|
|
ΑΝΟΙΞΑΝ οι ουρανοί και βγήκε μια ακτίνα και μας χτύπησε όλους. Μας τρέλανε,
σου λέω. Μην την ψάχνεις, δεν έχει άλλη εξήγηση. Ούτε η πάλη των τάξεων κι η
προλεταριακή επανάσταση ούτε η πλήξη της καταναλωτικής κοινωνίας και της
ανοχής ούτε ο Ντόκτορ Σποκ και άλλες αηδίες.
Έτσι κι αλλιώς η επανάσταση στο Παρίσι έρχεται κάθε χρόνο τον Μάη. Ύστερα από
έναν γκρίζο και μουντό χειμώνα, κάποια μέρα σκάει ο ήλιος και η άνοιξη και το
Καρτιέ φουντώνει χρώματα. Χρώματα, νιάτα, γέλια. Εκείνος ο Κήπος του
Λουξεμβούργου, πια, γίνεται παράδεισος.
Εκείνο που έχει σημασία είναι να το νιώσεις πως αυτό το φούντωμα του Μάη είναι
η ίδια η επανάσταση, και να μπεις μέσα. Εκείνη τη χρονιά το καταλάβαμε. Και
γράψαμε στους τοίχους: «Τι όμορφα που ‘ναι τα κορίτσια του Μάη…».
Εκείνη τη (Μεγάλη) Παρασκευή 10 Μαΐου τη βαφτίσανε «Νύχτα των Οδοφραγμάτων»!
«Δεν καταλάβανε τίποτα…» μού ‘λεγε ο Μίμης Δεσποτίδης, λίγο πριν φύγει. Δεν
καταλάβανε τίποτα! Γιατί τα οδοφράγματα δεν ήταν οδοφράγματα, αλλά έργα
τέχνης. Από τις οκτώ το βράδυ μαζεμένοι (10.000 νοματαίοι; 100.000; Τι σημασία
έχει…) μπροστά στη Σορβόννη, κατάληψη του οδοστρώματος, να γκρεμίσουμε τα
κάγκελα του Κήπου του Λουξεμβούργου, νάτος και πάλι ο Παράδεισος. Και πώς να
περάσει η βραδιά, δημιουργία λοιπόν! Άλλοι καθισμένοι στο πλακόστρωτο, παρέα
με τα βραβεία Νόμπελ και τον καθηγητή Σομπούλ, σ’ ένα μάθημα εφηρμοσμένης
Γαλλικής Επαναστάσεως… Άλλοι να τραγουδάνε και άλλοι να γράφουν ποιήματα
στους τοίχους.
Και εκεί, στην Πλατεία Εντμόν Ροστάν, ένα πεντάκτινο ανθρώπινο αστέρι να
ξηλώνει το «παβέ» (πέτρες του πλακόστρωτου) και να το μεταφέρει χέρι με χέρι
στους γύρω δρόμους. Η γλυπτική είχε την τιμητική της. Ακόμα και μια
ραπτομηχανή επιστρατεύθηκε για να τιμήσει ένα «οδόφραγμα» με την υπογραφή του σουρεαλισμού.
Κάτω απ’ το παβέ, όπως φάνηκε, ήταν η αμμουδιά, δηλαδή σχεδόν η ακροθαλασσιά.
Κι εμείς γελάγαμε. «Μη μου δίνεις τόσο βαριές πέτρες» μού λέει η κοπέλα
αριστερά. «Μη μιλάς ελληνικά» της απαντώ… «στα γαλλικά, θα μας πάρουν είδηση
τα παιδιά και θα μας διώξουν από την πρώτη γραμμή, για να μας προστατέψουν!».
Και ο νέος που μου δίνει την επόμενη πέτρα από δεξιά μού ψιθυρίζει: «Κι εγώ
Έλληνας είμαι…».
Τα «οδοφράγματα» έγιναν για να καταστραφούν την ίδια νύχτα. Όπως εκείνο το
άγαλμα που ‘φτιαξε στην πρεμιέρα της Μπιενάλε, το ’69, εκείνος ο γλύπτης, πάνω
σε μια κολόνα πάγου…
«Και τότε, τι έγινε;» θα μου πεις. «Μια χαμένη επανάσταση; Ένας χαβαλές; Ένα τίποτα;».
Η πρώτη αληθινή και πετυχημένη επανάσταση, θα σου πω. Κι όχι μόνο γιατί δεν
διεκδίκησε ποτέ την εξουσία.
Αλλά και γιατί δεν έκανε καμία θεωρητική πρόταση, όπως ήταν άλλωστε και η αρχή
της «22ης Μαρτίου», δεν έμεινε κανένα γραπτό κείμενο που να γίνει μια νέα
Βίβλος ενός νέου ολοκληρωτισμού. Τίποτ’ απ’ όλ’ αυτά. Ο Μάης ο ίδιος είναι η
πρόταση. Όταν το καταλάβουμε αυτό, τότε μόνο ο κόσμος θ’ αλλάξει.
Κι αυτή τη φορά δεν θα χρειαστεί ν’ ανοίξουν οι ουρανοί, γιατί η ακτίνα είναι
εδώ, μπροστά μας, και είναι ο ίδιος ο Μάης του ’68, ως Action Exemplaire
(Παραδειγματική Πράξη), για ν’ αφήσουμε κι ένα λουλούδι στους Σιτυασιονιστές.
