Νίκος Κακλαμανάκης Πάντα πρώτος!

Μέσα Σεπτεμβρίου 2000. Νότιος Ειρηνικός ωκεανός. Στη δίνη της θάλασσας, την

ορμή του αέρα, τη δύναμη των κυμάτων και την καχύποπτη ματιά… του Ποσειδώνα,

ξεπροβάλλει το σκάφος Mistral του Νίκου Κακλαμανάκη, που μάχεται με «θεούς και

δαίμονες», προκειμένου να φτάσει πρώτο στη (νοητή) γραμμή του τερματισμού. Θα

τα καταφέρει; Η συνέχεια θα δείξει…

Ο Νίκος Κακλαμανάκης δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι το αγαπημένο παιδί των

Ελλήνων, όχι μόνο εξαιτίας των διαδοχικών επιτυχιών του, αλλά κυρίως επειδή

αντιπροσωπεύει τη θάλασσα, το γαλάζιο. Άλλωστε θα είναι και ο πρώτος αθλητής

που θα πατήσει στο Ολυμπιακό Στάδιο του Σίδνεϊ, κατά την τελετή έναρξης των

Αγώνων, κρατώντας σφιχτά στα χέρια του τη γαλανόλευκη. «Δεν περίμενα να έχω

αυτή την ύψιστη τιμή. Δεν είχα ονειρευτεί ποτέ ότι θα ήμουν σημαιοφόρος της

ελληνικής ολυμπιακής ομάδας. Η απόφαση αυτή αποτελεί ψυχολογικό ντοπάρισμα για

μένα, καθώς δύο ημέρες μετά την έναρξη θα ξεκινήσουν οι Αγώνες. Είναι μεγάλη

τιμή για έναν αθλητή να σηκώνει την ελληνική σημαία προπορευόμενος της

πολυπληθέστερης ομάδας, που θα φέρει στη χώρα περισσότερα μετάλλια απ’ ό,τι

είχε φέρει στην Ατλάντα».

Τον εντοπίσαμε στο Σίδνεϊ, όπου εδώ και περίπου ενάμιση μήνα προετοιμάζεται

εντατικά. Και μας άνοιξε την καρδιά του. Εκμυστηρεύτηκε τις φιλοδοξίες του.

Μίλησε για τα όνειρά του. Εν τέλει αποκάλυψε: «Περισσότερο με φοβίζουν οι

καρχαρίες… της στεριάς. Όσον αφορά τους καρχαρίες της θάλασσας, αν δεν τους

ενοχλήσεις, δεν ενοχλούν».

Οι απόψεις του; Πολυδιάστατες! «Δεν χρειάζεται να πάω στην εκκλησία. Κάθε

ιστιοπλόος είναι θρησκόληπτος μέσα από τη ζωή. Τη βοήθεια που δέχομαι δεν την

ονομάζω Θεό, αλλά δύναμη από ψηλά». Θέλετε και άλλα; «Δεν κακίζω όσους με

υπονόμευσαν. Έχω ξεπλυθεί με τόσο αλάτι και δεν θυμάμαι καμία κακεντρέχεια. Ο

πρωταθλητισμός χρειάζεται… διακόπτη. Για να σβήνεις όσα σου λένε κάθε ημέρα.

Και το κυριότερο; Δεν είμαι μεγαλόψυχος άνθρωπος! Απλά είναι η μεγαλοσύνη τής

κάθε στιγμής που με κάνει να ξεχνάω».

Η προετοιμασία του Ολυμπιονίκη της Ατλάντα και παγκόσμιου πρωταθλητή είναι

σίγουρα επίπονη. Στερείται πολλά, κερδίζει ελάχιστα. Με την ελπίδα, βέβαια,

ότι στο τέλος θα είναι αυτός που θα χαμογελάσει. «Οι προπονήσεις βρίσκονται

στην τελική τους φάση, όπου επικεντρώνονται στο φινίρισμα των λεπτομερειών.

Δυστυχώς, έχουν προκύψει δύο προβλήματα στον εξοπλισμό, που προσπαθώ να λύσω.

Μου έσπασε το καλό κατάρτι σε ατύχημα στη στεριά και τώρα βρίσκομαι στη

διαδικασία να επιλέξω ένα άλλο από αυτά που έχω φέρει ήδη στο Σίδνεϊ ενώ, όπως

είναι γνωστό, έχω πρόβλημα με το σκάφος, αφού το εργοστάσιο της Mistral δεν

μου έδωσε κάποιο μέσα στους κανονισμούς, με αποτέλεσμα να βγω στη ζητιανιά

ψάχνοντας για σανίδα, με την οποία θα αγωνιστώ υπό ίσες προϋποθέσεις με τους

αντιπάλους μου. Μην ανησυχείτε, όμως. Διαθέτω την εμπειρία τριών Ολυμπιάδων

και ξεπερνώ δυσκολίες οποιουδήποτε βαθμού. Απλά να είμαι καλά και η επιτυχία

θα έρθει».

Παρ’ όλα αυτά, ο ιστιοπλόος του Ναυτικού Ομίλου Άνδρου δεν είναι μόνος στη

δύσκολη προσπάθεια. Έχει συμπαραστάτες τούς ουκ ολίγους Έλληνες της διασποράς,

που τον παροτρύνουν και του κρατάνε συντροφιά στις δύσκολες ώρες. «Οι Έλληνες

της ομογένειας μού λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα που ακούω και στην Ελλάδα.

Δηλαδή να δώσω τον καλύτερό εαυτό μου, γνωρίζοντας ότι αν τα καταφέρω θα τους

κάνω για μία ακόμα φορά υπερήφανους. Είναι πραγματικά πολύ θερμοί και

φιλόξενοι. Με αγαπάνε. Τους αξίζει ένα τέτοιο δώρο. Το μυστικό που οδηγεί στο

βάθρο είναι η σκληρή δουλειά, η αγάπη γι’ αυτό που κάνω και το όραμα να δω τη

σημαία της πατρίδας μου στο ψηλότερο σημείο. Διασκέδαση; Είναι το μόνο που δεν

σκέφτομαι. Ο στόχος είναι υψηλός και αυτό με κάνει να ξεχνώ τα πάντα».

Τον (λιγοστό) ελεύθερο χρόνο του ο παγκόσμιος πρωταθλητής τον περνάει και πάλι

κοντά στη θάλασσα. Εκεί ηρεμεί διαβάζοντας ή ακούγοντας μουσική. «Οι ώρες που

δεν κάνω προπόνηση στη θάλασσα, αλλά και στο σπίτι με βάρη, είναι λίγες και ο

πιο συνηθισμένος τρόπος για να χαλαρώσω είναι να ακούω μουσική ή να συζητώ με

προσφιλή μου πρόσωπα. Δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι σε ποια κατάσταση

θα βρίσκομαι την ώρα του αγώνα. Πιστεύω ότι το μόνο που θα χρειαστώ κατά τη

διάρκεια της Ολυμπιάδας, αν έχω καταφέρει να έχω τον εξοπλισμό που θέλω εγώ,

είναι η υγεία μου, ώστε με την καλή φυσική κατάσταση που έχω και με καθαρό

μυαλό να αντιμετωπίσω τους αντιπάλους μου».

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο Κακλαμανάκης βλέπει και… πιο μπροστά. Δεν

αρέσκεται στο να λέει μεγάλα λόγια. Πάνω απ’ όλα είναι ρεαλιστής. Και δεν

διστάζει να πει: «Το 2004 είναι μακριά. Και εγώ τότε θα είμαι 36 ετών.

Πραγματικά, ακόμα δεν γνωρίζω τι θα κάνω. Εξαρτάται από την κατάσταση που θα

βρίσκομαι. Να ξέρετε ότι σε περίπτωση που αισθανθώ ότι δεν έχω πλέον

δυνατότητες και θα αγωνιστώ μόνο και μόνο για τη συμμετοχή, θα εγκαταλείψω!

Εγώ δεν είμαι για να τερματίζω 10ος και 20ός. Είμαι αποκλειστικά για την πρώτη

θέση, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται. Πάντως, η πιο δύσκολη απόφαση για έναν

αθλητή είναι αναμφισβήτητα η αποχώρηση από την ενεργό δράση».

Και επειδή «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», ο έμπειρος

ιστιοπλόος έχει ήδη σχεδιάσει τι θα πράξει αμέσως μετά το μεγάλο «αντίο»:

«Θέλω να κάνω οικογένεια. Τρελαίνομαι για τα παιδιά. Θέλω να είμαι συνέχεια

δίπλα τους. Γι’ αυτό και δεν προχωράω σε κάτι τέτοιο τώρα, που έχω

υποχρεώσεις. Για να θρέψω οικογένεια δεν πρέπει να έχω άλλες ασχολίες. Η ζωή

μου θα περιστρέφεται γύρω από τα αγαπημένα μου πρόσωπα».