεταλλίων, η ηρεμία του απίστευτου Κεντέρη, η

περηφάνια του φυσικού αρχηγού Πύρρου, αλλά και τα δάκρυα για μια κορίνα που

έπεσε και απομάκρυνε το χρυσό μετάλλιο, έχουν ήδη αποτυπωθεί στη συλλογική μας

συνείδηση.

Ι, όπως ίσως. Ίσως καταφέρουμε κι εμείς να διοργανώσουμε μια

τόσο καλή Ολυμπιάδα. Το γιορταστικό κλίμα του αποχαιρετισμού βοηθάει ­ κι ας

μην πάει χαμένο ­, το ίσως αυτό να γίνει «μάλλον». Το βασικό εξάλλου

χαρακτηριστικό όσων αγαπούν τον αθλητισμό είναι η πίστη.