Αναζήτηση
Οι δημοσιογράφοι, όπως είναι γνωστό, αποτελούν μία… ατρόμητη φάρα. Ορισμένοι
εξ αυτών λοιπόν αποφάσισαν, μέρες που είναι, να αψηφήσουν φόβο και προκατάληψη
και να ταξιδεύσουν με τη «Μίνοαν» στο Αιγαίο. Έφτασαν λοιπόν στη Ραφήνα και
ετοιμάστηκαν να μπαρκάρουν στο ονομαστό «Χάι Σπιντ». Πού τέτοια τύχη. Λίγο
πριν σαλπάρουν, τους ανακοίνωσαν ότι το πλοίο, λόγω της απεργίας των…
βυτιοφόρων, δεν έχει καύσιμα και δεν θα φύγει. Επειδή βέβαια ήταν το μοναδικό
πλοίο στο λιμάνι που δεν είχε καύσιμα και επειδή, έτσι κι αλλιώς, πάλι με «χάι
σπιντ» θα έφευγαν, αλλά από τον Πειραιά, καθώς άλλο καράβι δεν πήγαινε στο
νησί, υποψιάστηκαν ότι η εταιρεία εκμεταλλευόταν τη μονοπωλιακή της θέση για
να σκοτώσει ένα δρομολόγιο που δεν την συνέφερε, καθώς οι επιβάτες δεν
ξεπερνούσαν τους 100. Αλλά φυσικά ποιος μπορούσε να το αποδείξει; Τα
μονοπώλια, βλέπετε, βρίσκονται πάντοτε σε πλεονεκτική θέση. Θέλουν, για
παράδειγμα, να μην πιάσουν σε ένα λιμάνι της άγονης γραμμής; Λέει ο καπετάνιος
ότι ο καιρός έκανε την προσέγγιση δύσκολη όπως συχνά συμβαίνει στο Αιγαίο
ποιος θα τον αμφισβητήσει; Θέλουν πάλι να φάνε έναν ενοχλητικό ανταγωνιστή από
μια γραμμή; Ρίχνουν τις τιμές για τον συγκεκριμένο προορισμό και τον καθιστούν
ασύμφορο οδηγώντας τον «αντίπαλο» σε χρεοκοπία. Οι ίδιοι βέβαια βγάζουν τη
χασούρα κρατώντας τις τιμές ψηλά στις υπόλοιπες γραμμές. Παραδείγματα ασφαλώς
υποθετικά, που όμως αποτελούν τη συνηθισμένη πρακτική σε όλες τις αγορές που
επικρατούν μονοπωλιακές συνθήκες. Γι’ αυτό άλλωστε στις… σοσιαλιστικές ΗΠΑ
σε τέτοια θέματα δεν χαρίζονται. Εκεί λοιπόν οι αλλεπάλληλες εξαγορές που
πραγματοποίησε η «Μίνοαν» θα είχαν απαγορευτεί, διότι φυσικά παραβιάζουν τους
νόμους για την προστασία του ανταγωνισμού.
Αλλά και αν για κάποιον λόγο είχε σχηματιστεί ένα ολιγοπώλιο, τότε και πάλι θα
παρενέβαιναν και θα το διέλυαν νομοθετικά. Το παράδειγμα του Μπιλ Γκέιτς, του
οποίου την εταιρεία έσπασαν σε δύο κομμάτια, είναι ασφαλώς χαρακτηριστικό.
Ιδίως αν πάρουμε υπόψη ότι μιλάμε για τον πλουσιότερο άνθρωπο της Αμερικής. Το
ερώτημα λοιπόν είναι γιατί στην εκσυγχρονιστική Ελλάδα φτάσαμε στο σημείο μια
εταιρεία να ελέγχει το 80% της αγοράς. Ήταν άραγε ανίκανος ο κ. Σουμάκης ή
μήπως υπάρχει κάτι άλλο που κρύβεται πίσω απ’ αυτήν την ιστορία;
Την απάντηση ασφαλώς θα ενδιαφέρεται να μάθει και ο ίδιος ο κ. Σημίτης, για να
δώσει όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις στον ελληνικό λαό. Διαφορετικά θα
δικαιούμεθα να ρωτάμε: τι γίνεται στο Αιγαίο, κύριε Πρωθυπουργέ;
